بزرگنمايي:

ایران پرسمان -
سرمقاله آفرینش/ معلولان در جامعه ما از حقوق شهروندی کمترین بهره را دارند
٣
٠
آفرینش / « معلولان در جامعه ما از حقوق شهروندی کمترین بهره را دارند » عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم آذر فخری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
با یک نگاه کلی به مبلمان شهری خیلی راحت می‌توان پی برد که این شهر، برای معلولان مختلف جسمی، تقریبا هیچ طرح و برنامه از پیش تعیین‌شده‌ای ندارد و اگر هم در برخی نقاط اتفاقی در این مورد افتاده این خود مردم بوده‌اند که تلاش کرده‌اند با کمترین امکانات مسئله حضور معلولان در شهر را تا حدودی راحت کنند.
البته که در این کار چندان هم موفق نبوده‌اند؛ چرا که به‌وجود آوردن شرایط مناسب برای حضور معلولان در شهر گاهی نیاز به زیرساخت‌های خاصی دارد که تنها متولیان دولتی از پس آن برمی‌آیند. شهر ما برای عبور و مرور معلولان حرکتی تقریبا امکانات خاصی ندارد جز مگر یکی دو اتوبوس خاص. ورودی اغلب ساختمان‌های اداری چندین پله می‌خورد، روگذرها و زیرگذرها، پله دارند.
فروشنده‌ها، دستفروش‌ها و در برخی ساخت وسازها، به موزائیک‌های مخصوص عابران نابینا توجه نمی‌کنند و این مسیرها اغلب مسدود شده‌اند.
همین‌جا خوب است به نرده‌بندی و مسدود کردن برخی خیابان‌های اصلی و فرعی و پیاده‌روها هم اشاره کنیم که راه رفتن را نه تنها برای معلولان بلکه برای مردم عادی هم مشکل کرده است؛ نرده‌هایی ناگهان از همه جا سر درآورده‌اند تا مگر تجاوز موتورسواران به حریم پیاده‌روها را مسدود و محدود کنند، اما برای عابران هم مشلات عدیده‌ای به وجود آورده‌اند. شهرهای ما و به‌خصوص شهر تهران، شهرهای انسان و شهروند محور نیستند.
در این شهرها اتومبیل و موتور و حرکت راحت آن‌ها در اولویت قرار دارند و شهروندان به اجبار با نرده کشی‌های مختلف به روگذرها و زیرگذرهای با کمترین امکانات رانده می‌شوند. همه این‌ها بماند؛ مسئله مهمی که این‌جا قرار است مطرح شود رفتار عجیب و شگفت‌انگیر 17 ساله صدا و سیما با ناشنوایان است. و به گفته خود ناشنوایان و متخصصان این امر، زبان اشاره‌ای که در طول این سال‌ها به ناشنوایان ارائه شده کاملا غیر علمی و نادرست بوده و شکایت‌ها و توصیه‌های متخصصان مثل همیشه از سوی صدا و سیما نادیده گرفته شده است. حتی در این مورد به اذعان مدیرعامل شبکه ملی ناشنوایان ایران فرد ناشنوا، زبان اشاره مورد استفاده در تلویزیون را متوجه نمی‌شود. او می‌گوید ما چگونه صدایمان را به صداوسیما برسانیم؟ وقتی هر نامه‌ای برای آن‌ها ارسال می‌کنیم معلوم نیست به کجا می‌رود. صداوسیمایی‌ها می‌گویند آمارگیری کرده‌اند و این روش مورد تأیید است، این آمار را از چه کسانی گرفته که ما آن‌ها را نمی‌بینیم؟
در واقع وقتی ساختار از بنیان غلط است و بخشی از شهروندان را نادیده می‌گیرد و به حقوق آنان به هر طریقی تجاوز می شود، چه مردم عادی باشند و چه معلولان، طبیعی است که رساله ملی‎اش هم نخواهد خود را در این مورد به روزکرده و از متخصصان امر استفاده کند و هم‎چنان بر رفتار غلط خود پای بفشارد.