بزرگنمايي:

ایران پرسمان - مردم سالاری / « برای فردای سخت چه باید کرد؟ » عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بر هیچکس پوشیده نیست که دنیا در بحران وضعیتی غیرمنتظره همراه با ترس به سر می‌برد. اقتصاد دنیا دچار رکود شده و بهتر آن است بگوییم که بسیاری از کاخ‌های رونق و رشد در اقتصاد برتر جهانی فروریخته و مابقی آنچه مانده است نیز بنیان درست و قابل اطمینانی ندارد شوخی نیست که در سی ساله اخیر ارزش نفت در یک شب 30 درصد افت کند و ارزش بورس در سطح قویترین اقتصادها نیز فرو بریزد. این، مال دنیایی است که تاکنون، اصولی و روشمند حرکت می‌کرده است و بود و نبود و استحکام یا تزلزل‌اش در روند اقتصاد تاثیرگذار بوده است و از آن سو، گسترش و شیوع کرونا لحظه‌ای، رو به تکثر و نوزایی است و به جرات می‌توان گفت که کمتر جایی را در جهان می‌توان نام برد که پای این «بلا»ی خود ساخته بشری (که در آینده حقایق و ماهیت آن روشن خواهد شد و شایعات رنگ حقیقت به خود خواهد گرفت) نرسیده باشد. بدتر و مصیبت بارتر این بلای پیش‌رو، البته از کف دادن امیدها و مستولی شدن ترس و نگرانی است آن چنان که در این شرایط هیچ کس از عالی و دانی نمی‌تواند به ضرس قاطع بگوید که مبرای از این ویروس وارداتی است و...
و اما وضع ما در مقایسه با کشورهای توسعه یافته و برخوردار و نیمه برخوردار، متفاوت است چرا که در شرایط بسیار سختی بسر می‌بریم و تحریم‌ها و مشکلات، دیگر امانمان را بریده است اما ناامیدمان نکرده و نباید هم ناامیدمان بکند. ولی با حفظ توکل که از اعتقادات قلبی ماست، باید بدانیم سال 99 سختترین سال دوران انقلاب اسلامی ماست که اگر تاب بیاوریم، مقصود حاصل است اما این تاب آوری و ادامه راه، نیاز به مقدمات و تمهیداتی دارد تا بتوانیم به نتیجه مطلوب یا نسبی احتمالی برسیم و ملزوماتی که ناگزیر به رعایت آن باید باشیم و به نکات ریز و درشت آن جهت برون رفت از این وضع آشفته، با تامل و آینده‌نگری توجه کنیم.
1- لایحه بودجه به حکم حکومتی جهت بررسی در شورای نگهبان مطرح است اما مآخذ و منابع درآمدی‌اش طبق آن مواردی نیست که در لایحه آمده و به دو دلیل بارز، حاصل نخواهد شد چون همان مقدار نفتی را هم که صادر می‌کنیم، درآمدش نصف و شاید کمتر از نصف هم بشود و اخذ مالیات دویست هزار میلیارد تومانی نیز در این رکود اقتصادی، بیشتر به خواب و خیال می‌ماند، پس نباید در باد خوش خیالی، خوابید.
2- مجلس یازدهم، مجلس یک دستی شده است به همین دلیل مطالبات از خانه ملت بالاست و باید ورود چهره‌های نو که تجربه پارلمانی هم ندارند با عملکرد خود به آن مطالبات که به دلایلی چند برابر خواهد شد، پاسخ بدهد. بنابراین، مجلس باید با برنامه خاص و با اقتدار عمل کند.
3- باید باور کنیم و پشت گوش نیندازیم که سرمایه عظیم اجتماعی به سبب حوادث چند ماه اخیر، به کلی زیر سوال رفته که نمود عینی آن به هیچ وجه نباید مغفول بماند که بین مسئولیت‌ها از بالا تا پایین با مردم چه دیوار بلند بی اعتمادی کشیده شده است و چگونه به این سرمایه آسیب رسیده است.
4- لازم است اعتماد به نفس داشته باشیم که باید مشکلات خودمان را، با احیای آن سرمایه عظیم و قابل اتکای اجتماعی، از پیش پا برداریم و هشیار باشیم که امید ما نه باید پکن باشد و نه مسکو و نه پایتخت‌های اروپایی و نه «واشنگتن»ی که هر لحظه به جنایت ضد حقوق بشری خود در حق ما ادامه می‌دهد و هیچ مانعی هم در این جنایت که کمترین آن تحریم دارو و وسایل بهداشتی و غذاست، پیش روی خود نمی‌بیند. و دنیا هم بی‌توجه به حقوق انسانی فقط به مصالح و منافع چهارچوبه ملی خود فکر می‌کند. یک نمونه‌اش را در نشست اخیر اوپک از روس‌ها دیدیم.
5- بنا به واقعیت موجود، شرایط کشور ما اگر واژه بحرانی را بر آن اطلاق نکنیم، خاص و حاد است، پس باید بپذیریم که بسیاری از نصب‌ها و انتصاب‌ها در هیات دولت و پیرامون دولت و نمایندگان آن در استان‌ها، در این شرایط خاص و حاد آن توانایی متناسب خود را ارائه نداده‌اند یا در توانشان بیش از این نبوده است بنابراین، آیا عقل حکم نمی‌کند که جهت درمان به طبیب دیگری مراجعه کنیم.
6- از اهم مواردی که باید به آن توجه کنیم و باور داشته باشیم که کلید بسیاری از مشکلات خواهد بود، اجرای بی‌تنازل اصول قانون اساسی و تقویت تام و تمام نهادهای انتخابی است که بر مسند نشستن جمهوریت نظام تلقی می‌شود و از میان برداشتن آن قوانین عادی است که مانع اجرای اصول قانون اساسی شده است، اقدامی که می‌تواند آن سرمایه عظیم اجتماعی اعتماد را به نظام برگرداند. در این صورت است که هم می‌توانیم کرونا را شکست دهیم و هم در مقابل توطئه‌های ریز و درشت استکباری، سربلند و موفق از گرداب اضمحلال بیرون بیاییم.