بزرگنمايي:

ایران پرسمان - نشنال اینترست: بحران عربستان، نشانه ای از تغییر سیاست آمریکاست
٠
٠
دیپلماسی ایرانی / متن پیش رو در همشهری منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.
باور گسترده به اینکه آمریکا اکنون از نظر انرژی خودکفاست، هرچند کاملا درست نیست، به هر حال در شکل دادن به سیاست خارجی آمریکا اهمیت دارد چرا که رییس جمهوری به آن باور دارد.
واکنش "کمرنگ" آمریکا به یورش های ایران علیه تاسیسات آرامکوی سعودی، روندی با اهمیت فزاینده را در سیاست خارجی آمریکا "پر رنگ" می کند: اراده رو به کاهش واشنگتن به سرمایه گذاری منابع نظامی و اقتصادی اش برای دفاع از امنیت همپیمانان.
این دگرش، با رویکرد "سواریِ مجانی Freeriders" باراک اوباما آغاز شد و با ایدئولوژی و شعار دونالد ترامپ ادامه یافت و می تواند پیامدهایی چشمگیر برای سامانه همپیمانی جهانی در پی داشته باشد.
نمی توان درباره بی میلی ایالات متحده به گرفتاری های خارجی بدون اشاره به درگیری طولانی، پرهزینه و نامیمونش در افغانستان و عراق، واکاوی کرد. به نظر می رسد که گزینه ها میان یک "جنگ تمام عیار" و "بی کُنِشی کامل"، از گفتمان آمریکایی، حذف شده و این دست تصمیم گیران آمریکایی را می بندد و آنان را از به کارگیری معقول نیروی نظامی باز می دارد، انگار که نمی توان چنین گزینه ای را به درستی پیاده کرد.
در نتیجه، به رغم لحن تهدید آمیز آمریکا، کم اعتباری این تهدیدها و پرهیز از واکنش عملی، موجب شده که بازیگران بد، فضای بیشتری برای مانور پیدا کنند.
هنگامی که نوبت به متحدان ایالات متحده امریکا می رسد، ترامپ بر موضوعی انتزاعی همچون نظم جهانی تمرکز ندارد بلکه بر این مسئله کوتاه مدت اما ملموس توجه دارد که: با این کار، چه چیزی دست ما را می گیرد؟ این است که به جای استقرار نیرو در قلمرو متحدان، دوست دارد به آنها سلاح بفروشد.
اما همانطور که از مداخله سعودی ها در یمن روشن شد، حتی گرانترین و پیشرفته ترین سامانه های جنگ افزاری هم، قادر به هماوردی با تهدیدهای راهبردی نیست اگر توسط نیروهای باکفایت در چارچوب و زمینه یک راهبرد منسجم به کار گرفته نشوند.
باور گسترده به اینکه آمریکا اکنون از نظر انرژی خودکفاست، هرچند کاملا درست نیست، به هر حال در شکل دادن به سیاست خارجی آمریکا اهمیت دارد چرا که رییس جمهوری به آن باور دارد.
همه اینها، در واکنش حداقلی آمریکا به یورش ویران کننده ایران به تاسیسات نفتی سعودی، نقش داشتند. به رغم "فشار حداکثری"، غیرمحتمل است که ایران در برابر خواسته های آمریکا، تسلیم شود بلکه برعکس به احتمال بیشتر، برای کسب اهرم های چانه زنی، یا جلوگیری از فشار بیشتر، به رویه تهاجمی اش ادامه خواهد داد.
به نظر می رسد که در واقع، یورش های ایران و سرنگونی یک هواپیمای بی سرنشین پیشرفته آمریکایی، موجب شده که دونالد ترامپ، بیش از پیش، مشتاق دیدار با رییس جمهور حسن روحانی باشد تا بن بست میان دو کشور را حل و فصل کند.
همه اینها در تحلیل نهایی، این درس را برای متحدان آمریکا در پی دارد که: آنها باید آماده باشند که خودشان با چالش های امنیتی شان روبه رو شوند.
واقعیت های تازه سیاست خارجی آمریکا، دیگر این تصور را منتفی می کند که آمریکا در بزنگاه های راهبردی به دفاع از متحدانش خواهد آمد. این واقعیت ها، هم اسرائیل را به یک بازسنجی فراگیر در طرح های اضطراری اش ملزم می کند و هم توانایی اش برای بازداشتن حملات را، کندتر می سازد و بنابراین چنین حملاتی (علیه اسرائیل) به اجرا در خواهد آمد.
از آنجا که تصورات دیروز درباره چند و چون تعهدات آمریکا به متحدانش، مورد تردید قرار گرفته، چه بسا که دشمنان امروز، هجومی تر هم بشوند.