بزرگنمايي:

ایران پرسمان - در گذشته ریش سفیدان نقش مهمی در وحدت و انسجام جوامع و حل اختلافات آن ها داشتند اما با حرکت به سمت تکنولوژی و پیشرفت و کاهش مشارکت پذیری محلات و کم رنگ شدن فرهنگ همسایه داری جایگاه ریش سفیدان در بین مردم کمرنگ شده و نگرانی جامعه از روزی آغاز شد که غصه ها به قصه ها پیوست ،غصه ای که وقتی در خانواده ای بروز می کرد بزرگترهای محل با تقسیم مشکل، به حل آن کمک می کردند.

بعضی محلات ما آنقدر درگیر معضلات اجتماعی شده اند که باید با روندی متفاوت و فراتر از گذشته حل شود.این تقسیم بندی بین سازمانی شاید رسم ریش سفیدان در قدیم الایام باشد که باری را از روی زمین بردارند و به نوعی قوت قلب مردم محله باشند ولی در دنیای امروز با مدرنیزه شدن جامعه و فردگرایی، تعبیری به نام پاسکاری در بین شهروندان وجود دارد که ارگان ها وظایف خود را به سازمان های دیگر محول می کنند.
طی بررسی میدانی از یکی از گود های درگیر با آسیب های اجتماعی از هر 10 منزل حداقل سه خانواده درگیر اعتیاد خانمان برانداز به نام مواد مخدر هستند و برای برخی از خانواده ها این مواد راهی برای امرار معاش شده است. جالب است وقتی با آن ها صحبت کردیم بیشتر آن ها از این شرایط به انزجار رسیده اند و اگر شرایط زندگی و کار برایشان مهیا شود دیگر در آن شرایط زندگی نمی مانند.
نکته قابل تامل این است که این افراد علت اعتیاد خود را همسایه، اقوام و خانواده خود می دانند در حالی که تمام آن ها از این افراد گریزان هستند و آن ها لاجرم کارتن خواب و خیابان گرد شده اند.
کم کم با مهاجرت و ساخت مسکن های موقت در حاشیه شهر نقاط بی دفاع شهری ایجاد و پارک ها ،حاشیه معابر و بلوارهای بزرگراه ها خاستگاه آن ها شده است .
در شرایط فعلی جامعه کنونی باید جای خالی بزرگانی مانند حاج ماشالله عشقی زورخانه دار محله نازی آباد ، حاج علینقی انباردار، حاج آقا دست باز محله خزانه، حاج صمد ضرغام محله جوادیه و... را با وجود سازمان ها وارگان های متنوعی پر کرد که هر کدام به نوعی در پیشگیری از بروز و گسترش این معضل اجتماعی سهیم هستند ولی با محول کردن وظایف خود به دیگری به صورت ریشه ای و دائمی نتوانسته اند این معضلات اجتماعی را حل کنند.
حضور فوری و اجرای بموقع بهداشت و سلامت مردم از طریق وزارت بهداشت، امنیت اجتماعی از طریق کلانتری و نیروی انتظامی، اطلاع رسانی و آگاهی از طریق صدا و سیما، نگهداشت و بهبود شرایط محیطی از طریق شهرداری، رسیدگی به خانواده فرد مبتلا از طریق سازمان بهزیستی و بسیج مردمی، جامعه خیرین و دستگاه قضایی نشان دهنده این است که همه سازمان ها درگیر و مرتبط با امر اعتیاد هستند که هر کدام وظایف مجزا و تفکیک شده ای دارند و همین امر شاید موجب شده تا در این مورد هر کدام از ارگان ها بطور کامل مسئولیت نپذیرد و به نوعی به دیگری ارجاع دهد.
به نظر می رسد هنوز همان مناسبات اجتماعی و مشارکت های محلی تاثیر بیشتری در حل معضلات دارند پس چه خوب است که فرهنگ هم سایه داری و مشارکت جویی و احترام به ریش سفیدان محل را به نسل جدید انتقال دهیم تا در آینده شاهد این حجم از گسست و واگرایی اجتماعی و درنتیجه افزایش آمار اعتیاد، جرم و بزه نباشیم.
سند توجه به پروژه های محلی و کوچک مقیاس و رسیدگی به مشکل مردم از در خانه از آن دست قوانین دلچسب است که دیگر منتظر دیدن درد مردم از محلات سلبریتی و گیشه سینمای پشت باجه ای نباشیم.