بزرگنمايي:

ایران پرسمان - شرق / « نامزدی بلومبرگ و سرنوشت انتخابات آمریکا » عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم احمد عظیمی‌بلوریان است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
هرکس در موقعیت مایکل بلومبرگ بود، برای ورود به مبارزات انتخاباتی آمریکا کوچک‌ترین تردیدی به خود راه نمی‌داد، زیرا روش مبارزات انتخاباتی آمریکا درحال‌حاضر از شگفت‌انگیزترین رویدادها در صحنه سیاسی آمریکاست. پیش از این هم اشاره کرده بودم که با روشی که این‌بار حزب دموکرات آمریکا در مبارزات انتخاباتی خود برگزیده است، قند در دل رهبری حزب جمهوری‌خواه آب می‌شود. چکیده داستان این است که نامزدهای حزب دموکرات به‌جای انتقاد از سیاست‌ها و رهبری حزب جمهوری‌خواه در اداره ایالات متحده آمریکا، به جان هم افتاده‌اند و یکدیگر را نابود می‌کنند. آنچه ما از مسئولان حزب در انتخابات ملی یک کشور در ذهن خود داریم این است که نامزدهای انتخابات تمام همّ و غم خود را در انتخابات کشوری متمرکز بر خطاهای سیاسی حزب رقیب کنند. این تلاش باید از سوی کادر مرکزی حزب هدایت شود. به عبارت دیگر، تلاش نامزدها باید متمرکز بر بیان خطاهای رئیس‌جمهور کنونی و انتقاد از اداره امور کشور باشد. نامزدهای دموکرات این‌بار همه تلاش‌های خود را صرف کوبیدن رقبای هم‌حزبی خود کرده‌اند. این انتقادها چنان شدید و افشاکننده است که آبرویی برای نامزدهای حزب دموکرات باقی نگذاشته است. به چند دلیل، حزب جمهوری‌خواه فعالیت چندانی در انتخابات آینده ندارد. نخست اینکه ترامپ طبق قوانین انتخاباتی آمریکا می‌تواند برای دوره بعدی نیز رئیس‌جمهور باشد، البته به شرطی که رأی کافی به دست بیاورد. دوم اینکه رفتار نامتعارف ترامپ از نخستین روز ورود به کاخ سفید تا به امروز، موجب کاهش علاقه مردم و رأی‌دهندگان به او در دوره نخستین شده است؛ از‌این‌رو جمهوری‌خواهان سکوت مطلق را برگزیده‌اند، زیرا هر اظهارنظری در دفاع از ترامپ موجب کاهش رأی جمهوری‌خواهان می‌شود. از سوی دیگر، رفتار نسنجیده و گاه زننده کاندیداهای حزب دموکرات در کوبیدن و بی‌حیثیت‌کردن یکدیگر موجب سرگردانی رأی‌دهندگان به حزب دموکرات شده است. در شرایط سالم، رقابت میان کاندیداهای ریاست‌جمهوری می‌تواند از چند مدل متداول پیروی کند. نخست، مدل مسابقات ورزشی و شطرنج است. در این مسابقات طرفین بازی‌کننده نهایت احترام یکدیگر را رعایت می‌کنند و پس از پایان مسابقه دست و صورت یکدیگر را می‌بوسند و طرف بازنده شکست خود را می‌پذیرد و به برنده تبریک می‌گوید. مدل دیگر مدل نمایشگاه‌های هنر و نقاشی است که در آنها کارهای هنرمندان هم‌سطح به نمایش گذارده می‌شود. تماشاچیان کارهای آنها می‌بینند و اگر لازم باشد هنرمندان درباره کارهای خود توضیح می‌دهند، بدون اینکه از کار هنرمندان دیگر انتقاد کنند. در پایان دوره نمایشگاه، تماشاگران هستند که نسبت به کارهای ارائه‌شده اظهارنظر می‌کنند. در انتخابات ریاست‌جمهوری نیز چنین طرز رفتاری مطلوب است و هر کاندیدا می‌تواند در سخنرانی‌های خود توضیح دهد که در صورت انتخاب‌شدن چنین و چنان خواهد کرد. عیب‌جویی در نفس انتخابات مستتر است. هر کاندیدا می‌تواند مشکلات کنونی را در وضعیت اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کشور که توسط منتخبان حزب مخالف ایجاد شده و نحوه اداره نادرست رئیس‌جمهور وقت را (که از حزب مخالف است) بیان ‌کند. این مردم هستند که باز هم در جوّ آزادی‌خواهی و به‌صورت محترمانه تصمیم می‌گیرند که به کدام کاندیدا از کدام حزب رأی دهند. در اداره مبارزات انتخاباتی آمریکا در این دوره نقش مدیریت احزاب کم‌رنگ شده است و هیچ صدایی از آنها در نمی‌آید. در نبود مدیریت یا سکوت مدیریت حزبی در حزب دموکرات، کاندیداها این اصل بازی محترمانه را کاملا کنار گذاشته و به جان یکدیگر افتاده‌اند؛ اما جالب این است که آرای آن دسته از کاندیداهای حزب دموکرات که فحاش‌تر از دیگران بوده‌اند، در نظرسنجی‌ها از محبوبیت کمتری برخوردارند‌؛ اما سه کاندیدای محبوب‌تر (به ترتیب الیزابت وارن، جو بایدن‌ و برنی ساندرز) هم که در نظرخواهی‌ها چندین برابر کاندیداهای دیگر رأی آورده‌اند، آرای هرکدامشان کمتر از 30 درصد است. این درصد برای رقابت با ترامپ کافی نیست. تازه این یک طرف قضیه است.
برنی سندرز که شاید خوش‌فکرترین کاندیدای دموکرات‌ها باشد، به‌دلیل سوسیالیست تمام‌عیار‌بودن از شانس کمی در انتخابات برخوردار است. بایدن که احترام نسبی بالاتری دارد، به‌دلیل افشاگری رقبای خودی به‌شدت زخمی شده و روحیه خود را باخته است. او عادت دارد در مصاحبه‌های خود گاهی حرف‌های اغراق‌آمیز یا بی‌ربط بزند. سناتور الیزابت وارن کم‌کم دارد از دو کاندیدای مورد اشاره جلو می‌زند. در چنین شرایطی است که مایکل بلومبرگ، کاندیدای ثروتمند و شهردار پیشین نیویورک به میدان مبارزات انتخاباتی دموکرات‌ها وارد شده است. بلومبرگ فرد سرشناسی است و از تجربه مدیریت بزرگ‌ترین شهر آمریکا و پایگاه بیشترین داد و ستدهای اقتصادی آمریکا برخوردار است. ثروت بلومبرگ 20 برابر ثروت ترامپ تخمین زده می‌شود. اما شاید به‌لحاظ داشتن همین ثروت زیاد نتواند آرای دموکرات‌ها را به دست آورد. درعین‌حال تردیدی نیست که بلومبرگ به‌خاطر مدیریت طولانی بر شهرداری نیویورک، تجربه ارزنده‌‌‌ای در اداره امور و دیپلماسی است. از سوی دیگر، طرفداران حزب دموکرات کلا به توزیع ثروت و ترویج عدالت اجتماعی اعتقاد دارند که نقطه مقابل باورهای بلومبرگ است. در تأمین هزینه‌های انتخاباتی در‌حالی‌که کاندیداهایی مانند برنی سندرز با التماس ارقام کوچک چند دلاری - از یک تا سه دلار - از مردم می‌گیرند، مایکل بلومبرگ می‌تواند میلیون‌ها دلار از جیب خود را خرج انتخابات کند. در هر صورت، ورود بلومبرگ به مبارزات انتخاباتی دموکرات‌ها، رقابت سه کاندیدای برجسته دموکرات را چهار ضلعی خواهد کرد و کار حزب برای انتخاب نامزد نهایی، سخت‌تر خواهد شد. پیش‌بینی قطعی انتخابات آینده هنوز تا این لحظه میسر نیست. باید منتظر نتیجه استیضاح ترامپ بود.