بزرگنمايي:

ایران پرسمان - دیپلماسی ایرانی /متن پیش رو در دیپلماسی ایرانی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
کریستوفر مات-نشنال اینترست/ برای بسیاری از ناظران، فضای آرام و عمدتا حرفه ای مناظره معاونان نامزدهای ریاست جمهوری یک فاصله گذاری خوشایند با مناظره ناهماهنگ و آشفته اول (بین خود نامزدها) بود. برخلاف مناظره اول، مناظره معاونان ریاست جمهوری امکان گفت و گو درباره موضوعات سیاست خارجی را فراهم آورد. با این حال این مناظره یک فرصت از دست رفته است. فرصتی که می شد برای گفت و گو درباره ماهیت دو حزبی بخش اعظم سیاست گذاری ها ایالات متحده در قبال خاورمیانه به کار برده شود.
درحالی که جو بایدن، نامزد دموکرات انتخابات ریاست جمهوری، وعده داده ایالات متحده را به توافق هسته ‌ای ایران بازگرداند و کاملا هریس و بسیاری از دیگر دموکرات ها به وضوح ترور سردار سلیمانی فرمانده نیروهای قدس ایران در ماه ژانویه را مورد انتقاد قرار داده اند، اما هر دو در استنطاق از مایک پنس درباره موضوعی که خودش در مناظرات مطرح کرد، کوتاهی کردند. در پی شیوع جهانی همه گیری کرونا که تقریبا بلافاصله بعد از این اتفاق رخ داد، راحت بود که مخاطرات این اقدام آمریکا در خاورمیانه از جمله برای نیروهای آمریکایی در عراق نادیده گرفته شود؛ نیروهایی که هدف بمباران قرار گرفتند و اگرچه کشته نشدند، اما به شدت آسیب دیدند. همچنین، پس از از این ترور مجلس عراق خروج نیروهای آمریکایی از این کشور را خواستار شد.
ترور سردار سلیمانی هیچ نتیجه ای در جهت منافع آمریکا نداشت و تنها دیدگاه جهانی به این کشور را خدشه دار کرد. با این حال، به نظر می رسد که حزب مخالف درباره جزئیات اتفاقاتی که به ترور انجامید و به طور کلی درباره نقش آمریکا در خاورمیانه، به طور عجیبی سکوت کرده است. با توجه به اظهارات هریس و بسیاری از دیگر افراد در حزب دموکرات در زمینه سیاست خارجی که به «لیبرالیسم زوری» اشاره دارد، می توان گفت که این عدم انتقاد عمدی بوده است. هرچه که نباشد، آخرین مرتبه از این واژه برای توجیه نابود کردن لیبی، کشوری با بالاترین استانداردهای زندگی در آفریقا، و تبدیل آن به مقری برای جنگ طلبان، گروه های جهادگرای افراطی و بازار برده داری آزادانه، استفاده شد.
سناتور هریس و بسیاری از هم کیشان او همچنین به استفاده از اظهارات شدیداللحن برای توجیه رژیم های تحریمی بی پایان علیه سوریه و ایران گرایش دارند؛ تحریم هایی که بی شک به دیپلماسی آسیب رسانده و تنش های منطقه‌ ای را تشدید کرده اند. هر چه که می گذرد، درک اینکه ایفای نقش ایالات متحده به عنوان «متحد قدرتمند» عربستان سعودی تا چه اندازه امکان موجودیت دیدگاه های متفاوت و جایگزین برای سیاست گذاری های کنونی را فراهم می آورد، دشوارتر می شود؛ اتحادی که بیش از هر اتفاق دیگری مشارکت آمریکا در جنگ های نیابتی در خاورمیانه را می طلبد.
شاید دلیل اصلی که انتقادات بسیار اندکی از دولت دونالد ترامپ در این زمینه را شاهد هستیم، به طور ویژه سوریه باشد. اعتراف بسیاری از دموکرات ها به اینکه حمایت از شورشی های سوری و تامین سلاح برای آنها یک اشتباه بزرگ بوده که بسیاری از گروه های جهادگرای افراطی را توانمند کرده و به طور غیرمستقیم به ظهور داعش انجامیده، به معنای اذعان داشتن به این است که پیشینه باراک اوباما در سیاست خارجی هم در حقیقت چیزی نبوده که بتوان از آن الگوبرداری کرد. به علاوه، این مساله فضایی را برای گفت و گویی ناخوشایند برای همه آمریکایی درباره اینکه سردار سلیمانی به طور موثر با این جهادگرایان جنگیده بود، فراهم می آورد.
مردم آمریکا لیاقت آن را دارند که چیزی بیش از دو گزینه در حوزه سیاست خارجی در برابر آنها ارائه شود. هر کسی که به دنبال به چالش کشیدن وضعیت موجود است، باید این مساله را مد نظر قرار دهد چرا که بی شک از این طریق می تواند از ذخایر جدیدی از حمایت انتخاباتی مطمئن باشد.