بزرگنمايي:

ایران پرسمان - توریسم آنلاین / در پاییز سال 1994، گروهی از غواصان باستان‌شناس با تجهیزات کامل غواصی وارد آب‌های اسکندریه در مصر شدند.
این غواصان در اعماق آب به دنبال بقایای آثار و اشیای تاریخی می‌گشتند.
قطعات بزرگی از سنگ و بقایای مجسمه‌ها با تیرهای شناوری علامت‌گذاری شده بودند و یک مرکز فاصله‌یاب در ساحل می‌توانست جایگاه دقیق آن‌ها را مشخص کند.از سامانه‌ی موقعیت‌یاب جهانی (GPS) نیز برای اثبات دقیق محل این قطعات استفاده شد.
سپس این اطلاعات وارد کامپیوتر شدند تا مجموعه اطلاعات دقیق و جزئی از بستر دریا به دست آمد.
نکته‌ی جالب این است که دانشمندان از پیشرفته‌ترین امکانات و وسایل موجود در اواخر قرن بیستم استفاده کردند
تا بقایای یکی از پیشرفته‌ترین دستاوردهای فنی قرن سوم پیش از میلاد را از آب خارج کرده و مورد بررسی قرار دهند.
این سازه چیزی نبود جز فانوس دریایی بزرگ اسکندریه، یکی از عجایب هفتگانه‌ی دنیای باستان.
معماری فانوس اسکندریه
به طور کلی‌فانوس اسکندریه دارای 3 قسمت بود:
اولین بخشی که در تصاویر قابل مشاهده می باشد، یک پایه سنگی 6 متری بوده که‌فانوس بر روی آن بنا شد.
اما نخستین قسمت اصلی سازه ساختمانی 4 ضلعی بوده که نقش مهمی در حفاظت از دو قسمت دیگر را ایفا می کرد.
ارتفاع این ساختمان 73 مترو طول آن 30 متر بود. بازدید کنندگانی که برای بازدید از این جاذبه به اسکندریه می رفتند،
در این قسمت می توانستند غذا و خوراکی خریداری کنند.
این برج 8 ضلعی که دارای ارتفاع 35 متری بوده بر روی سکو ساخته شده است.
در این قسمت و در ارتفاع 90 متری از سطح دریا بالکنی وجود دارد
که مناظر بسیار زیبایی از اطراف را به معرض نمایش می گذارد. 
این قسمت فانوس اسکندریه نیز به شکل استوانه بوده و ارتفاع آن 18 متر است.
در بالای این استوانه تندیس پوزئیدون را قرار داده بودند. همان گونه که در تصاویر مشاهده می کنید،
آتش افروخته فانوس‌در این قسمت نمایان بوده که سوخت های لازمه را از طریق بالابر به این نقطه انتقال می دادند.
فانوس دریایی اسکندریه به سبب بروز چندین زلزله در طی سال های 956 تا 1323 آسیب های بسیاری دیده.
اما با این حال تا مدت ها، پس از هرم جیزه و آرامگاه هالیکارناسوس به عنوان سومین سازه باستانی بلند جهان در نظر گرفته می شد.
تا آن که در نهایت در سال 1408 میلادی، از آخرین بقایای سنگی فانوس برای ساخت ارگ کایتبی ( Citadel of Qaitbay )
در همان مکان استفاده شد و دیگر اثری از فانوس‌دریایی اسکندریه باقی نماند.
ژان ایو، موسس مرکز تحقیقات اسکندریه و باستان شناسی فرانسوی بود
که در سال 1994 به کشفی جالب توجه دست یافت.
او از طرف دولت مصر مأموریت یافته بود تا نقشه و مکان هر چیز باستانی و ارزشمندی رو در زیر آب مشخص کند،
چرا که قرار بود موج شکنی جدید و بتنی در آن محل ساخته شود.
او نقشه و مکان هزاران قطعه ساختمانی بزرگ در زیر آب رو ترسیم کرد.
اعتقاد بر این بود که برخی از این قطعات متعلق به فانوس‌دریایی اسکندریه هستند.
علاوه بر این قطعات و بلوک های ساختمانی، صدها مجسمه نیز در همین منطقه کشف شده که یکی از مهم ترین آن ها تمثالی سلطنتی و غول پیکر متعلق به قرن سوم پیش از میلاد بود
که حدس می زنند نشان دهنده بطلمیوس دوم است.همچنین یک مجسمه از ایزیس (ایزدبانو باروری) در دهه 1960 میلادی در همان منطقه کشف شد که نشان گر ملکه و همسر بطلمیوس دوم، آرسینوئه است.
محققان حدس می زنند که مجسمه این دو در زیر فانوس دریایی اسکندریه و رو به روی ورودی بندرگاه نصب بوده است.