بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایسنا / محققان دانشگاه کالیفرنیا لس آنجلس(UCLA) دریافته‌اند که می‌توان با مطالعه فعالیت مغز هنگام استراحت به جای زمان درگیر بودن به انجام کارهای خاص، توانایی فرد در احساس همدلی را ارزیابی کرد. همدلی(empathy) یا هم‌احساسی، درک احساس و فهم تجربه حسی دیگران با قراردادن خود در جایگاه آنها است.
دانشنامه روانشناسی اثبات‌گرا، همدلی را توانایی تشخیص یا تجربه غیرمستقیم(وضعیت هیجانی) یا حالت عاطفی موجودی دیگر، یا پاسخ عاطفی ناشی از درک یا فهم وضعیت یا شرایط عاطفی هیجانی دیگران معنا کرده ‌است.
دکتر "مارکو یاکوبونی" استاد روانپزشکی و علوم زیستی رفتاری در دانشکده پزشکی "دیوید گفن" در UCLA گفت: به طور سنتی، همدلی با استفاده از پرسشنامه‌ها و ارزیابی‌های روانی ارزیابی می‌شود. یافته‌های این مطالعه جایگزینی را برای افرادی که ممکن است در پر کردن پرسشنامه‌ها مشکل داشته باشند، مانند افرادی که دارای بیماری روانی شدید یا اوتیسم هستند، به وجود آورده است.
وی افزود: ارزیابی همدلی اغلب در جمعیت‌هایی که به آن نیاز بیشتری دارند، بسیار سخت است. همدلی گوشه‌ای از سلامت روان و تندرستی است و باعث بهبود رفتارهای اجتماعی و حس همکاری ما می‌شود. همچنین به ما کمک می‌کند تا احساسات درونی، رفتار و اهداف دیگران را استنباط و پیش‌بینی کنیم.
"یاکوبونی" مدتهاست که حس همدلی را در انسان مورد مطالعه قرار داده است. مطالعات قبلی وی شامل آزمایش همدلی در افرادی است که با معضلات اخلاقی روبرو هستند یا از تماشای درد کشیدن کسی لذت می‌برند.
برای مطالعه حاضر که در مجله Frontiers in Integrated Neuroscience منتشر شده است، محققان 58 شرکت کننده زن و مرد در سنین 18 تا 35 سال را بررسی کردند.
داده‌های فعالیت مغز در حالت استراحت با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی یا fMRI که یک تکنیک غیرتهاجمی برای اندازه‌گیری و نقشه برداری از فعالیت مغز از طریق تغییرات جزئی در جریان خون است، جمع‌آوری شد. به شرکت کنندگان گفته شد که با نگاه کردن به یک صلیب ثابت روی یک صفحه سیاه، اجازه دهند ذهن‌شان در حالی که چشم‌ ایشان ثابت است، سرگردان باشد.
پس از آن، شرکت کنندگان پرسشنامه‌هایی را برای سنجش همدلی تکمیل کردند. آنها از منظر خودشان به جملاتی مانند "من اغلب نازک دل هستم و نگران افرادی هستم که کمتر از من خوشبخت هستند" و "من بعضی اوقات سعی می‌کنم دوستان خود را با گذاشتن خودم جای آنها بهتر درک کنم" با پنج توصیف پله‌ای از "نه چندان" به "خیلی خوب" نمره دادند.
محققان می‌خواستند با تجزیه و تحلیل اسکن‌های مغزی، میزان دقیق همدلی شرکت کنندگان را که به عنوان تمایل و توانایی درک وضعیت شخص دیگر مشخص می‌شود، اندازه بگیرند.
پیش بینی‌ها با نگاه به فعالیت مغز در حالت استراحت در شبکه‌های خاص مغزی که مطالعات قبلی نشان داده بودند برای همدلی مهم هستند، انجام شد. محققان از شکلی از هوش مصنوعی به نام یادگیری ماشین استفاده کردند که می‌تواند الگوهای ظریف را در داده‌هایی که ممکن است تجزیه و تحلیل داده‌های سنتی نتوانند، پیدا کند.
"یاکوبونی" گفت: ما دریافتیم که حتی وقتی مستقیماً به یک کار که مشمول همدلی می‌شود، مشغول نباشید، فعالیت مغز در این شبکه‌ها می‌تواند وضعیت همدلی افراد را نشان دهد. زیبایی این مطالعه این است که اسکن‌ها به ما کمک می‌کنند تا نتایج پرسشنامه هر یک از شرکت کنندگان را پیش‌بینی کنیم.
این یافته‌ها می‌تواند به متخصصین مراقبت‌های بهداشتی کمک کند ارزیابی همدلی را در افراد مبتلا به اوتیسم یا اسکیزوفرنی که ممکن است در پر کردن پرسشنامه‌ها یا ابراز احساسات خود مشکل داشته باشند، کمک کند.
"یاکوبونی" می‌گوید: تصور می‌شود افرادی که این شرایط را دارند، فاقد حس همدلی هستند. اما اگر بتوانیم ثابت کنیم که مغز آنها توانایی ابراز همدلی را دارد، می‌توانیم با استفاده از آموزش و استفاده از سایر روش‌های درمانی آن را بهبود بخشیم. این روش‌ها ممکن است منجر به بهبود درمان این افراد و همچنین تشخیص بیماری‌های آنها شود.
وی افزود: قدرت پیش‌بینی الگوریتم‌های یادگیری ماشین هنگامی که به داده‌های مغز اعمال می‌شود، می‌تواند ما را در پیش‌بینی چگونگی واکنش یک بیمار یاری دهد و به ما کمک کند تا راهکارهای درمانی مطلوبی را پیش بگیریم.
این تحقیق به تحقیقات قبلی اضافه می‌شود که نشان داده‌اند مغز در حالت استراحت به اندازه هنگام فعالیت درگیر است و شبکه‌های مغزی که در حال استراحت است، ممکن است به شکلی مشابه وقتی که به یک کار مشغول هستند، تعامل داشته باشند.
در آینده مطالعات بیشتر و جامع‌تر به شناسایی مناطق دیگر مغز مرتبط با همدلی کمک خواهند کرد.