بزرگنمايي:

ایران پرسمان - رسالت / « دوقطبیِ جانانه‌ دولت! » عنوان سرمقاله سردبیر روزنامه رسالت به قلم مسعود پیرهادی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
مفهوم دو قطبی‌سازی در عوالم سیاست، رسانه، اقتصاد و جامعه، پرکاربرد و ازقضا برخی اوقات، محبوبِ علمای این عرصه‌هاست که گاه عالما و عامدا ایجاد می‌شود و گاه این دوقطبی، مستقیم ساخته‌وپرداخته نمی‌شود و تولد آن از پی برآیندِ پدیده‌های گوناگون، اتفاق می‌افتد.
برای تحلیل درست بحران کرونا باید عینک‌های سیاسی و حزبی را برداشت، چراکه حتما به تصمیم و تشخیص کورکورانه می‌انجامد. جان مردم، ذائقه سیاسی نیست که آزمون‌وخطا در آن قابل‌پذیرش و تغافل باشد؛ حفظ جانِ عائله‌ حکومت که بالاترین سرمایه آن‌هم هست، باید با کم ترین هزینه و تلفات، انجام شود و در این راه مردم قطعا بر سر جان خود ولو با دولت نامحبوب، لجبازی نخواهند کرد.
این روزها، رسانه‌ها و اصحاب بهداشت و درمان از شلوغی پایتخت و حضور مردم، گلایه‌مند، متعجب و نگران شده‌اند، اما مخاطب گلایه‌ها کیست؟
آیا در زمانی که هنوز آمار فوتی‌ها و مبتلایان، نزولی نشده تصمیم به فعالیت برخی ادارات، اصناف و مجموعه‌های خدماتی غیرضروری، منطقی و صحیح است؟
در این دوقطبیِ جان و نان اگر واقعا دغدغه دولتمردان شده باشد، حتما باید کفه جان مردم را سنگین‌تر بدانیم. نانِ اقشار آسیب‌پذیر را تأمین کنیم و جانشان را از جان خودمان عزیزتر بدانیم. از طرفی سختی در تصمیم‌گیری راجع به این موضوع را نباید فراموش کنیم؛ منابع دولت، محدود است؛ اوضاع نفت نابه سامان است؛ تحریم هستیم و به‌تبع، اوضاع درآمدی دولت با مشکل جدی مواجه است؛ ایام بحران، باید از دارایی خرج کرد؛ اگر گلایه‌ای هست برای این است که چند سال چشم عده‌ای در این کشور به درِ غربی دوخته شد و خشک شد؛ سرنوشت همه‌چیز حتی آب خوردن مردم به آن‌سوی مرزها گره خورد و درنهایت آفتابشان، غروب کرد. در تمام این مدت می‌شد با تمرکز بر داخل، امروز با دست پرتر، به مصاف این بحران برویم.
درهرصورت مامضی مضی؛ گذشته‌ها گذشته و باید حال را دریابیم. باید دولت را کمک کرد؛ گاهی این کمک با همراهی است و گاهی با تذکر و اصلاح؛ در تفکر و مکتب اسلام، جان و به تعبیری دماء مسلمین به‌هیچ‌وجه قابل‌چشم‌پوشی نیست؛ احیا و نجات یک‌نفس، برتر از هر چیزی است که در مخیله بگنجد.
جان و نان مردم نباید در مقابل یکدیگر قرار گیرد و توأمان باید پیگیری و تأمین شود. دولت هم بایستی متوجه مسئولیت و تبعات تصمیم‌گیری خود باشد؛ نه بی‌عملی و انفعال مجاز است و نه عمل بدون پشتوانه علمی و تجربی. میلیون‌ها هم‌وطن ناظرند، این شاید آخرین آزمون بزرگ دولت تا پیش از 1400 باشد.