بزرگنمايي:

ایران پرسمان - وطن امروز /متن پیش رو در وطن امروز منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
محمدکاظم انبارلویی/ در ایامی هستیم که یک سال بیشتر به پایان عمر قانونی دولت نمانده است؛ دولتی که یک مسیر 7 ساله را طی کرده و شایسته است این مسیر 7 ساله مورد بازبینی و ارزیابی قرار بگیرد. دولت کنونی با وعده‌ها و شعارهایی سر کار آمد که در رسیدن به آنها ناکام ماند. برجام و حل مشکلات کشور از طریق برداشته شدن تحریم‌ها از مهم‌ترین این شعارها بود. آقای روحانی در ابتدای سرکار آمدن خود مدام ادعا می‌کرد این ما هستیم که زبان دنیا را می‌فهمیم، شما گفت‌‌و‌گو بلد نیستید، مذاکره بلد نیستید. با همه این شعارها رفتند و مذاکره کردند و همه مسائل معیشتی و اقتصادی را به این مذاکره‌ها گره زدند و در آخر هم دست خالی بازگشتند. بعد از 3 سال گفت‌و‌گو و توافق برجام، این اوباما بود که از همان روزهای نخست زیر تعهدهای برجام زد و از همان روز اول نقض عهد را شروع کرد. دولت در جریان امتیازدهی و امتیازگیری از غرب بسیار بد عمل کرد و نتوانست یک موازنه صحیح و منصفانه را برقرار کند. ما می‌توانستیم عمل به تعهدات‌مان را مرحله‌بندی کنیم، گام به گام در برابر رفع تحریم‌ها به تعهدهای خود عمل کنیم اما در واقع اینطور نشد؛ ما به تعهدات خود عمل کردیم و طرف غربی ما را معطل گذاشت. به عبارت دیگر بین داده‌ها و ستانده‌های ما توازنی وجود نداشت. 
این نکته هم مهم است که هم نقض عهدهای برجام و هم روند افزایش تحریم‌ها با وجود به امضا رسیدن توافقنامه برجام، از همان زمان اوباما شروع شد و در دولت ترامپ اوج گرفت تا جایی که ترامپ رسما خروج آمریکا از برجام را اعلام کرد. دولت روحانی که حل تمام مشکلات اقتصادی را به برجام و رفع تحریم‌ها گره‌ زده بود، نه تنها در عمل به وعده‌های خود شکست خورد، بلکه حتی حاضر نشد در برابر اشتباهی که کرده و اعتماد بی‌جایی که به آمریکایی‌ها کرده، از ملت عذرخواهی کند و اعلام کند اشتباه کرده است. دولت حتی واکنش درخور توجهی هم به نقض عهدهای طرف غربی نشان نداد. نه تنها غربی‌ها را تهدید به خروج از برجام و NPT نکردند، بلکه مدتی هم وقت ملت را با دل خوش کردن به وعده‌های اروپایی‌ها گرفتند؛ وعده‌های پوچی که اروپایی‌ها برای بازگشایی یک کانال مالی به ایران دادند و هیچ‌وقت محقق نشد. 
از ابتدا نگاه درستی به رفتارهای غربی‌ها وجود نداشت و دولت درک درستی از خواسته‌های آنان نداشت. غربی‌ها به دنبال برجام یک، 2 و 3 بودند. برجام یک مساله هسته‌ای، برجام 2 نفوذ منطقه‌ای و برجام 3 محدود کردن پیشرفت‌های موشکی ایران را هدف گرفته بود. دستگاه دیپلماسی فاقد درک شناخت حریف بود و در جریان مذاکرات نیز به هشدارها و نصایح رهبری بی‌توجهی کرد. امضای توافقنامه برجام مشروط به رعایت شروطی بود که از سوی رهبر معظم انقلاب و شورای عالی امنیت ملی اعلام شده بود اما دولت در عمل به این شروط بی‌توجهی کرد و این خسارت محض را برای کشور رقم زد و تن به یک پیمان‌نامه یکسویه داد. 
بعد از خسارت‌های برجام و حل نشدن مشکلات اقتصادی، رهبر حکیم انقلاب به دولت فرمان دادند سیاست‌های اقتصاد مقاومتی را سرلوحه خود قرار دهد که حالا که از برجام نتیجه‌ای حاصل نشده، لااقل کشور در برابر آسیب‌های تحریم و شکست برجام بیمه شود. اگرچه دولت سعی کرد توان خود را در این راستا به کار گیرد اما بدنه اجرایی پیر و فرتوت و فرسوده دولت باعث شد این مطالبات هم محقق نشود و گشایشی در امور اقتصادی رخ ندهد. 
با تمام این توصیفات به هر حال یک سال دیگر پیش‌روی دولت قرار دارد و دولت می‌تواند از فرصت‌هایی استفاده کند که به برخی از آنها اشاره می‌کنم. یکی اینکه دولت می‌تواند با نگاه به شرق، انتظاراتی را که از آمریکا و غرب داشت، برآورده کند. روابط راهبردی ما با چین و روسیه آمریکا را به وحشت انداخته است. قرارداد ما با چین قرارداد خوب، مثبت و متوازنی است. روسیه و چین قبلا در مساله هسته‌ای در مقابل ما بودند اما الان در کنار ما هستند. خود روسیه و چین نیز گرفتار تحریم آمریکا هستند و همین باعث شده زمینه‌های همکاری ما با این 2 کشور بیش از پیش فراهم شود. نه تنها روسیه و چین، بلکه همسایگان ما نیز فرصت‌های بزرگی برای کشور ما هستند که اگر از آن درست استفاده شود، بار فشار اقتصادی بر کشور کاهش خواهد یافت. 
مساله دیگری که دولت باید به آن توجه کند، ظرفیت عظیم داخلی است که می‌تواند ما را به حدی از خودکفایی برساند که دیگر نیازی هم به دور زدن تحریم‌ها نداشته باشیم. ما از لحاظ امکانات در حدی هستیم که غذای 300 میلیون نفر را تامین کنیم. این ظرفیت‌ها به علاوه نیروی انسانی جوان و بانشاط مسائلی است که دولت باید به آن توجه کند. 
مساله سوم بحث انضباط مالی است. دولت با دقت در حساب و کتاب خود می‌تواند بودجه را به صرفه هزینه کرده و از بسیاری از اتلاف منابع جلوگیری کند. بودجه سال 99 به علت مسائل کرونا با دقت کافی بررسی نشد و این بودجه در حال کسری بسته شد. دولت اگر بتواند انضباط مالی خود را حفظ کند می‌تواند با استفاده بهینه از بودجه کشور را اداره کند. 
دولت باید به پشتوانه‌های خود هم دقت و از این فرصت استفاده کند. ما نیروهای مسلحی داریم که امنیت کشور را تضمین کرده‌اند و این یک فرصت است. ما به حدی از بازدارندگی رسیده‌ایم که می‌توانیم اقدامات پیش‌دستانه داشته باشیم. همین رزمایش پیامبر اعظم 14 یک قدرت‌نمایی در برابر ماجراجویی‌های آمریکا بود. آمریکایی‌ها می‌دانند نمی‌توانند علیه کشور ما اقدام نظامی کنند و در صورت این اقدام، در همان لحظات اول با ضربات جبران‌ناپذیری مواجه خواهند شد. 
مجلس نیز بنای خود را بر همکاری و کمک به دولت گذاشته است. ما در برابر تهاجم اقتصادی، فرهنگی و روانی آمریکا به این تعادل قوا نیاز داریم. به هم خوردن توازن و تعامل قوا در داخل کشور به نفع ما نیست. این فضا برای دولت فراهم است تا بتواند با همکاری با مجلس مسیر رشد و توسعه کشور را ادامه دهد. 
در دوره کنونی بسیاری از ابزارهای فشار آمریکا علیه ایران از اثر افتاده است. امروز آمریکا فقط 2 ابزار تحریم و تحریف را در دست دارد که آن هم با مقاومت مردم و بصیرت مردم با شکست مواجه شده و در آینده نیز این شکست ادامه خواهد داشت. مردم ما به علت سواد رسانه‌ای بالا از هوشمندی ویژه‌ای برخوردارند که در دام تحریف‌های جریانات آمریکایی نخواهند افتاد و کشور از این مراحل نیز به پشتوانه ملت عبور خواهد کرد؛ ان‌شاءالله.