بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد / متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
رضا دبیری‌نژاد/ کرونای اجتماعی پیش از کرونای پزشکی شیوع پیدا کرده است. ابتدا خبر کرونای بزرگ آمد و همه را در هراسی فزاینده برد. خبر انگار یعنی خبر بد و هر چه بدتر بیشتر جذاب و فراگیر می‌شود. خبر کرونا بیش از خودش دامن همه را گرفت و بیش از خودش ترسناک بود وهم کرونا بیش از واقعیتش شاخ و برگ گرفت و چون وهم‌انگیز بود ترسناک‌تر شد. برای همین هم هر کس برایش روایتی و درمانی نوشت.
نمی‌دانم چرا این روزها همه معتاد خبرهای بد شده‌ایم و هر روز برای فرار از فشار خبری به خبری دیگر پناه می‌بریم انگار درمان هر خبر یک بدی دیگر است، خبرهایی که تمام نمی‌شوند بلکه در هم تنیده می‌شوند و همدیگر را اسیر می‌کنند این‌گونه است که کرونا با سیاست و اقتصاد درهم می‌آمیزد. نمی‌دانم کرونا به سیاست سرایت کرد یا که سیاست به آن سرایت کرد. این‌گونه بود که کرونا هم انتخاباتی شد، کرونا هم دو قطبی شد، کرونا هم چپ و راست شد، کرونا هم دولتی و اپوزیسیون شد، کرونا حتی ... سری به کرونا در گروه‌های انتخاباتی بزنید یا موضع‌گیری مدافعان طب سنتی یا علمی‌گرایان را در برابر آن بخوانید، نسخه سنتی تا طبع سرد و گرم هم برای آن تجویز کردند.کرونای اجتماعی تشدید‌کننده شکاف اعتماد و باور اجتماعی هم بود، در روزگاری که به هیچ خبری و گروهی و منبع خبری و نهادی از داخلی و خارجی و حتی به همدیگر اعتماد نداریم به همه خبرها شک شد و از سوی دیگر هزار شایعه و خبر هم دست به دست شد. از قرنطینه کردن یا تعطیل کردن مدرسه و دانشگاه و زیارت و مراسم. در برابر همه اینها منتقدان از هر سو استدلال و اتهامی ساختند. اینجا بود که یک شبه‌قحطی و گرانی ماسک آمد و قیمت‌های میلیونی برای آزمایش‌های تشخیصی ساخته شد. مدت‌هاست کاسبان درد شده‌ایم و خودمان به همدیگر رحم نمی‌کنیم. یاد آن تصویر شهر قرنطینه شده ووهان افتادم که با صدا زدن نام‌ها به همدیگر امید می‌دادند ما اما معنای درد مشترک یا مشترک شدن و بودن را فراموش کرده‌ایم. نه به هم امید می‌دهیم که بیشتر هم را ناامید می‌کنیم، نه حال هم را می‌پرسیم و نگران هم می‌شویم که بیشتر نگرانی‌ها را سرایت می‌دهیم و نگرانی می‌سازیم. کرونای اجتماعی ویروس بی‌اعتمادی، تشکیک به ارکان زیست مشترک‌مان است که در سرایتش باعث می‌شود تا هم را نگران‌تر کنیم و از زندگی بازداریم، در این مبتلاشدن بیش از آنکه فکرکنیم و به فکر هم باشیم با شک کردن و تقویت عادت‌های بدبینانه سعی می‌کنیم و هم خودمان را توجیه کنیم به جای آنکه اندکی به خاطر هم گذشت کنیم و نشان دهیم که نگران و واقع‌بین هستیم، با کاسبی بحران و بدبینی یا توطئه‌سازی و توطئه‌پردازی میزان مرگ زندگی مشترک را در این کرونای بومی بالا برده‌ایم.
کاش به توهم‌ها دست ندهیم و بدبینی‌هایی که ما را از هم جدا و سطحی می‌کند را به روی هم عطسه نکنیم. این کرونا بیش از آن کرونا ما را می‌کشد. حال ما را و زمانه عسرت‌زده‌مان را می‌کشد. این ویروس مدت‌هاست در ما نهفته سرایت کرده و ما را به خود ویرانگری و همدیگر ویرانگری رسانده است. باید ذهن را مدتی قرنطینه کنیم.