بزرگنمايي:

ایران پرسمان - خراسان / « از دور به یکدیگر نزدیک شویم » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم مهرداد ناظری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
با توجه به گسترش ویروس کرونا در جهان تغییرات گسترده ای در ارتباط بین انسان ها ایجاد شده به طوری که اگر تا دیروز مردم می‌توانستند به راحتی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند امروز مجبورند با ملاحظات بسیار و استفاده ازماسک این کار را انجام دهند . در این میان در کشوری مثل ایران که سابقه فرهنگ مهرورزی در آن دارای قدمت و سابقه هزاران ساله است این مسئله به صورت یک چالش نسبتا جدی خود را نشان می دهد به گونه ای که حتی زن و شوهرها، پدر و مادرها ، فرزندان و دوستان نمی توانند حتی با یکدیگر دست دهند. تجربه نشان می دهد که تداوم این فاصله گرفتن ها در جامعه می تواند احساس عمیق تنهایی را درافراد تقویت کند، به ویژه آن که این روزها افراد مجبورند به دلیل گسترش ویروس بیشتر در خانه بمانند، این خانه نشینی اجباری و احساس تنهایی عمیق در طول زمان یک چالش جدی فردی و اجتماعی ایجاد خواهد کرد .اما اگر ما نمی توانیم به راحتی با یکدیگر دست بدهیم یا روبوسی کنیم این به معنای دور شدن ازهمدیگر نیست.چرا که اگر این گونه بود بسیاری از مفاهیم دیگر که ریشه در اعتقاد و باور های ما دارد نیز می بایست با تغییر در ظواهر و آداب آن مسئله به فراموشی سپرده می شد. این تجربه به ما می آموزد که باید مفهوم عمیق تری از عشق را در خود تقویت کنیم و به گونه ای دیگر با هم مواجه شویم. مهم ترین مسئله در ارتباطات درک متفاوت از مفهوم عشق است. امروز لازم است تا فهم ما ازعشق تغییر کند و بدانیم با افزایش قدرت مهرورزی می‌شود تغییرات عمیقی را تجربه کرد. در داستان بینوایان ، ژان والژان توسط جامعه برچسب دزد می خورد و به خاطر دزدیدن یک نان سال ها در زندان است. اما او انسانی است که در خود عشق را کشف و راه رشد متعالی شدن را طی می کند و به شهرداری موفق مبدل می شود .در شرایط فعلی نیاز به ژان والژان شدن و تقویت انسان مهرورز وجود دارد انسانی که قدرت شناسایی خود را داشته و بتواند با درک عظمت وجود خود، هم در زندگی شخصی و هم در زندگی دیگران منشأ اثر باشد. کرونا یک درس بزرگ به ما می دهد و آن این که به هر کس می گوید به خودت نزدیک شو و عشق را در عمیق ترین لایه های وجودی ات تجربه کن. در جامعه عشق محور مردم یاد می گیرند که چگونه به یکدیگر نزدیک شوند بدون آن که آسیبی متوجه کسی شود. هم اکنون زمان آن رسیده که بگوییم می‌توان از دور به یکدیگر نزدیک شد و روابط عاطفی را عمق بخشید. در واقع گذار از جامعه شکل گرفته با عقل ابزاری که در آن به عواطف به شکل سطحی نگریسته می شود به جامعه مهرورز غنی، شرایطی را ایجاد می کند که شهروندان یاد می گیرند که بدون دست دادن یا روبوسی با عمق بیشتری مهر را به یکدیگر بدهند و از آن ها دریافت کنند. پس باید به خودمان برگردیم و بدانیم که قدرت مهرورزی در خود فرد نهفته است نه در دیگران. انسان موجودی زیباست و خلق کننده زیبایی ها خواهد بود. هر چند ویروس کرونا در روند دیالکتیکی با انسان می خواهد که بر ما غلبه کند اما این انسان آگاه است که می‌تواند راهی برای عبور از این جریان پیدا کند. بر این مبنا اگر بپذیریم که در پرتو عشق می توان به دریافت عمیق تری از زیبایی در هستی رسید، باید در این مسیر حرکت کرد. هر چند امروز در با هم بودن ما به دلیل این ویروس فاصله ای وجود دارد اما انسجامی که عشق ایجاد می کند ما را به یکدیگر نزدیک خواهد کرد و از همه مهم تر این که جامعه ایران امروز بیشتر از هر زمان دیگری نیاز به نزدیک شدن، همدیگر را دیدن، دوست داشتن و دوست داشته شدن دارند .به نظر می‌رسد هم اکنون نیز ما نیاز به یک همدلی عمیق و متفاوت داریم. کرونا باعث شده که هر کس مجبور شود به خودش توجه کند، اما در شرایطی که به خود توجه می کنیم باید به دیگران هم توجه کرد. اگر فرهنگ توجه به دیگران و این اصل که «آن چه که من نیاز دارم تو هم به آن نیاز داری و من از حد نیاز خود کمتر برمی دارم تا تو هم سهمی از منابع داشته باشی» به عنوان یک اصل اخلاقی پذیرفته شود یقینا ما با هیچ کمبودی در بازار مواجه نخواهیم شد. کمبود زمانی ایجاد می شود که من در جهت خودخواهی های خود حرکت می کنم و ترجیح می دهم که منافع فردی را به منافع جمعی اولویت بخشم. در نهایت این که روزگار سخت عبور خواهد کرد و آن چه که برای انسان ها باقی می ماند تجربه هایی است که باید عمق آن ها را فهمید. کرونا یک چالش بزرگ بشری است اما یک فرصت هم به حساب می آید. فرصتی برای آن که مهرورزی را در خود تقویت کنیم و همدلی را همدلانه با یکدیگر به اشتراک بگذاریم.