بزرگنمايي:

ایران پرسمان - سیاست روز / « دلخوش به توهمات » عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم قاسم غفوری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
بازی کلمات گاه در دنیای سیاست بیش از آنکه برگرفته از اهداف و راهبردهای کلان باشد ناشی از سرخوردگی‌ها و ناکامی‌هاست تا در لوای آن در دنیایی توهمی بتوانند به حیات خود ادامه دهند. نمود عینی این نوع رفتار را در عملکرد فرانسوی‌ها می‌توان مشاهده کرد.
دولتمردان سالهای اخیر فرانسه با توهم معرفی خود به عنوان دوگل جدید کشورشان، دخالت در معادلات جهانی را در پیش گرفته‌اند بر این تصورند که می‌توانند با بازی‌های چند لایه در قبال ایران از نقش پلیس بد گرفته تا ادعای میانجی گر بودن، ضمن برخورداری از ظرفیت‌های اقتصادی ایران برای بهبود اقتصاد کشورشان، از موقعیت ایران برای حضور پر رنگ‌تر در غرب آسیا برخوردار شوند. نکته قابل توجه در عملکردهای دولتمردان فرانسه تحرکات اخیر آنها در قبال جمهوری اسلامی ایران است. فلورنس پارلی، وزیر دفاع فرانسه در یک سخنرانی در منامه بحرین از آمریکا به‌دلیل آنچه پاسخ ‌نگفتن به حملات اخیر ایران در خلیج‌فارس طی ماههای اخیر خواند، به‌شدت انتقاد کرد و هشدار داد که با توجه به تحولات اخیر به‌نظر می‌رسد که آمریکا قدرت بازدارندگی خود را در منطقه از دست داده است. از سوی دیگر لودریان وزیر خارجه فرانسه ادعا کرده است که در صورت استمرار گام‌های گاهش تعهدات برجامی توسط ایران، مکانیزم ماشه یا همان بازگرداندن تحریم‌های شورای امنیت را اجرایی خواهد ساخت.
این ادعای لودریان در حالی مطرح می‌شود که عراقچی معاون وزیر امور خارجه و از مذاکره کنندگان ارشد هسته‌ای کشورشان در مصاحبه با نشریه هلندی اعلام کرد که نتیجه پایبندی یک جانبه به برجام، افزایش تحریم‌ها بوده است. با این وضعتی می توان گفت که ادعای لودریان یک ادعای ساختگی و تبلیغاتی است. حال این سوال مطرح می‌شود که اهداف فرانسه از این جوسازی‌های نظامی و سیاسی علیه جمهوری اسلامی چیست؟ برای پاسخ به این پرسش ارزیابی وضعیت داخلی و بیرونی فرانسه قابل توجه است. در عرصه داخلی فرانسه بیش از یک سال است که بحران‌های شدید اقتصادی و سیاسی مواجه است و مردم در قالب جلیقه زردها هر شنبه علیه سلطه نظام سرمایه‌داری بر کشورشان تظاهرات می کنند که البته پاسخ دولت ماکرون سرکوب گسترده مردم است. با این شرایط می‌توان گفت که سران فرانسه با هوچی‌گری علیه سایر کشورها از جمله ایران به دنبال انحراف افکار عمومی از این بحران‌ها و سرکوب‌گری‌ها هستند.
نکته دیگر آنکه فرانسه با بهره‌گیری از ضعف نظامی انگلیس، تحریم نظامی آلمان و نیز طرح اجباری آمریکا برای کاهش حضور نظامی در جهان، به دنبال احیای نظامی‌گری جهانی خویش است. پاریس می خواهد خود را ناجی امنیت جهان معرفی نماید که اظهارات ماکرون مبنی بر مرگ مغزی ناتو و نیاز به توان نظامی جایگزین برای اروپا، اقدام اخیر فرانسه در ایجاد پایگاه مرکزی به اصطلاح امنیت دریایی در امارات و نیز مواضع انتقادی وزیر دفاع فرانسه به آمریکا در نشست بحرین در این چارچوب است. فرانسه با این رویکردها در کنار توجیه تقویت توان نظامی به دنبال سرکیسه کردن کشورهای عربی، باج خواهی از ایران در لوای تهدید و ارعاب می‌باشد. نکته مهم آنکه ادعای فرانسه علیه ایران در حالی مطرح می‌شود که جهانیان اذعان دارند که کاهش تعهدات برجامی ایران ناشی از عدم تعهد پذیری طرف‌های 1+5 بوده است و در حوزه منطقه‌ای نیز ایران اولین ناجی امنیت و صلح است. نقش فعال ایران در مبارزه با تروریسم در عراق و سوریه، حمایت از ملت فلسطین در برابر اشغالگری رژیم صهیونیستی، کمک به حل بحران افغانستان با راهکار سیاسی چنانکه اخیرا ظریف وزیر امور خارجه با نمایندگان طالبان دیدار نمود تا دیدگاه آنها و دولت افغانستان را به یکدیگر نزدیک سازد.
در این میان این مسئله قابل ذکر است که حوادث پس از اصلاح قیمت بنزین و موج تقلای دشمنان برای تبدیل مطالبات مردمی به فضای آشوب و ناآرامی، این توهم را در برخی کشورهای غربی ایجاد کرده که می توانند از این فضا برای تحمیل خواسته‌های خود به ایران بهره گیرند که این طراحی با هوشیاری مردم با شکست همراه شد. این شکست چنان برای آنها سنگین بوده که برای پنهان سازی آن، سناریوی ایجاد بحران در روابط ایران و عراق را با تخریب کنسولگری ایران در نخف به دست اشرار را اجرا کردند تا به زغم خود ایران را درگیر چالشهای منطقه‌ای سازند که هوشیاری مردم و مسئولان دو کشور خنثی سازی این توطئه را به همراه داشته است.
به هر تقدیر می‌توان گفت که آنچه از سوی دولتمردان فرانسه صورت می‌گیرد استمرار دلخوشی آنها به توهماتی است که در کنار اهدافشان در قبال ایران، رویاهای جهانی آنها را نیز در برگیرد حال آنکه عدم استقلال پاریس در سیاست‌گذاری‌هایش و وابستگی آن به آمریکا و صهیونیست‌ها بیانگر غیر قابل اجرا بودن این توهمات است و فرانسه با این رفتارها نمی‌تواند به اهداف جاه‌طلبانه‌اش دست یابد.