بزرگنمايي:

ایران پرسمان - خراسان / « عراق به کدام سو می رود؟ » عنوان یادداشت روز در روزنامه خراسان به قلم سید رضا قزوینی غرابی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
تحولات امنیتی عراق که از هفته گذشته با موج گسترده ای از ناآرامی ها و خشونت در شهرهای جنوب به ویژه در ناصریه، نجف و کربلا وارد مجرای خطرناکی شده بود با خطبه مرجعیت نجف و اعلام استعفای نخست وزیر رنگ و بوی سیاسی بیشتری به خود گرفت و تحولات پیچیده و پرشتاب بین النهرین را وارد مراحل جدیدی کرد.هرچند استعفای نخست وزیر بخشی از نتایج اعتراضات دو ماه اخیر در عراق که به واسطه ناکارآمدی، فساد و بیکاری آغاز شده بوده است اما رخداد آن ، ارتباط قابل توجهی به رویدادهای هفته گذشته در شهرهای ناصریه و نجف اشرف دارد.
برای هفته ها بغداد و میدان التحریر کانون تحولات میدانی و اعتراضات مردم بوده است اما هفته گذشته عملا در چرخشی آشکار و در حالی که بغداد نسبتا آرام بود، موجی از ناآرامی‌ها مناطق شیعی جنوب کشور را در نوردید. این چرخش کانونی را نمی توان یک تحول تصادفی به شمار آورد.
برنامه ریزان و بازی گردانان سیاسی خارجی و متحدان داخلی آن ها آشکارا نشان داده بودند طراحی آن ها برای سرنگونی دولت و حتی ساختار سیاسی حاکم بر کشور بوده است. این موضوع در اظهارنظرات بی سابقه مقامات آمریکایی در خصوص دولت بغداد و شخصیت های سیاسی منطقه ای و رسانه های همسو با آنان روشن و گویا بود، اما به رغم اعلان همبستگی همه احزاب و جریان های سیاسی عراق با معترضان، اغلب آنان به دلیل منافعشان که متکی به استمرار دولت عبدالمهدی بود در عمل چراغ سبز استمرار دولت وی را صادر کردند. افزون بر این که برخی از آن احزاب مانند گروه های عمده کردی ومجلس اعلی با برکناری یا استعفای عبدالمهدی مخالفت آشکار داشتند.
از سوی دیگر به رغم انتقادات مستمر مرجعیت نجف از دولت، حمایت آیت ا... سیستانی از اعطای فرصت به دولت برای تحقق وعده های اصلاحاتی داده شده در خطبه های جمعه سه هفته قبل، باعث نارضایتی و جریان های داخلی و خارجی مخالف دولت شد. علاوه بر این که برخی معترضان نیز از این اقدام ناراضی شدند و شبکه های مجازی وابسته به این افراد و گروه‌ها حملات سختی را علیه مرجعیت نجف انجام دادند.
این جریان معتقد بود بیت مرجعیت که حامی دولت قانونی برآمده از توافق جریانات سیاسی بود همچنان به دنبال دادن فرصت به وی برای استمرار نخست وزیری اوست.
بنابراین برنامه ریزان تلاش کردند تا از طریق گسیل کردن ناآرامی های خطرناک و بی سابقه به نجف، پیام های خود را به آن منتقل کنند تا اهدافشان محقق شود.نخستین پیام، توانایی آن ها در انتقال آشوب و حمام خون به شهرهای شیعه نشین در هر لحظه ای که اراده کنند، بود.
ریخته شدن خون های زیاد و افزایش شمار قربانیان، مردم و معترضان را خشمگین تر و ناخرسندتر خواهد کرد و در عمل همین اتفاق نیز رخ داد.
این موضوع برحضور معترضان در خیابان ها استمرار بیشتری می بخشد و بر دولت نیز فشار بیشتری وارد خواهد کرد. همچنان که از یک سو، با تهدید شدن نجف و دیگر شهرهای شیعه نشین به ادامه حمام خون، به دنبال فشار بر مرجعیت برای عدول از خطبه سه هفته قبل بودند تا عملا بیت مرجعیت را وادار به اتخاذ تصمیم قطعی برای برکناری یا استعفای عبدالمهدی کنند.در این فضا، حمله به کنسولگری جمهوری اسلامی ایران در پایتخت تشیع در عراق ارسال یک پیام ویژه به تهران نیز بود. مخالفان ایران و کشورهای متخاصم منطقه ای و بین المللی، با این اقدام به تهران پیام دادند که توانمندی ایران در تهدید منافع آن ها در منطقه را می توانند با حمله به اماکن دیپلماتیک آن در پایگاه اجتماعی منطقه ای اش یعنی جنوب عراق و یکی از مقدس ترین شهرهای شیعیان به خطر بیندازند.تا این جا و با توجه به تحولات سیاسی رخ داده در روز جمعه، معترضان از استعفای نخست وزیر شادمان هستند و آن را به مثابه یک پیروزی اولیه بزرگ برای خود می دانند.
همچنان که طراحان نیز آن را به عنوان موفقیتی برای خود قلمداد خواهند کرد. به ویژه آن که استعفای نخست وزیر در این شرایط، نتیجه قطعی رخدادهای خشونت بار هفته گذشته شهرهای ناصریه و نجف و تهدید وضعیت دو شهر مقدس کربلا و نجف به عنوان مرکز حضور مرجعیت های دینی شیعی بوده است.
بیت مرجعیت در ماجرای استعفای نخست وزیر و خطبه صادر شده تلاش کرد تا بدون ورود مستقیم به ماجرای استعفا، مسئولیت را متوجه پارلمان کند و نقش خود را صرفا به عنوان نقشی ارشادی مورد تأکید قرار دهد تا آن گونه که در ماجرای گزینش عبدالمهدی به نخست وزیری، متهم شده بود، پارلمان را در کانون تصمیم گیری قرار دهد و مسئولیت هرگونه تصمیم گیری مناسب را همان گونه که در خطبه روز جمعه آمده بود به مردم و صلاحدید آن ها واگذار کند.این پایان ماجرا نیست.
روند سیاسی پیش رو روندی سخت و پیچیده خواهد بود و بازی گردانان منطقه ای و بین‌المللی همچنان نقش جدی را در پیشبرد اهداف خود ایفا خواهند کرد. این آگاهی مردم عراق خواهد بود که معین خواهد کرد اراده آن ها پیروز خواهد شد یا همچنان اراده های دیگران نقش کلیدی در تحولات خواهد داشت.