بزرگنمايي:

ایران پرسمان - سرمقاله حمایت/ به التماس افتاده اند
٩٢
٠
حمایت / « به التماس افتاده اند » عنوان سرمقاله روزنامه حمایت نوشته پرویز سروری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
«دونالد ترامپ»، رئیس جمهور آمریکا طی سخنرانی خود در هفتاد و چهارمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد، پرده دیگری از سیاست ضدایرانی خود را روی صحنه برد و در قبال مطالبه به حق جمهوری اسلامی برای رفع تحریم‌ها مدعی شد: «تحریم‌های ایران لغو نمی‌شوند بلکه بیشتر هم خواهند شد»! روی دیگر سکه، انتظار ساده‌اندیشانه برخی از مسئولین کشورمان از آمریکا برای رفع تحریم‌ها از طریق گفتگو و مذاکره با آمریکاست، حال آنکه دل‌خوشی برای تغییر در گفتار و رفتار مقامات کاخ سفید، تمنای محال و امری غیرقابل دسترس است و در این میان، فرقی میان حزب دموکرات و جمهوری‌خواه نیست.
سیاست‌های آمریکا طی سالیان پس از انقلاب، کاملاً مشخص و لایتغیر بوده و جان مایه همه راهبردهایش، عبارت است از «براندازی» یا «Regime Change». رؤسای جمهور دو حزب مطرح این کشور، در تاکتیک‌ها با یکدیگر زاویه دارند اما در اصول و مبانی هرگز دچار انفکاک و تشتت نیستند. قانونی که آمریکایی‌ها آن را به رسمیت می‌شناسند، نه مناسبات و معاهدات جهانی بلکه «قانون جنگل» است؛ از این رو می‌بینیم که در عالی‌ترین سطح تفاهمات بین المللی، جایی که قدرت‌های دنیا در موضوعات حساس و مهم توافق کرده‌اند، یانکی‌ها به خود اجازه می‌دهند که پس از انتفاع کامل از پایبندی طرف مقابل و در سررسید پرداخت تکالیف حقوقی خود، از آن خارج شده و سپس با قلدری و گردنکشی، تحریم‌های شدیدتر و وحشیانه‌تری را وضع کنند.
تحریم‌های گسترده و غیرقانونی آمریکا علیه جمهوری اسلامی هر چند به هیچ وجه نمی‌توانند خللی در عزم ملت ایران به وجود آورند و آنها را از پیمودن مسیر درست منصرف کنند، اما در مقابل، تصویری شفاف از آمریکای بدون روتوش را به جهان ارائه می‌کند که آشکارا زیر تعهدات خود می زند و وقعی به درخواست مشروع ایران برای لغو همه تحریم‌ها نمی‌نهد.آمریکا با طرح اباطیل و اراجیفی همچون تلاش ایران برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای، از برجام خارج و مدعی شد که باید مذاکراتی جدید و با پیش پرداخت‌های مضاعف کلید بخورد! این رویکرد، اوج زیاده‌خواهی و انحصارطلبی است که همواره به اشکال و انحاء مختلف در رفتار کلیدداران کاخ سفید مشاهده شده است.
نکته اینجاست که هرگاه از موضع اقتدار و منطق سدید در مقابل کسانی که تنها زبان زور را می‌فهمند ظاهر شدیم، به اجبار، کوتاه آمده و به گوشه‌ای خزیده‌اند. در جریان زیاده‌خواهی شرم‌آور آمریکا پس از لگد زدن به برجام و نمایش مضحک اعزام ناو هواپیمابر و بمب‌افکن‌ها به منطقه، شاهد بودیم که جبهه مقاومت، آرایش خود را در منطقه تغییر داد و موجب شد تا ادبیات جنگ‌طلبانه ترامپ، بولتون، پمپئو و ... تغییر کند.
حتی پس از ساقط کردن پهپاد متجاوز، رئیس جمهور آمریکا بابت هدف قرار ندادن یک فروند هواپیماهای حامل سرنشین آمریکایی از مقامات کشورمان تشکر کرد! از سوی دیگر؛ بر حسب ظاهر، باید از پایبندی ایران به برجام و تأیید 15 باره آن توسط آژانس بین المللی انرژی اتمی تقدیر کرده و از ضرب شست نظامی جمهوری اسلامی گله می‌کردند اما این اتفاق رخ نداد، چون می‌دانند که چانه زنی در این باره محلی از اعراب ندارد.
اروپا که اکنون از طرف آمریکا نمایندگی تام‌الاختیار دارد، دریافته است که از رهگذر دیپلماسی و چانه‌زنی شاید بتواند چند گام دیگر پیش بیاید و امتیازاتی برای پدرخوانده خود اخذ کند ولی هرگز به خود اجازه نمی‌دهد که از اقدام قاطع نیروهای مسلح کشورمان سخن به میان آورد، زیرا نتیجه را از قبل می‌داند.
سؤال اینجاست که عزت و تفوق جمهوری اسلامی در حوزه نظامی با چانه‌زنی و گپ و گفتگو به دست آمده یا از طریق شدت عمل و سیلی بیدارکننده؟ موارد مشابهی دیگری را نیز در منطقه می‌توان آدرس داد که ثابت می‌کند، یانکی‌ها و شرکایشان فقط زبان زور را می‌فهمند. یمنی‌ها پس از پنج سال صبر راهبردی، با یک اقدام حیرت‌انگیز و غافلگیرکننده، همه محاسبات غرب و ارتجاع منطقه را به هم ریختند و با اینکه مدعی دست برتر و قدرت بلامنازع بودند و باج به فلک نمی‌دادند، آن‌چنان قافیه را باخته‌اند که به هذیان‌گویی روی آورده و تنها کاری که از دستشان برآمده، اتهام زنی به جمهوری اسلامی ایران است! در سواحل مدیترانه، صهیونیست‌ها برای خود قلعه‌ای ساخته‌اند ولی می‌دانند که اگر دست از پا خطا کنند، بارانی از موشک بر سرشان فرود می‌آید، چرا؟ چون پاسخ گزنده مقاومت را چشیده‌اند و درست به همین دلیل است که بعد از هر حمله حماس یا حزب الله با دستپاچگی به میانجی‌ها التماس می‌کنند تا آتش بس
برقرار شود.
این مقاومت باید در تار و پود سیاست‌ها و راهبردهای کشورمان تجلی یابد، همان‌گونه که غرب، یک چشمه آن را در کاهش تعهدات برجامی مشاهده کرد و محاسبات خود را برباد رفته دید. فارغ از اینکه اروپا هنوز هم امیدوار است که گام‌های ایران را بازگرداند و حتی از رهگذر تحرک دیپلماتیک خود، سودای امتیازگیری مجدد در موضوعات برجامی، منطقه‌ای و نظامی را در سر می‌پروراند، اما نفس تکاپوی آنها ثابت می‌کند که مقابله در برابر خلف وعده و بدعهدی غرب، می‌تواند چشم‌اندازهای جدیدی برای استیفای حقوق از دست رفته کشورمان ترسیم نماید.
همه این مصادیق نشان می‌دهند که دنیای امروز، دنیای مذاکره نیست بلکه عرصه «مقاومت فعال» است و حرکت در مسیری جز این اعم از مذاکره و گفتگو به «تسلیم» و «وادادگی» از سوی حریف تعبیر می‌شود.
اساساً دستور کار و محور اقدام و حرکت جمهوری اسلامی بر مبنای استقلال و سر خم نکردن در برابر زیاده‌خواهی‌هاست و دو راهی «اقتدار» و «مذاکره»‌ در برابر کشورمان، هیچ‌گاه به مسیری غیر از مقاومت همه‌جانبه، حداکثری و فعال ختم نخواهد شد.