بزرگنمايي:

ایران پرسمان - سرمقاله اطلاعات/ شتاب
٢٥
٠
اطلاعات / « شتاب » عنوان یادداشت سردبیر روزنامه اطلاعات، علیرضا خانی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
دولت اگر هزار حسن داشته باشد عیوبی هم دارد که البته کم وبیش از دولت های پیشین به ارث برده است. یکی از این عیوب کندی زاید الوصف در انجام کارهایی است که خود تصمیم به آن گرفته است. فی المثل برای حذف اقشار پر درآمد از دریافت یارانه ، طی سال های اخیر بارها اعلام تصمیم و حتی اعلام اجرا کرده است، اما کماکان در مراحل ابتدایی آن قرار دارد. گاه کار به قدری طولانی می شود که اگر عایدی ای نصیب دولت شود دیگر از نظر ارزش واقعی، چندان کارایی نخواهد داشت.
اصلاح یارانه سوخت نیز از همین دست است. یک بار اعلام شد برای اصلاح و هدفمندی یارانه سوخت دولت سه سناریو دارد، یک بار اعلام شد 7 سناریو دارد و یک بار 11 سناریو! آخر هم موضوع تقریباً رها شد.
در شرایطی که سرمایه انسانی‌، بزرگترین سرمایه هر کشور و توسعه انسانی، زیربنا و پیش نیاز همه صُور توسعه است، دولت می خواست راه های عملی و قابل اجرایی بیابد که از خروج سرمایه های انسانی از کشور پیشگیری کند.
نرخ بیکاری عمومی‌ کشور کماکان دو رقمی ‌و بیش از 11 درصد است. اما نرخ بیکاری جوانان 15 تا 30 ساله بیش‌از 25 درصد و نرخ بیکاری فارغ التحصیلان دانشگاه بیش از 40 درصد است. در این میان نرخ بیکاری زنان همواره بیشتر از مردان است، بنا بود مجموعه سیاست هایی به کار گرفته شود که نرخ بیکاری ، یکی از خطیرترین مسائل اجتماعی کشور است کاسته شود.
افت کیفیت آموزش در دانشگاه ها و تقلب علمی تقریباً فراگیر شده است. اخیراً اعلام شد که نیروی انتظامی در عملیاتی ضربتی 25 مؤسسه را پلمب کرد که به طور حرفه‌ای برای دانشجویان پایان‌نامه و برای استادان مقاله تولید می‌کردند. قرار بود جلوی این فاجعه با قدرت و صلابت گرفته شود. اما نشد.
در دنیا شکلی از مالیات وجود دارد به نام مالیات بر عایدی سرمایه (CGT). این مالیات شامل درآمد حاصل از سرمایه‌های افراد است. این مالیات دو کارویژه اصلی دارد. اول: افزایش درآمد مالیاتی دولت. دوم: سلب انگیزه‌های سوداگرانه افراد. این نوع مالیات هم اکنون در 170 کشور جهان وجود دارد و در ایران با آنکه سامانه اطلاعاتی آن بوجود آمده همچنان قانونی برای آن وجود ندارد. سال هاست که قرار است این مالیات از ثروتمندان اخذ شود اما نشده است. همانطور که مالیات واقعی پزشکان هنوز روی زمین مانده و دریافت نمی شود.
تعداد دانشگاه‌های ایران طبق آمار وزارت علوم بیش از 2800 دانشگاه است. این تعداد در چین با یک میلیارد و چهارصد میلیون جمعیت2480 و در هندوستان با یک میلیارد و دویست میلیون نفر جمعیت1620 دانشگاه است. آلمان با جمعیتی برابر با ایران بزرگترین قطب دانشگاهی اروپا محسوب می‌شود اما کمتر از400 دانشگاه دارد. قرار بود دانشگاه های کشور ساماندهی شود اما نشد.
علی رغم تاکید برنامه‌های توسعه‌ای کشور، به گفته رئیس انجمن بهره‌وری، رشد بهر‌ه‌وری کل از سال 84 تا 96 یک دهم درصد بوده است. در برنامه‌های پنجم و ششم توسعه، رشد تولید ناخالص داخلی (رشد اقتصادی) 8 درصد پیش‌بینی شده بود که باید یک سوم آن (معادل 5ر2 درصد) از طریق بهره‌وری تأمین می‌شد با این حال تنها 6 دهم درصد حاصل شده است و بر اساس آمار میانگین بهره‌وری در حال حاضر صفر است.‏ قرار بود نرخ بهره وری سال ها پیش اصلاح شود اما نشد.
85درصد اقتصاد ما دولتی2 است. یعنی از نظر سهم دولت در اقتصاد یکی از بالاترین نسبت‌ها را در میان کشورهای دنیا داریم. دولت تبدیل به نهاد بنگاه‌دار اقتصادی با هزاران کارگاه و کارخانه و نیروگاه و بانک و بیمه و کشتیرانی و هواپیمایی و قطار و پالایشگاه و پتروشیمی و هتل و … است.
براساس سیاست‌های اجرایی اصل 44 قانون اساسی،‌ می‌بایست دولت از بنگاه‌داری رهایی می‌یافت و مالکیت و مدیریت بنگاه‌های دولتی به بخش خصوصی واقعی (نه‌خصولتی) واگذار می‌شد، اما این کار با شیوه‌های عجیب و غریبی رخ داد که منجر به ابداع واژه «خصولتی» (خصوصی ـ دولتی) شد و اعتراض نهادهای نظارتی – نظیر سازمان بازرسی کل کشور – را برانگیخت بعد هم مرکز پژوهش‌های مجلس گفت که عملاً حجم دولت در طی سالیان اخیر، بیشتر و بزرگتر شده است و شعار «دولت کوچک‌تر، دولت چابک‌تر» عملاً در محاق فراموشی رفت.
این ها بخشی از کندی عملکرد دولت – و البته دولت های پیشین- است. کندی ای که همه دولت ها آن را برای دولت های بعد به میراث می گذارند. آن هم در دنیای شتابان امروز…