بزرگنمايي:

ایران پرسمان - دیپلماسی ایرانی / متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
پل پیلار-ریسپانسیپل استیت کرفت/ تلاش ها برای ساکت کردن انتقادهای مشروع و اندیشمندانه از سیاست خارجی به سطح جدیدی رسیده که در آن وفاداری افرادی که در زمینه سیاست گذاری با مسئولین اختلاف نظر دارند، زیر سوال می رود. این مساله نه تنها به اعتبار فردی، که به آزادی بیان و خردی که باید در تدوین سیاست تاثیرگذار باشد نیز آسیب خواهد رساند. دولت دونالد ترامپ این روند را در هنگام اطلاع رسانی به اعضای کنگره درباره ترور قاسم سلیمانی، ژنرال ایرانی، در پیش گرفت. بسیاری از قانونگذاران آمریکایی با جلسه توجیهی مبهم و غیرقابل اطمینان با اضای دولت مشکل داشتند، اما آنچه به طور خاص مایک لی، سناتور جمهوری خواه، را خشمگین کرد این بود که نمایندگان دولت در جلسات توجیهی به آنها گفتند که حق بحث کردن درباره موضوات اینچنینی را ندارند.
اتفاق دیگری که پس از ترور سردار سلیمانی رخ داد این بود که فیس بوک شروع کرد به حذف پست هایی در شبکه اینستاگرام که این عملیات را زیر سوال برده بودند و در عین حال، انتشار تبلیغات در حمایت از ترامپ و این ترور را افزایش داد. فیس بوک اقدامات خود را با یک تفسیر نادرست از قانون سال 1996 مربوط به مجازات حمایت مادی از گروه های تروریستی، توجیه کرد و هر پستی که ترور سردار سلیمانی را غیرعاقلانه توصیف می کرد، به عنوان حمایت مادی از سپاه پاسداران انقلاب اسلامی که دولت ترامپ در ماه مه یک سازمان تروریستی خواند، در نظر گرفت که آن هم خود یک سوء استفاده ناخوشایند از قانونی بود که نباید در رابطه با یک نهاد دولتی اجرا می شد. اینطور بود که صدای همه افرادی که حتی خواب حمایت از ایران را می دیدند، خاموش شد.
اقدام فیسبوک را می توان تلاشی برای حفظ روابط حسنه با دولت ترامپ در شرایطی دانست که شرکت به دلیل نبود اعتماد، مشکل حریم شخصی و دیگر مسائل مورد انتقاد گسترده قرار دارد. رئیس این شرکت دقیقا همان فردی است که به کنگره گفت دروغ های سیاسی آشکار را از خدمات آنلاین خود حذف نمی کند چون مردم در یک دموکراسی باید خودشان درباره مسائل قضاوت کنند.
نمایندگان دولت به کنگره رفتند و اگرچه قانونگذاران را به هیچ چیزی متهم نکردند، به آنها گفتند که لازم است سکوت کنند و هدف گرفتن یک مقام خارجی ارشد را زیر سوال نبرند چون این مساله ممکن است باعث آسایش خاطر دشمنان آمریکا شود. فیس بوک در این نردبام سانسور یک قدم بالاتر برداشت و اعلام کرد هر گونه زیر سوال بردن این تصمیم دولت ترامپ می تواند به مثابه حمایت از سازمانی باشد که تروریستی خوانده شده است. پله بعدی در این نردبام سانسور آن را به فاجعه تبدیل می کند چرا که با متهم کردن مخالفان به نمایندگی دشمنان همراه خواهد بود.
سناتور تام کاتن از آرکانزاس، سناتور تد کروز از تگزاس و مایک براون از ایندیانا نیز روند مشابهی را در پیش گرفتند و با ارسال نامه ای، از وزارت دادگستری خواستند درباره نقض احتمالی قانون ثبت عناصر خارجی توسط شورای ملی ایرانیان آمریکا (نایاک) تحقیق کند و نایاک را به اقدام به نیابت از نظام ایران متهم کردند. این اتهام بی پایه و اساس است و سناتورهای نامبرده هم هیچ مدرکی ارائه نداده اند. خط سیاست خارجی نایاک حمایت از دیپلماسی و حل و فصل مسالمت آمیز اختلافات از دیدگاه بهترین شرایط برای منافع ایالات متحده است. خشم کاتن در رابطه با نایاک هیچ ارتباطی با محدود کردن نفوذ خارجی ندارد و صرفا تلاشی برای بی اعتبار کردن صدای مخالف سیاست گذاری علیه ایران است. سیاستی که از همان ابتدای اجرا توسط ترامپ در همه جبهه های مجازات، انزوا و تهدید شکست خورده بود.
کاتن با اقدامات غیرمتعارف در حمایت از سیاست هایی که به بن بست می خورند، غریبه نیست. او 5 سال پیش نامه ای سرگشاده خطاب به نظام ایران نوشت که بیشتر سناتورهای جمهوری خواه آن را امضا کردند و اساسا به جمهوری اسلامی توصیه می کرد به هر آنچه دولت اوباما در مذاکرات بر سر برنامه هسته ای می گوید، بی اعتماد باشد چرا که کنگره آمریکا یا رئیس جمهوری بعدی از حزب جمهوری خواه توافق احتمالی را نابود می کند. اگر قرار باشد وزارت دادگستری درباره فرد یا نهادی به دلیل تاثیرگذاری بر سیاست خارجی جاری دولت از طریق توصیه به ایران تحقیق کند و پرونده تشکیل دهد، نامه کاتن یک جای خوب برای شروع است.
اتهاماتی از قبیل اتهام مطرح شده علیه نایاک نوعی مک کارتیسم یا همان شیوه جوزف مک کارتی است. همانند دیدگاه اولیه مک کارتی، در دیدگاه امروزی هم به شهروندان وفادار آمریکایی انگ عدم وفاداری زده می شود. تنها تفاوت این است که در دیدگاه امروزی، این روند در خدمت خواسته های پارتیزانی پیش می رود چرا که بسیاری از جمهوری خواهان دموکرات ها را با رقبا و دشمنان خارجی یکسان می بینند.
تلاش ها برای ساکت کردن صداهای مخالف به جای پذیرش دیدگاه های مختلف در زمینه سیاست خارجی اتفاق جدیدی نیست. یکی از آشناترین مثال ها، تلاش های مکرر برای ساکت کردن صدای منتقد در رابطه با سیاست های اسرائیل در بازی کردن کارت مذهبی است. کنایه در انتقاد کاتن از نایاک در این است که آنهایی که پیرو رویکرد شدیدالحن او در رابطه با ایران هستند، همان هایی هستند که هر گونه انتقادی مبنی بر طرفداری ایالات متحده از اسرائیل را رد می کنند. اگرچه این طرفداری ها آشکارا وابستگی آنها را به اسرائیل نشان می دهد، با این حال هیچ کسی در کنگره اعتراضی به این مساله ندارد. شلدون آدلسون، کازینودار مشهور آمریکایی، که از نظر مالی و سیاسی نفوذ قابل توجهی در سیاست گذاری های ایالات متحده در قبال اسرائیل دارد، حتی تا جایی پیش رفته که ابراز تاسف کرده خدمت نظامی خود را با لباس آمریکایی و نه اسرائیلی انجام داده است. کاتن طرف اشتباهی را برای متهم کردن انتخاب کرده؛ دست کم در نایاک هیچ کسی از خدمت با لباس آمریکایی ابراز پشیمانی نکرده است!
مک کارتیسم یا همان مکتب جدید مک کارتی، در تناقض با اصلاحیه اول قانون اساسی ایالات متحده و همچنین یک نسخه برای سیاست های بدی است که هرگز پیش از اتخاذ، به اندازه کافی مورد بررسی قرار نگرفتند. یک درس مهم در این رابطه، جنگ عراق است که بدون هیچ روند سیاسی در قوه مجریه و فقط بر مبنای بررسی های محرمانه بدون برگزاری جلسه استماع در کنگره آغاز شد.