بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد / « حضرت مستطاب بهار » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته سید علی میرفتاح است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
سعدی می‌گوید «درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند/ جهان جوان شد و یاران...» اصل شعر این است که «یاران به عیش بنشستند»، اما با این اوضاع کرونا چطور به عیش بنشینیم؟ این غزل سعدی حقیقتا دلنشین است؛ یک غزل ناب بهاری دلنشین. کلام سعدی از پس قرن‌ها چنان در قلب و جان‌مان نفوذ می‌کند که می‌توانیم به شرط خوش‌ذوقی و صمیمیت، چشم بر هم بگذاریم و ...
خیال‌مان را به قرن هفتم بفرستیم و بساط سبزه شیراز را تماشا کنیم که لگدکوب عارف و عامی شده، از بس که به رقص برجستند. قدیمی‌ها از آمدن بهار ذوق می‌کردند به وجد می‌آمدند به استقبال نوروز می‌رفتند از بس که سردی و فسردگی زمستان به ستوه‌شان آورده بود. ما هم امسال از زمستان به ستوه آمدیم. ما هم سردی و فسردگی زمستان، اندوه روی انده و غم روی غم‌مان نشاند. سایه کشدار سال سخت را امید داشتیم به قدوم موسم ربیع، پاپس بکشد و ابرهای تیره و تارش را از سر راه آفتاب بردارد. بهار آمد، آفتاب هم تابید اما دست بر قضا کرونا ایجاد زحمت کرد و نگذاشت از روی دست سعدی و رفقایش نسیم گل بشنویم و توبه بشکنیم و استخوان سبک کنیم و حال‌مان را از پس بدحالی‌های مکرر خوب و خوش کنیم. کرونای لاکردار حتی نمی‌گذارد با رفقای‌مان دست بدهیم، دوستان‌مان را در آغوش بگیریم و بر رو و موی عزیزان‌مان بوسه بزنیم. این ویروس لاکردار اعصاب‌مان را چنان به‌هم ریخته، چنان به وسواس تمیزی دچارمان کرده که از یاد برده‌ایم در آستانه بهار، یادی کنیم از درخت گلی که در فضای خلوت ما سرو‌های چمن پیش قامتش پستند. ترس از مرگ فجعه، چنان دست و دل‌مان را لرزان کرده که شادی و خوشی را خلاصه کرده‌ایم به جوک‌های مجازی و شیطنت‌های سیاسی نشسته‌ایم که یکی با کرونا شوخی کند و دستش بیندازد و ما هم محض حفظ ظاهر بخندیم و ترس را پس بزنیم، اما مگر به همین سادگی است؟ این موجود شرور ناپیدای لاکردار، زور پلنگ دارد و نیش عقرب. خودمان کم درد و غصه داشتیم، کم از جنگ و تهدید و تحریم کشیده بودیم، ویروس کرونا هم شد قوز بالاقوز. حریف مجلس ما خود همیشه دل می‌برد/ علی‌الخصوص که پیرایه‌ای بر او بستند... تنها کسی که کرونا را مطلقا آدم حساب نکرده و عر و تیزش را جدی نگرفته جناب مستطاب بهار است. درخت‌‍‌های خیابان انگار نه انگار که ویروسی هست و دردی هست و مرضی، راحت و آسوده جلوی نور آفتاب لم داده‌اند تا روح حیات در کالبد مرده‌شان دمیده شود و جان بگیرند و به رقص درآیند. شاخ خشک که نمی‌رقصد. اول باید به برکت بهار تر شود، آنگاه به قول مولوی؛ ای شاخ تر به رقص آ. زور کرونا تردید ندارم که زیاد است، اما زور بهار را هم دست‌کم نگیرید. این بهار دم عیسوی دارد و مرده زنده می‌کند. بهار عصای موسی دارد، کرونا که سهل است، بهار طاعون‌ها را هم عقب می‌راند، جنگ‌ها را کنار می‌زند، خشک مغزی‌ها را علاج می‌کند و قهرها را تبدیل به آشتی می‌کند... در همین سایه بهار است که سعدی می‌گوید: «دو دوست قدر شناسند عهد صحبت را/ که مدتی ببریدند و باز پیوستند.» اگر بهار به تن خاک مرده می‌تواند جان بدهد چرا به تن من و شما جان ندهد؟ باد بهار یک راست، از دل بهشت، مستقیم، از روی گل‌ها و ریاحین بهشت برین، فرشته‌های خدا به دنیای ما گسیلش داشته‌اند. به قول مولوی: گفت پیغمبر به اصحاب کبار/ تن مپوشانید از باد بهار/ آنچه با نسرین و ریحان می‌کند/ با بدن‌های شما آن می‌کند... بگذارید آفتاب بهار وجودتان را روشن کند و زمستان ذهن و ضمیرتان را از میان بردارد. زمستان که برود کرونا سگ کیست که بماند؟
او هم می‌رود. امروز نرفت، فردا؛ این شب تیره اگر صبح قیامت باشد/ آخرالامر به هر حال سحر خواهد شد. منتها شرطش آن است که در درجه اول غم را از خود دور کنیم و به معنی واقعی کلمه اسباب عیش و طرب و شادکامی را فراهم آوریم. دمی با غم به سر بردن جهان یکسر نمی‌ارزد. حیف که تعبیر «دولت بهار» را بعضی از سیاسیون ضایع کرده‌اند. برای اینکه به گوش‌تان سنگین نیاید به جایش می‌نویسم؛ دولت دوست. دوست و بهار یکی هستند. دوست یعنی رو آوردن به زندگی. یعنی همین شکوفه‌ها و جوانه‌ها و همین هوای خوش که آدم را حالی به حالی می‌کند و زندگی را زیا جلوه می‌دهد البته که کرونا را باید جدی گرفت. اما به قول سعدی: اگر جهان همه دشمن شود به دولت دوست/ خبر ندارم از ایشان که در جهان هستند