بزرگنمايي:

ایران پرسمان - شرق / متن پیش رو در منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست
سهیلا منصوریان قهرمان ووشوی جهان به دنبال تجربه‌ای متفاوت در ورزش حرفه‌ای است؛ تجربه‌ای که خودش آن را توفیق اجباری می‌داند. فعالیت در رشته رزمی و خشن «موی بوران» هدف جدیدی است که بانوی لژیونر ایران را این روزها بدجور درگیر خود کرده است. موی‌ بوران رقابتی است که در آن یک جنگ‌ تمام‌عیار رقم می‌خورد؛ نبردی که به سبک جنگجویان قدیم تایلند برگزار می‌شود که تنها تجهیزاتش استفاده از طناب‌های ابریشمی برای بانداژ‌کردن دست‌ها و یک لثه‌بند است. سهیلا قرار است مبارزات خود را به واسطه حضور در باشگاه چینی «شین» انجام دهد. چینی‌ها که به این رشته علاقه زیادی دارند، از این مبارزه سخت و سنگین با عنوان رینگ خون نام می‌برند. نکته جالب اینجاست که مسئولان باشگاه «شین» در سرزمینی که مهد ووشوی دنیاست، دست روی سهیلا گذاشته‌اند و او را برای رفتن به روی رینگ خونین انتخاب کرده‌اند. در ادامه گفت‌وگوی «شرق» را با سهیلا پس از پیوستن به باشگاه «شین» می‌خوانید.
‌خانم منصوریان از قرارداد جدیدی که با باشگاه چینی امضا کردید، بگویید. آن‌طور که می‌گویند باشگاه خوبی است و دستمزد خوبی هم برای شما در نظر گرفته‌اند.
در سال جاری اتفاقات عجیب‌و‌غریب زیادی برای من افتاد. هدف اصلی من کسب مدال طلای مسابقات جهانی 2019 چین بود. داشتم مثل گذشته در وزن 52 کیلوگرم تمریناتم را انجام می‌دادم که کادر فنی تیم ملی اعلام کرد نمی‌خواهد برای این رقابت‌ها در سبک‌وزن نماینده‌ای اعزام کند. برای همین مجبور شدم وزنم را تغییر بدهم و به سنگین‌وزن بیایم. با هزار تلاش و امید از 52 به 75 کیلوگرم آمدم. در همه مسابقه‌ها، تمام حریفانم را شکست دادم؛ اما زمان اعزام که شد، «مریم هاشمی» در ترکیب تیم قرار گرفت. من حتی از الهه و شهربانو (خواهرانم) بهتر و بیشتر تمرین کرده بودم و اگر می‌رفتم، صد‌در‌صد مدال طلا را می‌گرفتم. شش ماه تمام تمرین کرده بودم. یک ورزشکار فقط می‌تواند حرف من را درک کند و بفهمد وزن کم‌کردن یا زیاد‌کردن چقدر سخت است. این اتفاقات باعث شد که ضربه روحی شدیدی را متحمل شوم و شب‌ و ‌روز کارم فقط گریه باشد. مادرم به من می‌گفت گریه نکن، شاید خیری در این کار است. شاید خدا می‌خواهد یک موقعیت بهتر را نصیبت کند که ناگهان با پیشنهاد خوب باشگاه «شین» مواجه شدم. این برای سومین بار است که من باشگاهم را در چین عوض می‌کنم و هر بار هم به یک تیم بهتر آمده‌ام. الان در شهر وو‌هان هستم. شرایط زندگی اینجا خیلی حرفه‌ای است. اردوها در سطح باشگاهی است؛ اما عملا به اندازه اردوهای تیم ملی برای آن هزینه می‌شود. محل اقامت ما در خود باشگاه است. به‌همین‌دلیل تمام فکر و ذکر ما تمرین است. درباره مبلغ قرارداد هم که باید بگویم دستمزد خیلی خوبی را برایم تعیین کرده‌اند.
‌در ازای این دستمزد بالا تصمیم گرفتید که در رشته خشن «موی بوران» برای این باشگاه مبارزه کنید؟
البته درباره انتخاب باشگاه مسائل مالی برایم مهم است؛ اما درباره فعالیت در رشته «موی بوران» این‌طور نبود. من وقتی به این باشگاه آمدم، رئیس باشگاه از نحوه مبارزه من خوشش آمد و از بین 30 نفر بازیکنی که در این تیم بودند، شخصا من را برای شرکت در مسابقه «موی بوران» انتخاب کردند. به‌هر‌حال چین مهد ووشوی دنیاست و بازیکنان خوب در آن زیاد است. همین که دیدم از میان این‌همه بازیکن من را انتخاب کرده‌اند، خودش برایم یک انگیزه بود. ضمن این باید بگویم کار اصلی من در این باشگاه حضور در لیگ ووشوی چین است. در کنارش در مسابقه موی بوران مبارزه می‌کنم که دستمزد آن هم جداست.
‌ کمی درباره «موی بوران» توضیح می‌دهید؟
«موی بوران» یک ورزش تایلندی است که بدون هیچ حفاظ و کلاهی برگزار می‌شود. ما تنها یک لثه‌بند داریم که اگر دندان‌مان شکست، از گلوی‌مان پایین نرود. یک طناب ابریشمی هم هست که با آن دست‌های‌مان را می‌بندیم. این یکی از پرطرفدارترین مبارزه‌هاست و چینی‌ها هم استقبال زیادی از آن می‌کنند. چینی‌ها عنوان رینگ خونین را به این مسابقه داده‌اند. مبارزه در پنج راند سه‌دقیقه‌ای برگزار می‌شود؛ ولی دو بازیکن اگر به توافق برسند، می‌توانند تعداد راندها را به هفت و هشت راند هم برسانند. من اولین ایرانی‌ای هستم که می‌خواهم در این مسابقه مبارزه کنم و امیدوارم بتوانم یک نتیجه خوب بگیرم. البته قوانین این مسابقه در مقایسه با گذشته تغییراتی پیدا کرده است؛ مثلا قدیم‌ها که این مسابقه برگزار می‌شده، به دست‌های‌شان خرده‌شیشه می‌زدند که وقتی به صورت حریف ضربه می‌زنند، صورتش را خونی کند. «موی بوران» یکی از خطرناک‌ترین ورزش‌هاست. حتی از «ام‌ام‌ای» هم خطرناک‌تر است.
‌این‌طور که می‌گویید، نحوه مبارزه آن با ووشو متفاوت است.
نه خیلی؛ اما بعضی از تکنیک‌های ووشو را دارد. مسئولان باشگاه برای من یک مربی تایلندی استخدام کرده‌اند تا تکنیک و اصول این ورزش را به من یاد بدهند. حتی برایم مربی تغذیه گرفته‌اند تا وزن کم کنم. برای این مبارزه باید چیزی حدود 12 کیلوگرم وزن کم کنم.
‌ نمی‌ترسید از اینکه در این ورزش خشن آسیب ببینید یا زیبایی صورت‌تان را از دست دهید. شاید اگر این اتفاق بیفتد، دیگر نتوانید در ووشو هم مبارزه کنید.
نه، من از هیجان خوشم می‌آید. مطمئنم که در «موی بوران» هم می‌توانم مثل ووشو جزء بهترین‌ها باشم. این یکی از سخت‌ترین مبارزه‌های زندگی‌ام است.
‌اولین مسابقه‌تان چه زمانی است؟
در این مسابقات سه مبارزه برگزار می‌شود و کسی که به آخرین مسابقه برسد، فینالیست می‌شود. اولین مسابقه 20 روز دیگر در کامبوج است. ان‌شاءالله بعد از پیروزی دو روز بعد همان‌جا یک مسابقه دیگر دارم و در صورت برد در فینال مبارزه می‌کنم. با بررسی‌هایی که داشتیم، احتمال می‌دهیم رقیب فینال نماینده تایلند باشد. نفر اول این مسابقات کمربند قهرمانی می‌گیرد.
‌پس با این شرایط فعلا در چین هستید؟
بله، فعلا که برنامه‌ای برای اعزام در تیم ملی نداریم. من هم قراردادم را طوری بسته‌ام که با آغاز اردوهای تیم ملی کارم در چین تمام شده باشد. اولین مسابقه پیش‌روی من در تیم ملی مسابقات قهرمانی آسیاست که سال آینده برگزار می‌شود. ان‌شاءالله برای مدال طلا برمی‌گردم.