بزرگنمايي:

ایران پرسمان - مردم سالاری / « عدالت و دینداری » عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در اهمیت «عدالت» و «عدل» که از اصول اعتقادی ماست، همین بس که مولای متقیان، علی علیه السلام، آن را برتر از دینداری برشمرده و در کلامی نغز، استدلالی، دینمدارانه و جامعه شناختی ژرف می‌فرمایند: «الملک یبقی مع الکفر و لا یبقی مع الظلم» (مملکت با بیدینی می‌ماند اما با بیدادگری نمی‌ماند) و در فرازی دیگر اضافه می‌کنند که عدل، هر چیزی را در جای خود قرار می‌دهد و مولانا هم با توجه به همین سخن شریف است که می‌گوید: عدل چه بود؟ وضع اندر موضعش/ ظلم چه بود؟ وضع در ناموقعش.
در این صورت بدیهی است که در موضع خود قرار نداشتن هرکس و هر چیز، موجب می‌شود که در جامعه، فقر و غنا در مقابل هم بایستند و فاصله طبقاتی پیش بیاید و حکومت‌ها، ساقط شوند. تجربه‌های تاریخی از سقوط حکومت‌ها و حاکمان، به طرزی بارز از عدم بقای بیدادگران و بیدادگری می‌گوید. به همین علت، عدالت مهمترین اصلی است که بلافاصله بعد از سه اصل توحید و نبوت و معاد می‌ایستد و مانند رشته‌ای منتظم آنها را نگه می‌دارد. چرا که «عادل» از صفات ثبوتی خالق هستی است که بنا بر حکمت خویش، هر پدیده و امری را سرجای خود قرار داده است. بنابراین مقدمه، حکومت جمهوری ما که به صفت اسلامی متصف است نمی‌تواند و نباید جز از عدل بگوید و به غیر از عدالت بکوشد.
و اما انگیزه‌ نوشتن این مقال، تصریح قابل تامل و البته درست رئیس قوه‌ قضاست که بعد از احراز این مرتبت، فراتر از این حوزه، فعالیتی دو چندان دارد به تلاشی که امید آن داریم از بحث نظری وارد مقوله‌ عمل شود چون بنا به گفته‌ منقول از ایشان، «علت بسیاری از دین‌گریزی‌ها بی‌عدالتی است» و نیز «فقر، محصول بی‌عدالتی‌های اجتماعی و اقتصادی است و همچنین آمار فعلی آسیب‌های اجتماعی، زیبنده‌ نظام نیست» و تاکید می‌کنند:...
«در حوزه‌ آسیب‌های اجتماعی نباید در خوش‌بینی و بدبینی، افراط و تفریط داشت، بلکه باید واقعیات را دید و آسیب‌شناسانه عمل کرد.» در اینجا با توجه به مسائل عدیده‌ای که از مقولات گوناگون در این زمینه، مبتلا به ماست و بر ما عارض است، البته این سخنان مایه‌ خوشحالی و امید و قابل تامل است که ایشان در میان خوش‌بینی صرف گل و بلبل دیگران به این حقایق تلخ و غیر برج عاجی رسیده باشد و باور کند که دین‌گریزی جوانان ما ناشی از عملکرد غلط و غیرعادلانه‌ بارز است که نتوانسته و نخواسته‌اند که واقعیت‌های مسلم و محرز را در خیل جوانان تحصیل کرده‌ سرخورده‌ بیکار ببینند و نخواسته‌اند باور کنند که به قول دکتر گلشنی، عضو شورای انقلاب فرهنگی ما، نمی‌توان با امتیازی خاص به نام «سهمیه» رتبه 87 هزارم را در کنار رتبه‌ دوم کنکور، در رشته‌ پزشکی نشاند و نمی‌توان به تحصیلکرده‌ نخبه‌ دانشگاهی در زمان خود بعد از عمری پای تخته ایستادن و موثر بودن حتی در پیروزی انقلاب اسلامی، کمتر از فلان خدمتگزار، حقوق ماهانه داد و نمی‌توان دید که با بی‌عدالتی اقتصادی، طبقه‌ متوسط جامعه به زیر خط فقر سقوط کرده است!
و بایسته نیست که به قول جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهوری، «عده‌ای (در عین شایستگی) پشت درهای سیاست بمانند» و پذیرفتنی نیست که کسانی جذب بازار کار و احراز مسند دولتی و اجرایی شوند که شایسته‌تر از همطرازان و همکلاسان خود نیستند و بازماندگان بدین جهت سرخورده‌اند که دستی نبوده است که دست آنها را بگیرد در این صورت چگونه می‌توانند سرخورده نشوند وقتی که می‌بینند قرابت‌های نسبی و سببی، طبقه‌ بی‌ریشه اما به کمال مرفه‌ را پدید آورده که حتی برای خوش بینان نیز قابل انکار نیست و باید پرسید که فرار مغزها و گریز پایی نخبگان علمی و فنی فکری جامعه، جز سرخوردگی، چه می‌تواند باشد؟ به عنوان نمونه کافی است که با یک نگاه سطحی دریافته شود که اعوان و انصار چه کسانی شایستگان را از جایگاهی که شایسته آنند، پس زده‌اند؟ به هر حال، امروز، امید امثال نگارنده آن است که رئیسی با آن پسکوب قوی و دست بازی که دارد، جهت «علاج واقعه قبل از وقوع» و پیش از آبستنی تلخ به میدان آمده باشد. با نگرشی تازه و آن چشم‌هایی که جور دیگر باید ببیند. واقعیت‌های ملموسی که قابل انکار نیست. به آن باوری که جامعه ما، سخت به عدالت آموزشی، فرهنگی، هنری، اقتصادی و... محتاج‌اند و در یک کلام می‌خواهد آن عدالت علوی که در متن اعتقادات ماست و ما بدان تصریح داریم، در عمل رئیسی و امثال رئیسی بدان برسد. وگرنه، این سرخوردگی‌های غیرقابل انکار نه تنها عامل ایستایی در همه‌ زمینه‌های رشد و توسعه است بلکه با شرایط خاص منطقه‌ای که در آن به سر می‌بریم و چراغ به دست باید به دنبال دوست بگردیم، کار دست جامعه‌ ما خواهد داد. آن روزی که هیچگاه آرزوی دیدنش را به علل بسیار نداریم.