بزرگنمايي:

ایران پرسمان - اعتماد /متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن در آخرین خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست
دونالد ترامپ، رییس‌جمهور امریکا اوایل این هفته در سخنرانی خود در نیوجرسی پیش‌بینی کرد اگر در انتخابات ریاست‌جمهوری ماه نوامبر پیروز شود، ظرف مدت 4 هفته توافق هسته‌ای جدیدی را با ایران امضا می‌کند. 
خبرگزاری بلومبرگ در گزارشی تحلیلی می‌نویسد: از یک نظر این ادعا را می‌توان بلوف جدید رییس‌جمهوری دانست که همین چندی پیش خواسته بود، چهره‌اش بر فراز کوه راشمور حکاکی شود. اما در عین حال ادعای ترامپ دو جنبه دیگر نیز دارد: اولی ریسکی است که پیروزی او در انتخابات به همراه دارد و دومی حقیقتی است که در مورد حکومت ایران مطرح می‌کند. ابتدا به بحث ریسک می‌پردازیم. ترامپ همواره کارزار فشار حداکثری خود علیه ایران را این طور توجیه کرده که این سیاست تهران را مجبور می‌کند در برابر یک توافق بهتر تسلیم شود. به خودی خود این مساله هیچ اشکالی ندارد. توافق هسته‌ای سال 2015 که باراک اوباما رییس‌جمهور پیشین ایالات متحده به امضا رساند برای امریکا توافق ضعیفی بود چراکه بر اساس برجام، محدودیت‌های اعمال شده بر فناوری و ابعاد برنامه غنی‌سازی ایران به مرور زمان برداشته می‌شود.
ترامپ به مرور فشار خود بر ایران را افزایش داده و طرفداران سیاست فشار حداکثری ادعا می‌کنند کلیه حفره‌هایی که در رژیم تحریم‌های امریکا علیه ایران وجود داشت، پر شده است و واشنگتن توانسته مهم‌ترین فرمانده نظامی ایران را ترور(شهید) کند. در این بین امریکا قصد دارد برای تمدید تحریم‌های تسلیحاتی علیه ایران، قطعنامه‌ای را در شورای امنیت سازمان ملل به تصویب برساند چراکه این تحریم‌ها قرار است بر اساس قطعنامه 2231 شورای امنیت و متن برجام در ماه اکتبر برچیده شود. اما ترامپ نیز عاشق تملق و چاپلوسی است و به ‌شدت دوست دارد به یک پیروزی دیپلماتیک دست یابد. همان طور که جان بولتون، مشاور امنیت ملی سابق ترامپ در خاطرات خود نوشته، رییس‌جمهور امریکا دوست دارد با دستیابی به یک توافق حتی اگر پر از ایراد باشد، آن را یک موفقیت بزرگ معرفی کند.
حال برویم سراغ حقیقتی که در مورد ایران وجود دارد. در دو سال اخیر مقامات سابق دولت اوباما و متحدان اروپایی امریکا شدیدا به کارزار فشار حداکثری ترامپ حمله کرده‌اند. آنها از توافق هسته‌ای سال 2015 دفاع می‌کنند اما در عین حال معتقدند، سیاست کنونی ترامپ راه رسیدن به توافق بهتری با ایران نیست. با این وجود این همان رویکردی است که اوباما علیه ایران در پیش گرفته بود هر چند که نامش را کارزار «فشار حداکثری» نگذاشته بود. دولت و مجلس امریکا در سال 2009 پس از کشف آنچه تاسیسات غنی‌سازی اورانیوم مخفی می‌خواندند، تحریم‌ها را علیه ایران افزایش دادند تا بتوانند ایرانی‌ها را پای میز مذاکره بکشانند. وقتی دو طرف در سال 2013 به یک توافق اولیه دست یافتند، تنها بخشی از آن تحریم‌ها لغو شد. برای رسیدن به یک توافق بهتر، دولت اوباما جنگ اقتصادی را در پیش گرفت.
در انتخابات ریاست ‌جمهوری ماه نوامبر، مردم امریکا باید بین دو نفر یکی را انتخاب کنند. اگر نگران توافقی هستید که ترامپ می‌خواهد با ایران امضا کند از آن طرف جو بایدن نیز ممکن است به همان توافقی برگردد که ترامپ از آن خارج شده بود اما بایدن از آنچه انتظار می‌رود محتاطانه‌تر عمل کرده است. برای مثال ستاد انتخاباتی بایدن برای بازگشت بی‌قید و شرط به برجام وعده‌ای نداده است. بایدن بهار امسال در گفت‌وگو با نیویورک تایمز گفت: اگر ایران به تعهدات هسته‌ای خود بازگردد، امریکا نیز به توافق برجام بازمی‌گردد. 
او همچنین اضافه کرد که بازگشت امریکا به توافق، نقطه آغازی برای تلاش‌های مشترک واشنگتن و متحدان اروپایی و دیگر اعضای برجام برای گسترش محدودیت‌های هسته‌ای برجام خواهد بود. این امر رأی‌دهندگانی را که از سیاست خصمانه ترامپ علیه ایران حمایت کرده‌اند بر سر یک دوراهی قرار می‌دهد. کدام یک با ایران به توافق بهتری می‌رسند: یک رییس‌جمهور دمدمی که علاقه‌ای به جزییات و سیاست ندارد یا یک معاون اول سابق که دولتش توافق ضعیفی با ایران به امضا رسانده است؟ یا بهتر است این طور بگوییم: شما شیطانی که الان می‌شناسید را ترجیح می‌دهید یا شیطانی که یک زمانی می‌شناختید؟
در دو سال اخیر مقامات سابق دولت اوباما و متحدان اروپایی امریکا شدیدا به کارزار فشار حداکثری ترامپ حمله کرده‌اند. آنها از توافق هسته‌ای سال 2015 دفاع می‌کنند اما در عین حال معتقدند، سیاست کنونی ترامپ راه رسیدن به توافق بهتری با ایران نیست. با این وجود این همان رویکردی است که اوباما علیه ایران در پیش گرفته بود هر چند که نامش را کارزار «فشار حداکثری» نگذاشته بود. دولت و مجلس امریکا در سال 2009 پس از کشف آنچه تاسیسات غنی‌سازی اورانیوم مخفی می‌خواندند، تحریم‌ها را علیه ایران افزایش دادند تا بتوانند ایرانی‌ها را پای میز مذاکره بکشانند.