بزرگنمايي:

ایران پرسمان - آرمان ملی / متن پیش رو در آرمان ملی منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
با شدت یافتن «تروریسم اقتصادی» آمریکا علیه ملت ایران در قالب تحریم‌هایی که هرروز نیز بر تعداد آنان افزوده می‌شود و همچنین کوچک‌تر شدن سفره مردم، نارضایتی عمومی از برخی تصمیمات سیاسی و اقتصادی مسئولان بیشتر شده و مردم انتظاراتی دارند که برآورده نشده است.«آرمان ملی» در گفت‌وگو با سید مصطفی هاشمی طبا، فعال‌سیاسی و کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری 1396 به بررسی راهکارهای بازگرداندن اعتماد مردم به حاکمیت و همچنین بهبود وضعیت اقتصادی آنها پرداخته است. این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:
سرمایه اجتماعی دولت دچار مشکل شده و اعتماد مردم به تصمیمات مسئولان از بین رفته است. به نظر شما راهی برای بازگشت این اعتماد وجود دارد؟
ما اگر با مردم صادق باشیم و با آنها که ولی نعمتمان هستند راست و پوست‌کنده سخن بگوییم، مسائل حل شدنی است. اما متأسفانه رفتار مسئولان ما این گونه نبوده و تلاش می‌کنند با اغراق و وارونه نمایی مسائل را حل کنند که مشخص است این روش جواب نمی‌دهد. برای نمونه در مسائلی نظیر تحریم که مستقیما به معیشت مردم ربط پیدا می‌کند و آنها فشار تحریم را با گوشت و پوست خود احساس می‌کنند، راستش را به مردم نمی‌گوییم. مدام می‌خواهیم به دنیا نشان دهیم که همه چیز عالی است و هیچ کم و کسری در زمینه معیشت مردم وجود ندارد؛ خیر عالی نیست. ما تحریم شده‌ایم و تجارت‌مان با جهان دچار مشکلاتی جدی است که حل و فصل این مشکلات دستکم در کوتاه مدت ممکن نیست. ما که نمی‌توانیم منکر مشکلات ناشی از تحریم و فشار اقتصادی شویم، باید شرایط را به مردم بگوییم و از آن‌ها بخواهیم تحمل کنند. مردم باید کاملاً در جریان قرار بگیرند و به حاکمیت اعتماد داشته باشند، تا مقاومت ما در برابر فشار ظالمانه و غیرقانونی آمریکا موفق شود و ما بتوانیم به هدفمان که همان سر خم نکردن در برابر خواست غیرقانونی آمریکا و عبور از مشکلات فعلی است، دست یابیم. نمی‌شود بگوییم معیشت شما را بهبود می‌بخشیم و مردم هرروز شاهد یک مشکل جدید در زندگی خود باشند. این تحریم‌های ظالمانه بر همه ابعاد زندگی شهروندان ایران تأثیر می‌گذارد. این موضوع غیرقابل انکار است. حتی در موضوعی کاملاً غیرسیاسی نیز شاهدیم که تحریم سبب می‌شود پرداخت‌ها به سرمربی یک تیم فوتبال قابل انجام نباشد و در نهایت او برود.
یعنی شما معتقدید در شرایط فعلی ایران راهی جز مقاومت در برابر «فشار حداکثری» ندارد؟
زمانی که ایالات متحده طی تصمیمی یکجانبه گرایانه اقدام به خروج از توافق هسته‌ای می‌کند، تحریم‌هایی جدید علیه ایران وضع و اعمال می‌شود و اروپایی‌ها نیز وقعی به قراردادشان نمی‌نهند یعنی راهی نیست. مردم باید تحمل کنند و دولت نیز موظف است شرایطی را برای کاهش آسیب‌ها به قشر ضعیف جامعه فراهم آورد. اگر حمایت مناسبی از محرومین صورت گیرد و سیاست‌هایی متناسب با شرایط سخت کشور طراحی شود، آنگاه می‌توانیم از این پیچ سخت به سلامت عبور کنیم. اما اگر بخواهیم با این وضعیت و بدون هیچ تغییری ادامه دهیم، شرایط برای کشور هرروز سخت‌تر می‌شود.
چرا راه دیگری وجود ندارد؟ برای نمونه رئیس جمهور بارها درخواست کرده رفراندوم در این موضوع برگزار شود.
من این ایده رئیس جمهور را قبول ندارم. رفراندوم در شرایط فعلی یک ایده عامیانه است و دولت توانایی طرح سوال مناسب برای به رأی گذاشتن را ندارد. البته سؤالی هم وجود ندارد که بتواند چاره گشا باشد. چه می‌خواهیم از مردم بپرسیم؟ رفراندوم بگذاریم که با آمریکا مذاکره کنیم یا نه؟ این مسأله که قابل حل از طریق صندوق رأی نیست. باید پیشینه مسأله را دید، شرایط آینده را سنجید و با توجه به اقتضائات زمان در پی حل موضوع برآمد.
یعنی شما می‌گویید فقط و فقط بر «مقاومت» تکیه کنیم؟
خیر اصلاً منظورم این نیست. باید طراحی‌های لازم برای اداره کشور در شرایط تحریم صورت گیرد و همزمان ابتکاراتی برای حل موضوع در خارج از کشور مطرح شود. دولت نمی‌تواند با همان روشی که در شرایط نبود تحریم، کشور را اداره می‌کرد امروز نیز کشور را اداره کند. باید تجدید نظر جدی صورت گیرد و سیاست‌های ریاضتی از خود دولت آغاز شود. نه اینکه هرجا کم آوردیم به مردم فشار بیاوریم و بعد بیاییم از بی‌اثر بودن تحریم‌ها سخن بگوییم.
فکر می‌کنید در شرایط تحریم، امکان طراحی راهی برای بهبود وضعیت اقتصادی وجود داشته باشد؟
کشور ما کشوری است که ظرفیت‌های زیادی برای پیشرفت دارد و مسئولان می‌توانند تدابیری برای خروج از وضعیت‌فعلی اتخاذ کنند اما مسأله‌ای که وجود دارد آن است که همه باید تدابیر اتخاذ شده را بپذیرند و با آن همراهی کنند. چگونه و چه زمانی مردم سیاست‌های ریاضتی را خواهند پذیرفت؟ زمانی که صادقانه با آنها سخن بگوییم و ضمن توضیح شرایط از آنها برای همراهی درخواست کمک کنیم. دولت نیز وظیفه دارد به تأمین معیشت مردم بپردازد و همه تلاش‌ خود را برای این منظور به کار بندد.
اگر این تأمین معیشت مردم نیازمند تجدیدنظر در سیاست خارجی باشد، چطور؟
من فکر می‌کنم سیاست خارجی ما سیاست خارجی بدی نیست. اهل مذاکره و گفت‌وگو هستیم، توافق کرده‌ایم و برجام را به دست آورده‌ایم. بعد هم به این توافق پایبند بودیم. مشکل از طرف مقابل است که می‌خواهد با قلدری و استفاده از ابزارهای نامشروع ایران را وادار به تسلیم کند. ما که نمی‌توانیم هر چه آنها می‌گویند بگوییم چشم و بعد انجام دهیم. باید مقاومت کنیم تا بتوانیم منافع ملی کشور را تأمین کنیم و نگذاریم استقلالمان بازیچه دست دیگر کشورهای قلدر نظیر آمریکا، قرار گیرد.
این روزها دو لایحه CFT و پالرمو در مجمع تشخیص مصلحت نظام مسکوت مانده، چرا ؟
من واقعا نمی‌توانم برخی رفتارها را درک کنم. شاید مجمع تشخیص مصلحت نظام، مصلحت کشور را این گونه تشخیص داده که ما تحریم بانکی شویم و نتوانیم با دنیا تجارت کنیم. واقعا تحلیل دیگری که نمی‌توانیم داشته باشیم. اگر این هشدار گروه ویژه اقدام مالی عملی شود و ایران در لیست سیاه قرار گیرد، آنگاه مطمئناً شرایط معیشتی مردم از امروز هم سخت‌تر خواهد شد.
فکر می‌کنید راهکاری برای خروج از این بن بست بر سر موضوع FATF وجود دارد؟
دولت یک چیزی می‌گوید، مجمع چیز دیگری. باید بپذیریم مجلس قانونگذار است و دولت مجری قانون. دیگر نهادها باید به وظیفه خود عمل کنند و بر سر راه دولت و مجلس در کشور مانع نگذارند. من اساسا راه‌حلی برای این موضوع ندارم و فکر می‌کنم ادامه این روند برای کشور خطرآفرین خواهد شد.