بزرگنمايي:

ایران پرسمان - سرمقاله رسالت/ نطق روحانی و چهار نکته
٤٤
٠
رسالت / « نطق روحانی و چهار نکته » عنوان سرمقاله سردبیر روزنامه رسالت، مسعود پیرهادی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
سخنان رئیس‌جمهور محترم کشورمان در سازمان ملل به‌ عکس برخی از کنش‌های سیاسی حجت‌الاسلام روحانی در سفر نیویورک که قابل‌قبول نبود پاسخی روشن به مواضع آشفته هیئت حاکمه آمریکا در هفته‌های گذشته است. در این زمینه، گفتنی‌هایی هست:
یک. شفاف‌ترین بخش‌های سخنان روحانی، در دو جمله خلاصه می‌شود، اول این‌که «پاسخ ما به مذاکره تحت تحریم نه است» و دیگر آن‌که «ما نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم.» چند سال پیش، وزیر محترم امور خارجه در یک نشست خبری در ارتباط با رفتارهای پیشین دولت آمریکا گفته بود که «ما آماده بخشیدن هستیم، اما آماده فراموش کردن نیستیم.» موضع جدید، یعنی عدم فراموشی خباثت‌های دشمن، دقیقا سخن اسلام، راه امام، مشی مقام معظم رهبری و خواست قاطبه ملت ایران است.
دو. روحانی، در ارتباط با بیانیه ضد ایرانی تروئیکای اروپایی چیزی نگفت. این مسئله و همچنین دیدارهای او با سران انگلیس، فرانسه و آلمان، از بخش‌های غیرقابل‌قبول سفر روحانی به نیویورک است. البته باید از حق هم نگذشت که رئیس‌جمهور در نطقش در جمع سران کشورها، اروپایی‌ها را از انتقاداتش بی‌نصیب نگذاشت و سران این کشورها را کسانی معرفی کرد که زیبا سخن می‌گویند ولی عمل نمی‌کنند و از اجرای تعهداتشان ناتوانند.
سه. قسمت قابل‌توجه سخنرانی روحانی، توجه به منطقه بود، آنجا که او حتی به زبان عربی تأکید کرد که «الجار ثم الدار». پس از شکست‌های پیاپی و سرافکندگی برخی از کشورهای منطقه، اکنون این ایران اسلامی است که مقتدرانه همسایگان را دعوت به امنیت و آرامش می‌کند؛ به‌ویژه آن‌که برخی سران عربی به پشت‌گرمی آمریکا و انگلیس در برابر ایران اسلامی موضع دشمنی می‌گرفتند و حالا که در مواردی چون سقوط پهپاد و توقیف نفتکش، دیده‌اند حامیانشان در برابر اقتدار ایران، خود نیاز به حمایت دارند، بهترین زمان برای دعوت از سران منطقه در جهت چرخش از غرب، به کشورها و همسایگان خودشان است.
چهار. نکته پایانی، اشاره به مسئله‌ای است که متأسفانه اگرچه حاشیه است، اما اهمیتش از متن کمتر نیست. جناب روحانی! شما که ادعا می‌کردید زبان دنیا را بلدید، تصاویری که مرتبا شمارا در حال ملاقات با سران اروپایی، با چهره‌ای بسیار بشاش و خنده‌ای بر لب، در برابر دیگرانی نشان می‌دهد که با جدیت، شما و این نوع خندیدن را نظاره می‌کنند، تصور خوبی در ذهن مردم ما تداعی نمی‌کند. زبان بدن، نحوه معاشرت و برون‌داد رسانه‌ای یک ملاقات، گاهی از متن ملاقات مهم‌تر است، به‌ویژه آن‌که به مدد فناوری‌های ارتباطی، این تصاویر در مدت کوتاهی بین مردم دست‌به‌دست می‌شود و خاطرشان را مکدر می‌کند.