بزرگنمايي:

ایران پرسمان - خراسان / « چالش جدید کرونا؛ رئیس کیست؟ » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم سیدصادق غفوریان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
با گذشت 22 روز از اعلام رسمی موارد مثبت مبتلایان به ویروس کرونا در کشور ، جدا از اصل موضوع و موارد مربوط به بهداشت و پیشگیری و البته درمان مبتلایان، انگار حواشی ماجرا نیز همچون شیوع ویروس، رو به گسترش است. حاشیه ها و مواردی که به دلیل فقدان پروتکل های «مدیریت بحران» گریبانگیرمان شده است. به این موارد که در 22 روز گذشته بخش قابل توجهی از انرژی و توان اجرایی کشور را به خود معطوف کرد (که البته هنوز تمام نشده) توجه کنید:
* ابهام ها در نوع و رویکرد اطلاع رسانی
*دوگانگی سیاست گذاری در کاهش رفت و آمد مردم و از سویی ایجاد روال عادی در شهرها
*اصرار بی دلیل برخی از مردم بر انجام سفر با وجود تاکید و منع مسئولان
*و حالا این چالش که رئیس ستاد ملی کرونا کیست و چه کسی باید باشد؟
از فضای مجازی تا پیگیری های رسمی
در ادامه زمزمه ها، طعنه ها و طنازی کاربران در فضای مجازی در روزهای اخیر مبنی بر کم پیدابودن آقای رئیس جمهور، حالا برخی مسئولان نیز در پیگیری های رسمی و کلان خواستار حضور جدی تر رئیس جمهور در راس ستاد ملی کرونا به جای وزیر بهداشت شده اند.
یک سوال اساسی
اکنون فارغ از مباحث مطرح شده طی دو روز اخیر (ما هفته قبل بر دیدگاهمان مبنی بر ضرورت حضور رئیس جمهور در راس عملیات مقابله با کرونا طی یادداشتی در همین صفحه تصریح کردیم) واقعا باید به این موضوع چگونه نگریست؟ کشورها و دولت های گرفتار کرونا در این روز ها چه می کنند؟
اولا که تمامی کشورها به ویژه در اروپای اول، شرایط کنونی را «بحران» نامیده اند و در کشوری همچون آلمان صدر اعظم اش هشدار می دهد که ممکن است 60 تا70 درصدآلمانی ها به کرونا مبتلا شوند. در انگلیس، فرانسه و ایتالیا نیز موارد و هشدارهایی این گونه رقم خورده است و در سیستم پیشرفته ای همچون کره جنوبی هفته گذشته در شرایطی که هنوز در آمار بحران کرونا قرار نگرفته بود، توسط بالاترین مقام اجرایی «شرایط جنگی» اعلام شد. به طور طبیعی این گونه رفتار و کوچک نشمردن آن در شرایطی که هنوز بسیاری از این کشورها در وضعیت قرمز قرار نگرفته اند نشان از «تدبیردر بحران» دارد.
وزیر یا رئیس جمهور؟
در 22 روز گذشته، وزیر بهداشت که البته جا دارد به او «خسته نباشید» بگوییم، به عنوان مدیر میدانی ستاد ملی کرونا نقش ایفا کرده است. اکنون پرسش این است که آیا بهتر نیست در این کارزار به جای او «رئیس جمهور» نقشی محوری‌تر بازی کند تا روندها تسریع و تسهیل شود؟
شاید برای حل این چالش ابتدا باید این پرسش مطرح شود که در «مدیریت بحران» که سیستم‌های اجرایی نیازمند اتخاذ تصمیمات کلان و سریع، رایزنی و پیگیری، نفوذ کلام و قدرت ساختاری است، نفر اول و راس هرم ستاد کرونا چه کسی باید باشد؟
آیا بهتر نیست این روزها وزیر بهداشت در حوزه درمان و مسائل فراوان بیمارستان ها و مراکز درمانی کشور متمرکز باشد؟
تا این که او را گرفتار چالش های تولید و توزیع ماسک‌، ورودی و خروجی شهرها و دعوا با این وزیر و آن مسئول ،جلسه با گمرک و بانک مرکزی و...کنیم.اگرچه قانون، تصمیمات ستاد ملی کرونا را برای تمام دستگاه های کشور لازم الاجرا کرده است، اما آیا قدرت پیگیری و چانه زنی وزیر بهداشت و دیگر وزیران با همترازان خود و دیگر بخش ها می تواند کارایی لازم را داشته باشد؟
هفته ای یک جلسه؟!
با همه این گلایه ها و طنازی طعنه آمیز کاربران فضای مجازی برای حضور کمرنگ آقایان، اما ظاهرا برای حضور پررنگ تر هنوز ضرورتی احساس نشده است.
البته شاید هم امثال ما بی جهت نگران موضوع هستیم، اما این که در کوران همین انتقادها، رئیس جمهور درباره گلایه ها به حضور کمرنگشان بیان کنند: «دوستان بدانند که حداقل هفته ای یک جلسه ستاد ملی کرونا با ریاست و مدیریت خود من تشکیل می شود» (ایرنا/21 اسفند) بی شک این مدیریت کمتر شبیه «تدبیر» است و «امید»...
همان طور که پیشتر گفته ایم قبل از مقابله و حذف ویروس کرونا باید ریشه ویروس ناهماهنگی در سیستم اجرایی مواجهه با این بحران خشکانده شود. چون به نظر می رسد این ویروس مرموز معطل این بی برنامگی و نبود هماهنگی ما نخواهد ماند...