بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد / « خطاب به روزنامه‌نگاران » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته علی‌اکبر قاضی‌زاده است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
روزنامه‌نگاران ما جزو طبقات بسیار ضعیف این کشور هستند. بدون اغراق می‌گویم، حتی کارگران فصلی هم، به هرحال در فصل کارشان می‌توانند زندگی خود را بگذرانند. متاسفم از گفتن این نکته اما مجموع دستمزد بچه‌های مطبوعات ما، چنین فرصتی را فراهم نمی‌کند، مگر اینکه عاشق باشند. نمی‌دانم این قیاس چقدر رواست، اما وقتی من وارد کیهان شدم، صدوپنجاه تومان حقوق می‌گرفتم، حالا اما صد و پنجاه تومان بهای یک نخ سیگار هم نمی‌شود. بعد از انقلاب با فوق‌لیسانس از امریکا برگشتم و در خبرگزاری جمهوری اسلامی با حقوق 4هزار و 250 تومان مشغول کار شدم. آن روزها اجاره خانه هفتاد- هشتاد متری، پنج یا شش هزار تومان بود. من پیشنهاد چنین زندگی‌ را به روزنامه‌نگاران نمی‌دهم، اما عرضم خطاب به روزنامه‌نگاران این است که اگر عاشق این کار هستید، بایستید. بایستید و به این توجه کنید که مردم به کار شما نیاز دارند. بازهم این پیشنهاد ظالمانه است، اما خودتان را تقویت کنید. خودتان را تقویت و ثابت کنید. کاری کنید که مردم به روزنامه نیاز داشته باشند.
این حرف‌ها، رویایی و آرمانی است اما من خودم را انسان آرمان‌خواه و وابسته به ایمان‌هایم می‌دانم. من چشم دیدن روزنامه‌نگار درمانده را ندارم. من چشم دیدن روزنامه‌نگار به دشواری نشسته را ندارم. بسیار متاسفم که وضعیت به اینجا رسیده است. به جایی که نمی‌دانم چه پیشنهادی را می‌توان به افراد پیشنهادشنو داد. تعارف نیست، ما دولتی داریم قبل این هم مصیبت بی‌پولی داشت وکرونا بر همه مصیبت‌ها اضافه شده است. البته ما روزنامه‌نگاران پیش از این هم در رفاه و آسایش نبودیم. پاسخی به این سوال ندارم که دستگاه اجرایی چه کاری می‌تواند بکند و با کمک دولتی به‌شدت مخالفم. دلیل آن بسیار ساده است. دولت در برابر کمکی که می‌کند، به حمایت نیاز دارد و این حمایت و استقلال روزنامه‌نگاران را از بین می‌برد. در این سال‌ها هم این استقلال از بین رفته است. امیدوارم کرونا میخ آخر را بر مطبوعات نزده باشد. این روند سال‌هاست که ادامه دارد و تا مطبوعات خصوصی نداشته باشیم، این وضعیت ادامه دارد. منظورم از مطبوعات خصوصی، نه مثل امریکا و فرانسه و ژاپن که آنها فاصله بسیاری با ما دارند، بلکه مثل پاکستان، مثل لبنان، مثل هند است. ما تا نتوانیم روزنامه‌نگاری را خصوصی و از بندناف دولت جداکنیم، متاسفانه باید بنشینیم و ببینیم که چه زمانی دولت به ما کمک خواهد کرد. مطبوعات و روزنامه‌نگاران ما به همین دلیل نمی‌توانند رقابت کنند؛ رقابت نمی‌کنند و درنتیجه نمی‌توانند رشد کنند، رشد نمی‌کنند و درنتیجه نمی‌توانند مخاطب پیدا کنند و چون مردم به مطبوعات توجه ندارند، روزنامه‌ها نمی‌توانند آگهی بگیرند و فروش داشته باشند. مطبوعات خصوصی در تمام دنیا روی پای خود می‌ایستند. سال‌هاست که می‌گویم مطبوعات و رسانه‌ها در جهان، پیش از هرکاری، یک بنگاه اقتصادی هستند و باید بتوانند خودشان را بچرخانند. اصلا نمی‌توانم تصور کنم روزنامه‌نگاری به این نقطه برسد که ما بنشینیم و آه بکشیم تا مردم یا دولت به ما کمک کنند. این روزنامه‌نگاری نیست.