ایران پرسمان - ایسنا / تصور کنید با ویروسی مرگبار آلوده شدید که باعث شده در برابر درد نفوذناپذیر باشید، هنگامی شما بیماری را درک می‌کنید که زمان ازدست‌رفته و ویروس در بدن شما گسترده شده است.
نتایج تحقیقات اخیر آزمایشگاهی نشان می‌دهد که این مورد یکی از عوامل انتشار ویروس سارس-کووید-2 است که بی‌اطلاعی از ابتلا به بیماری، موجب آلوده کردن دیگران می‌شود.
بسیاری از تحقیقات بر روی پروتئین ACE2 در سلول‌ها متمرکزشده است، اما تحقیقات جدید که هنوز به‌طور کامل موردبررسی قرار نگرفته، نشان می‌دهد که راه دیگر برای آلوده شدن سلول وجود دارد که موجب می‌شود سیستم عصبی آلوده شود.
به همین دلیل گروه تحقیقاتی حاضر، ارتباط بین پروتئین سلولی خاص و درد را موردبررسی قراردادند تا تعاملی که توسط ویروس کرونا مختل می‌شود، شناسایی شود.
محقق این تحقیق اظهار کرد: من دانشمندی هستم که چگونگی هدف‌گیری سیگنال‌های درد توسط پروتئین‌ها، فعل‌وانفعال آن‌ها و انتقال آن از طریق بدن به مغز را موردبررسی قرار دادم. زمانی که پروتئین‌ها فعال شوند، سلول‌های عصبی با یکدیگر تعامل دارند و این تعامل موجب خاموشی دردهای مزمن می‌شود.
بنابراین بامطالعه اینکه چه چیزی باعث تحریک‌پذیری سلول‌های عصبی می‌شود، می‌توان چگونگی پایداری درد مزمن را کشف کرد. این امر همچنین به ما امکان می‌دهد تا روش‌هایی را برای خاموش کردن این تعامل برای کاهش یا توقف درد مزمن طراحی کنیم.
تحقیق کنونی الهام گرفته از دو تحقیق اولیه است که هنوز در مراحل چاپ قرار دارند و نشان می‌دهند که پروتئین‌های معروف سنبله در سطح ویروس سارس-کووید-2 به پروتئینی به نام نوروپیلین-1 متصل می‌شوند. این مورد بیان می‌کند که ویروس می‌تواند از این پروتئین برای حمله به سلول‌های عصبی به‌خوبی پروتئین ACE2 استفاده کند.
وی گفت: سال گذشته، حدود 6 ماه قبل از همه‌گیری من و همکارانم نقش نوروپیلین -1 در زمینه درک درد را بررسی می‌کردیم. ازآنجاکه نوروپیلین -1، مانند گیرنده ACE2 اجازه می‌دهد سنبله به سلول‌ها وارد شود، ما فکر کردیم که این دروازه جایگزین می‌تواند به درد نیز مربوط باشد.
در شرایط عادی، پروتئین نوروپیلین-1، رشد رگ‌های خونی و همچنین رشد و بقای سلول‌های عصبی را کنترل می‌کند. بااین‌حال، هنگامی‌که نوروپیلین-1 به پروتئینی که به‌طور طبیعی به نام عامل رشد اندوتلیال عروقی (VEGF-A) موسوم است، متصل شود سیگنال‌های درد را تحریک می‌کند. این سیگنال از طریق نخاع به مراکز بالاتر مغز منتقل می‌شود تا حسی را ایجاد کند که همه ما آن را با عنوان درد می‌شناسیم.
با نگاه به معمای دشوار نوروپیلین -1و VEGF-A و نوروپیلین -1و سنبله دریافتیم ممکن است رابطه‌ای بین سنبله و درد وجود داشته باشد. نتایج تحقیقات قبلی ارتباطی بین VEGF-A و درد را نشان داده است. به‌عنوان‌مثال، مطالعات نشان داده در افراد مبتلابه آرتروز، افزایش فعالیت ژن VEGF در مایعات روان کننده مانند زانو با میزان بالاتر درد همراه است.
اگرچه فعالیت ژن نوروپیلین-1 در نمونه‌های بیولوژیکی بیماران کووید-19 بیشتر از گروه کنترل سالم است اما فعالیت ژن نوروپیلین-1 در افزایش درد در سلول‌های عصبی و احساس درد در مدل حیوانی و نقش نوروپیلین-1 در احساس درد تاکنون هرگز کشف نشده است.
وی در ادامه گفت: ما نشان دادیم که وقتی سنبله به نوروپیلین-1 متصل شود، علامت‌دهی درد را کاهش می‌دهد و در یک حیوان زنده نیز اثر کاهش درد تایید شد.
هنگامی‌که پروتئین سنبله به پروتئین نوروپیلین-1 متصل می‌شود، پروتئین VEGF-A را مسدود می‌کند و درنتیجه مدار درد سلول را از بین می‌برد. این اتصال تحریک‌پذیری نورون‌های درد را سرکوب می‌کند و منجر به کاهش حساسیت به درد می‌شود.

یافته‌های ما درباره ویروس کرونا که از طریق پروتئین مرتبط با درد به سلول‌ها حمله کرده و پروتئین را از کار می‌اندازد، ممکن است مسیر جدیدی برای تولید دارو برای درمان کووید-19 فراهم کند.
نتایج تحقیقی در سال 2018 نشان می‌دهد که یک مولکول کوچک به نام EG00229، نوروپیلین -1 را هدف قرار می‌دهد. این مولکول به همان ناحیه پروتئین نوروپیلین-1 متصل می‌شود که پروتئین سنبله ویروسی و VEGF-A است.
من و همکارانم در این مورد تامل کردیم که آیا این مولکول قادر به جلوگیری از درد است؟ در هنگام شبیه‌سازی درد در موش صحرایی داده‌های ما مفهوم نوروپیلین -1 را به‌عنوان یک بازیگر جدید در علامت‌دهی درد تایید کرد.
هدف قرار دادن پروتئین نوروپیلین-1 برای درمان سرطان امکان‌پذیر است. به‌عنوان‌مثال، آزمایش بالینی فاز یک آنتی‌بادی به نام MNRP1685A (معروف به نام Vesencumab) می‌تواند نوروپیلین -1 را تشخیص دهد و به آن متصل شود و اتصال VEGF را مسدود کند. این مورد بیشتر در بیماران سرطانی به‌خوبی تحمل می‌شود، اما به‌جای مسدود کردن بیشتر باعث درد می‌شود.
مطالعات ما رویکرد متفاوتی را باهدف مسدود کردن پروتئین VEGF-A درد ساز ارائه می‌کند که منجر به تسکین درد می‌شود. بنابراین کار پیش بالینی ما که در اینجا شرح داده‌شده است، منطقی برای هدف قرار دادن سیستم علامت‌دهی پیش‌درد VEGF-A / NRP-1 در آزمایش‌ها بالینی آینده فراهم می‌کند.
تجزیه‌وتحلیل ساختار پروتئین گیرنده نوروپیلین -1 ممکن است طراحی داروهایی را ارائه کند که علاوه بر تسکین درد، رشد آکسون و بقای سلول را نیز کنترل کند.
به‌عنوان‌مثال، داروهای هدف گیرنده نوروپیلین -1 می‌توانند به‌طور بالقوه عفونت ویروسی را مسدود کنند. آزمایش چندین ترکیب کاندیدا که برخی از آن‌ها در FDA به‌عنوان لیست بی‌خطر شناخته می‌شوند، در حال حاضر توسط این گروه در حال انجام است.
کروناویروس مردم را فریب داده تا باور کنند به کووید-19 مبتلا نیستند اما ممکن است دانش یک پروتئین جدید حیاتی برای درد را به ما هدیه دهد که شامل جلوگیری از نوروپیلین -1 برای محدود کردن ورود سارس-کووید-2 و انسداد نوروپیلین -1 برای جلوگیری از درد باشد.
نتایج این تحقیقات در نشریه PAIN منتشر خواهد شد.