بزرگنمايي:

ایران پرسمان - آرمان ملی / متن پیش رو در آرمان ملی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
محمدتقی فاضل میبدی/ در حال حاضر فساد در عرصه اقتصادی بیشتر شکل عینی به خود گرفته است؛ چرا که این فساد از عرصه‌های دیگری همچون فرهنگی، سیاسی و رسانه‌ای آغاز شده و به عرصه اقتصادی کشیده می‌شود. کمرنگ شدن عدالت و آزادی و بهم‌ریختگی در فضای فرهنگ و سیاست، خود را در عرصه اقتصاد به صورت فساد نمایان می‌کند و هرچه معیارهای مذکور در جامعه کم‌اثر‌تر شود، فساد اقتصادی افزایش می‌یابد. اقتصاد در یک جامعه زمانی سالم ‌است که شفافیت وجود‌ داشته باشد. شفافیت زمانی وجود دارد که رسانه آزاد وجود داشته باشد و رسانه آزاد زمانی به وجود می‌آید که فضای باز سیاسی حاکم باشد. تمامی این مسائل زمانی اصلاح می‌شود که ما بتوانیم روابطمان را با سایر کشورهای دنیا حل و فصل کنیم. بنابراین مسائل به صورت زنجیروار با یکدیگر در ارتباط هستند. به عبارت دیگر بدون آنکه سیاست خارجی و روابط با کشورهای بزرگ دنیا اصلاح شود نمی‌توان امیدی به حل مسائل معیشتی داشت. تا سرمایه‌گذاری خارجی نباشد اقتصاد هر روز بدتر خواهد شد. طی چهل سال گذشته همواره مبارزه‌های ما روبنایی بوده، نه زیربنایی و اساسی.
ممکن است چند اخلالگر اقتصادی را بازداشت کرده و به زندان افکنده باشیم، اما هیچ وقت ریشه اخلال اقتصادی را خشک نکرده‌ایم. چنین روندی همانند مبارزه با مواد مخدر است که حدود چندین هزار نفر را به سبب جرائمی در این حوزه اعدام کرده‌ایم، اما تاثیر مورد انتظار را به همراه نداشته است. به عبارت دیگر مبارزه ریشه‌ای با مواد مخدر صورت نگرفته یا اگر هم مبارزه‌ای صورت گرفته نتیجه ریشه‌ای در بر نداشته ‌است. مبارزه با جرمی مانند قاچاق مواد مخدر به مسائل مختلفی نظیر روانشناسی، جامعه‌‌شناسی و فرهنگ ارتباط دارد. ما آنچنان که باید و شاید به چنین مسائلی اهمیت نداده‌ایم. نباید فقط به محاکمه کردن اندیشید و لازم است دقت بسیار صورت گیرد. اگر دستگاه قضائی با سایر دستگاه‌ها ارتباط و تعامل بیشتر و موثرتر برقرارکند، قطعا تاثیر بهتری خواهد داشت. نباید مبارزه با فساد را سیاسی و جناح‌بندی و از آن وسیله‌ای برای کوبیدن رقیب استفاده کنیم. چنین رویکردی مساله فساد را ریشه‌ای حل نمی‌کند. تا زمانی که همانند کشورهای پیشرفته از منظر قضائی، حقوقی، سیاست خارجی و سیاست داخلی ساختارها را اصلاح نکنیم، در مبارزه با فساد کار بسیار سختی در پیش خواهیم داشت. در بسیاری از کشورها فساد کنترل شده است اما در کشور ما با وجود رسانه‌هایی که در اختیار نهادهای مختلف قرار گرفته و با وجود بودجه‌هایی که صرف می‌شود، تاثیر برجسته‌ای در این مهم نگذاشته است. سؤالی که مطرح می‌شود این است؛ چرا برخی از مدیران درگیر فساد شده‌اند اما هیچ‌کس به دنبال مبارزه مبنایی و زیربنایی با فساد نیست؟
اشتباه ما این است که روش‌های آزموده شده دیگران را قبول نداریم. ما باید به سمت شفافیت و تقویت رکن چهارم دموکراسی یعنی رسانه‌های آزاد برویم. چرا که راه دیگری وجود ندارد. صداوسیمای یکطرفه به کار مملکت نمی‌آید. زمانی که همه‌چیز در یک رسانه در حد شعار باشد، منافع جناحی ارجح بر منافع ملی قرار خواهد گرفت و تا جایگاه واقعی برای رسانه‌های آزاد در نظر گرفته نشود رشد فساد خشکانده نخواهد شد.