بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
سرمقاله رسالت/ تشخیص مصلحت بفرمایید!
٣٥
٠
رسالت / « تشخیص مصلحت بفرمایید! » عنوان سرمقاله سردبیر روزنامه رسالت، مسعود پیرهادی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
الحمدلله الذی جعلنا من المتمسّکین بولایه امیرالمؤمنین و الائمه علیهم السّلام.
برویم به سال 10 هجری قمری و حجه الوداع؛ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله از جبرئیل درخواست می کنند از خدا بخواهد تا ایشان را از ابلاغ وصایت امیرالمؤمنین علیه السلام معاف بدارد؛ زیرا از کمی متقین و زیادی منافقین و فساد ملامت‌کنندگان و حیله‌‏های مسخره‌کنندگانِ اسلام اطلاع دارند اما با وجود این می دانند خداوند از ایشان راضی نمی‌‏شود مگر آنچه در حق علی بر او نازل کرده ابلاغ نمایند. «یا اَیهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما اُنْزِلَ اِلَیکَ مِنْ رَبِّکَ وَ انْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَالله یَعْصِمُکَ مِنَ النّاسِ؛ ای پیامبر برسان آنچه ـ در حق علی ـ از پروردگارت بر تو نازل شده و اگر انجام ندهی رسالت او را نرسانده‌‏ای و خداوند تو را از مردم حفظ می‏‌کند.»
سپس پیامبر خدا (ص) محکم، قاطع و مستظهر به وعده الهی فرمود: «ای مردم، این مطلب را درباره او بدانید و بفهمید و بدانید که خداوند او را برای شما صاحب‌اختیار و امامی قرار داده که اطاعتش را واجب نموده است بر مهاجرین و انصار و بر تابعین آنان به نیکی و بر روستایی و شهری و بر عجمی و عربی، و بر آزاد و بنده و بر بزرگ و کوچک و بر سفید و سیاه. بر هر یکتاپرستی حکم او اجرا شونده و کلام او مورد عمل و امر او نافذ است. هر کس با او مخالفت کند ملعون است و هر کس تابع او باشد و او را تصدیق نماید مورد رحمت الهی است. خداوند او را و هر کس را که از او بشنود و او را اطاعت کند آمرزیده است.»
از فرازهای دیگر خطبه غدیر در اینجا می گذرم، اما شیعیان و محبان امیرالمؤمنین (ع)، لااقل در این ایام نگذرند. آیات قرآن، تأکیدات صریح پیامبر (ص) در غدیر، بشارت و انذار بی بدیل و خلاصه هر چه در توان ایشان بود به کار گرفته شد، اما پس از ماجرای غدیر با آن عظمت و بیعت مسلمانان، تنها هفتاد روز بعد، شد آنچه شد؛ سقیفه به پا شد و امر خدا و تأکید رسول خدا به کناری نهاده شد و علی (ع) بالاجبار، بنا به «مصلحت» و برای بقای اسلام، سکوت پیشه کردند؛ سکوتی به طول بیست و پنج سال.
آن علی (ع) بود و مسئله هم ولایت، امامت و وصایت بعد از پیامبر (ص) بود؛ مسئله‌ای که هدایت بشریت را تحت الشعاع قرار می‌داد.
هزار و چهارصد و سی سال سفر کنیم. دو فقیه، دو اسلام شناس، دو قاضی القضات، فارغ از قضاوت راجع به آنان، اصلا کارشان تشخیص مصلحت‌ها و صلاحیت‌هاست، از مصلحت نظام تا مصلحت و صلاحیت کاندیداها و حتی رهبر مملکت؛ اما نکته شگفت‌انگیز ماجرا اینجاست که در سخنرانی و نامه‌نگاری خود نمی‌دانند، مصلحت را به مقتل می‌برند.
آقایان! شأن شما که جای خود، جایگاه بزرگتر از شما نیز بالاتر از اسلام نیست، فلذا تشخیص مصلحت فرموده و بیش از این دشمن شادمان نکنید. تمسک به ولایت امیرالمؤمنین که شکرش را ابتدای متن به‌جا آوردیم یعنی همین تشخیص مصالح؛ یعنی خود را سپر اسلام کنیم نه بالعکس.