بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
تنها راه حل مشکلات کشور چیست؟
١٣٨
٠
سیاست روز / متن پیش رو در سیاست روز منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.
در مسئله پر تأثیر گرانی؛ حتما باید تجربه انتخابات مجلس هفتم و اقدام بزرگ «طرح تثبیت قیمت‌ها» که ثمره حرکت نمایندگان اصولگرای برآمده از رأی مردم در این مجلس بود را مرور کرد.
«راه حل مشکلات کشور چیست؟» این پرسش یکی از جدی‌ترین دغدغه‌های کنشگران صادق و دلسوز جامعه بخصوص در مقطع فعلی است.
مقطعی که ناکارآمدی‌های دولت در کنار خاصّه‌خرجی‌های سیاسی اصلاح‌طلبان برای رئیس‌جمهور روحانی، کشور را با مشکلاتی مثل گرانی، احساس فساد گسترده، کاهش قدرت خرید مردم و مقولاتی از این دست مواجه کرده است.
پاسخ اما سهل و ممتنع است.
«انتخابات»! که اگر از نزدیکتر به آن نگاه کنیم و نفحات پیرامونش که منوط به رأی خوب مردم است بدانیم و ببینیم؛ می‌توان شاه‌ کلید عمده مشاکل کشور را در همان یافت.
رأی خوب در مجلس هفتم چگونه منجر به «ارزانی» شد
مثلا در مسئله پر تأثیر گرانی؛ حتما باید تجربه مجلس هفتم و اقدام بزرگ «طرح تثبیت قیمت‌ها» که ثمره حرکت نمایندگان برآمده از رأی مردم بود، مرور کنیم.
تجربه‌ای که بواسطه آن، اکثریت اصولگرایان مجلس هفتم، در میان انتقادات بسیاری از اقتصاددانان، دولت اصلاحات را از افزایش تدریجی قیمت برخی اقلام یارانه‌دار، همچون سوخت و کالاهای عمومی ‌منع کردند و امنیت را به سفره‌های مردم هدیه دادند.
طرحی که البته جریان سیاسی خاص هنوز هم کینه آن را به دل دارد و از آن با عنوان یک اقدام غیر اقتصادی و ناشیانه یاد می‌کند!
ارتباط انتخابات با مترو!، از شورای شهری که کار می‌کرد تا شورای شهری که به بازی اسم و فامیل مشهور است و یا همینطور تجربه انتخابات شورای شهر دوره دوم تهران که منجر به روی کار آمدن یک جریان خدوم در چند سال متوالی شد.
تجربه‌ای که نشان داد یک انتخابات چگونه می‌تواند در سریعترین زمان ممکن پایتخت ایران را صاحب شبکه سراسری مترو کند، مشکلات ترافیکی کلانشهر تهران را با اجرای پروژه‌های بزرگ شهری مرتفع کند و سرانه فضای سبز را به نحو چشمگیری افزایش دهد.
و ایضا یک انتخابات چگونه می‌تواند منجر به انحلال شورای شهر اول و یا روی کار آمدن شورایی در دوره پنجم شود که اعضایش به بازی اسم و فامیل، کار نکردن، دوچرخه‌سواری و دلسوزی برای آوازخوانی زنان در مجامع عمومی شهره‌اند.
نقش تعیین کننده مردم در حل مشکلات کشور، آنچه رهبری در خشت خام می‌دید...
ما البته فقط به دو تجربه ساده و در عین حال جالب از اهمیت و مزیّت و تأثیر انتخابات اشاره کردیم وگرنه کیست که استدلال‌های عقلانی مربوط به اهمیت انتخابات را بداند و در حل‌المسائل بودن آن شک کند؟!
مقام معظم رهبری نیز در طول سال‌های زعامت خود بارها و بارها نکات مهمی را پیرامون اهمیت و تأثیر انتخابات مطرح کرده‌اند که ما در اینجا به تعدادی از بیانات ایشان در همین زمینه اشاره می‌کنیم:
_ انتخابات یک حادثه‌ی گذرا نیست، یک حادثه‌ی اثرگذار است.
_ شما با انتخاب نماینده مجلس، در واقع سرنوشت کشور را در چهار سال آینده رقم میزنید. انتخابات مجلس مظهر دخالت مردم در سرنوشت خود و کشورشان است؛ چون مجلس مرکز قانونگذاری است. قانون یعنی جاده‌ای که باز میشود تا مسؤولان اجرایی از آن جاده حرکت کنند و با تلاش خود گوشه و کنار و زوایای کشور را آباد و اصلاح کنند. این جاده بازکنی به عهده قانون است و قانون را هم نماینده شما در مجلس وضع میکند.
_ گردش کار در این نظام به‌وسیله‌ی مردم‌سالاری است؛ یعنی آحاد مردم نماینده‌ی مجلس را انتخاب میکنند، رئیس‌جمهور را انتخاب میکنند، وزرا را با واسطه انتخاب میکنند، خبرگان را انتخاب میکنند، رهبری را با واسطه انتخاب میکنند؛ کار، دست مردم است.
_ اهمیت این انتخابات در این است که ملت ایران می خواهد مدیری را انتخاب کند که بتواند موانع اجرای برنامه را از سر راه ملت ایران بردارد؛ مثل بولدوزری که موانع را برمی دارد تا جاده یی را صاف کند. +
«اصلاح‌طلبان تحریمی» از جان مردم چه می‌خواهند؟، انتخابات یا برای ماست یا برای هیچکس!، مردم به سراغ کارآمدان و جهادی‌ها خواهند رفت...
انتخابات مهم است و تجربیات مهمی هم از تأثیر انتخابات در زندگی مردم ایران وجود دارد.
اما سؤال قابل تأملی در نتیجه این مباحث وجود دارد و آن اینکه چرا این روزها شاهد هستیم یک جریان سیاسی خاص قصد انسداد تنها نقطه امید مردم برای استشفای وضع موجود، یعنی انتخابات را دارد، بر چهره آن خدشه وارد می‌کند و صراحتا فرمان «تحریم خاموش انتخابات» یا همان مشارکت مشروط را صادر کرده است؟!
پیش از این لیدر اصلاح‌طلبان در سخنانی اعلام کرده است که اصلاح‌طلبان نمی‌توانند به هر قیمتی وارد انتخابات شوند.
چهره‌هایی مثل مرتضی الویری، حسن رسولی و محمود میرلوحی از اعضای شورای شهر تهران نیز که خود با نامزدی در انتخابات به این مناصب رسیده‌اند هم بر تحریم خاموش انتخابات تأکید کرده‌اند.
کثیری از چپ‌های ستادی که می‌توان از آنها با عنوان «اصلاح‌طلبان تحریمی» یاد کرد نیز به این کمپین پیوسته‌اند و صراحتا ابراز داشته‌اند که اگر ما در انتخابات نباشیم؛ امیدی به انتخابات نیست!
کسانی از آنها حتی از مهره‌چینی در قبال انتخابات آینده، ناامیدی اکثریت مردم ایران از انتخابات و دموکراتیک نبودن ساختارهای دولت و مجلس هم سخن گفته‌اند.
چگونه می‌توان این سخنان خفقان‌آور و مسدودکننده را با اهمیت انتخابات بعنوان یگانه امید مردم برای بهبود مشکلات کشور جمع کرد؟!
آیا باید به این نتیجه رسید که یک جریان سیاسی خاص در کشور هست که نمی‌خواهد مردم و کشور روی آرامش را ببینند و در فرایندی شرکت کنند که می‌تواند کاهنده گرانی‌ها و مشکلات باشد؟!
البته چپ‌ها که طی 6 سال گذشته در تمام مناصب اجرایی و تقنینی کشور حضور داشته‌اند، می‌گویند از آن رو قید انتخابات را خواهیم زد که احتمالا رجال کارآمد ما (که عموما در فتنه و براندازی نیز نقشی بر عهده داشته‌اند!) تأیید صلاحیت نخواهند شد و عدم تأیید صلاحیت آنها از سوی شورای نگهبان هم یعنی اینکه نمی‌توان برای مشکلات کشور کاری کرد!
این در حالی است که اولا تاکنون کارآمدی خاصی از ناحیه جریان چپ برای حل مشکلات کشور مشاهده نشده است؛ ثانیا برخورداری از صلاحیت مقدم بر کارآمدی است و ثالثا حتی فرض بر درست بودن حرف ستادی‌های جریان چپ؛ آنها می‌توانند مثل فرمول سال 94 خود عمل کنند و چهره‌هایی را در معرض بگذراند که از فیلترهای نظارتی عبور می‌کنند و البته ضعف‌های فراکسیون امید فعلی را هم نداشته باشند.
اما هسته سخت اصلاحات به هر دلیلی مایل به انجام این کار نیست و الّا و لابد از این می‌گوید که یا نظام اسلامی شروط ما را می‌پذیرد یا اینکه ما در انتخابات شرکت نمی‌کنیم!
اینکه فرجام این ماجرا به کجا ختم می‌شود را کسی نمی‌داند... البته کسانی مثل سعید حجاریان از این گفته‌اند که در پیشاانتخابات شاهد بروز اغتشاش خواهیم بود. اغتشاشی که تحلیلگران احتمال آنرا ناشی از حرکت 10 ساله ستاد اصلاحات برای ایجاد «فتنه اقتصادی» در کشور می‌دانند.
فتنه‌ای که قصد دارد به جای ارائه راه حل مشکلات کشور از طریق انتخابات، «خیابان و سیاست خیابانی» را به مردم پیشنهاد کند و فتنه 88 را به پرده تکرار بکشد.
با تمام این رخدادها و احتمالات، اما اعضای هسته سخت جریان چپ، غافل‌اند از اینکه نظام اسلامی در بحث فتنه به «رویین‌تنی» رسیده است و در بحث انتخابات نیز مردم به راه خودشان خواهند رفت و با استفاده از ابزار انتخابات و رأی خوب، کسانی را بر مساند کشور می‌نشانند که بتوانند مشکلاتشان را حل کنند.