بزرگنمايي:

ایران پرسمان - سرمقاله مردم سالاری/ رویکرد ریاض؛ عاجزانه یا صادقانه؟
٧
٠
مردم سالاری / « رویکرد ریاض؛ عاجزانه یا صادقانه؟ » عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
واقعیت آن است که عربستان با عملکرد جوان اول خود که معرکه‌گردان اصلی ریاض است، دیگر از خیال تفوق و برتری بر ایران ناامید شده است و نیز از هم‌پیمانان کاخ سفید و تل‌آویو هم، ناامید است. از سلاح‌های آمریکایی و خلبانان اسرائیلی و هم از درماندگی نیروهای خود در به کارگیری آن همه سلاح و انباشت زرادخانه‌های پر و پیمان در برابر صلابت رای و عمل مردم فقیر، گرسنه اما با اراده‌ یمن، به پشتیبانی تام و تمام محور مقاومت، به کلی مأیوس شده به ویژه آن که دریافته، کاخ سفید و یاران اروپایی‌اش در پی‌دلارهای نفتی ریاض‌اند نه دفاع از کیان دولت سعودی. این حقیقت در حمله‌ اخیر انصارالله به «بقیق» و «خریض» و در هیاهوی غرب و البته هراس آنها، بیشتر خود را نشان داد و ناتوانی همه‌ اینها از بازدارندگی در حملات بعدی که آن نیمه‌ دیگر صادرات نفت را هم بیندازد و بیفزایید در پی آن، عملیات زمینی نجران حوثی‌ها که هنوز هم عربستان جرات ندارد به مرم روحیه از دست داده‌ خود بگوید، ماجرا چیست؟
این همان شاهزاده‌ای است که می‌خواست جنگ را به داخل خاک ایران بکشاند و لاف گزافش که سه ساله می‌توان صفحه‌ دیگری بر تاریخ ایران نوشت ... و اما اکنون در استیصال همه‌ این خیال‌پردازان آل‌سعود و آمریکا و هم پیمانان غربی و شرقی و ائتلافی‌اش، حکایت دیگری رقم خورده است و ایران، همچنان با فرهنگ و مدنیت و تاریخ پرافتخار خود و مردمی که می‌دانند در مقابل همه‌ این دشمنان دیرین چه می‌خواهند علی‌رغم همه‌ تنگناها و سختی معیشتی که آن دیگران و نیز بی‌تدبیری خودی‌ها بر آنها تحمیل کرده، جهت حفظ کیان خود، هنوز بر بلندای تاریخ ایستاده است و به آینده می‌نگرد. پس در برابر همه‌ این استواری‌ها و صلابت‌ها، عربستان، هیچ چار‌ه‌ای جز مصالحه‌ با ایران ندارد چون بقایش در این مصالحه است.
البته ما هم بدین روابط خوب برای فروریختن مابقی هیمنه و هژمونی آمریکا در منطقه نیازمندیم و می‌دانیم که در روابط خوب- اگر کج سلیقگی داخلی بگذارد – می‌توانیم نتایجی را برای خود و منطقه و جهان اسلام و اقتدار مسلمانان کسب کنیم که در جنگ و تفکر جنگ طلبی حتی اگر شیفته‌ آن باشیم، ممکن نیست و لاریجانی هم آن چنان که به «الجزیره» گفت، درست می‌گوید اما نه با شوق‌زدگی، نه با عجله، که جواب آن چنانی «جبیر» را به دنبال داشته باشد بلکه با صبر، با بررسی همه‌ جوانب و باید اجازه بدهیم تا رویکردهای تازه‌ ریاض، جهت درست بگیرد و آشی را که معلوم نیست دیگران برای آنها پخته‌اند یا شرایط و ضرورت، چنین ایجاب می‌کند، به درستی خود را نشان دهد. هوشیار باشیم که موضع قدرت و سنجیده‌ ما به سنگر ضعیف و درمانده‌ آنها امتیاز ندهد. عربستان، همیشه به آمریکا و اتحاد و دوستی‌اش، بی‌اعتماد بوده است اما چسبندگی او به کاخ سفید و پرداخت هزینه‌های سنگین، فقط و فقط برای حفظ بقای خود بوده است و در این راه و سیاست کوشیده است که اجماعی علیه ایران به وجود آورد، نزدیکی‌اش به تل‌آویو در راستای همین سیاست بوده است حتی روابط خوبش با روسیه، بدان جهت بوده است که پشت ایران خالی شود.
نکته‌ای که نباید از آن غافل باشیم، بازیگران پشت پرده‌ چنین رویکردی است و نمی‌توانیم نقش آمریکا، تل‌آویو و غربی‌ها و اروپایی‌ها را که منافع دارند، نادیده بگیریم. این کشورها خود به دلیل همان منافع و مصالح و هژمونی‌ای که گفتیم، مانع بزرگ این رابطه‌اند و سعی می‌کنند به هر وسیله‌ ممکن، اجازه ندهند چنین اتفاقی بیفتد اما دربار ریاض که از حمله‌ شبیه به آرامکو، فوق‌العاده وحشت دارد و ابزار بازدارندگی‌اش را هم ندارد و اگر هم دارد، کارآمد نیست، می‌کوشد تا با وساطت ایران، از حملات بعدی و قطعی حوثی‌ها، خود را در امان نگه دارد. علت اظهارنظر، «جبیر» وزیر امور خارجه‌ سابق و مشاور کنونی دستگاه دیپلماسی آن کشور از همین وابستگی‌ها ناشی می‌شود.
به هر حال و به دلایل عدیده، عربستان جهت بقای خود و نیز بیرون آمدن از باتلاق یمن، به داشتن روابط دوستانه با ما نیاز تام و تمام دارد. چنین بحبوحه‌ای، سنجیدگی رفتار و گفتار ما را می‌طلبد که نخست آنچه تاکنون در یمن کاشته‌ایم، درست برداشت کنیم و یمن را به عربستان نفروشیم و دوم، با یک کاسه کردن سیاست خارجی خود و به دور از عوامل غیرمسئول، پیش شرط هر نوع مذاکره‌ای را منوط کنیم به قطع حملات ائتلاف سعودی به یمن و سپس ملزم ساختن آنها به بازسازی خرابی‌ها و...