بزرگنمايي:

ایران پرسمان - ایران / « سفرهایی برای کاهش تنش » عنوان یادداشت روزنامه ایران به قلم علی اصغر زرگر است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
افزایش رفت و آمدهای دیپلماتیک کشورهای منطقه به ایران نمی‌تواند بی ارتباط با بحرانی باشد که اکنون میان ایران و امریکا در جریان است. برای رفت و آمدها می‌‌توان دو مشخصه را شناسایی کرد. نخست اینکه این سفرها بیشتر از سوی کشورهایی انجام می‌‌شود که با هر دو طرف منازعه، یعنی ایران و امریکا دارای روابط خوبی هستند. دیگر آنکه این دیپلمات‌ها و وزرا غالباً از کشورهایی هستند که از محل افزایش تنش‌ها خسارت‌هایی را متحمل شده‌اند یا احتمال می‌‌دهند که با افزایش تنش، پیامدهای آن دامن آنان را نیز بگیرد. از این رو طبیعی است آنها تلاش کنند از نفوذ خود برای قانع کردن طرف‌ها و کاهش تنش‌ها استفاه کنند. هدف آنان در کوتاه مدت، کاستن از تنش‌ها و در درازمدت، جلوگیری از بروز یک جنگ فراگیر یا محدود است. در این میان، قطر که روز گذشته امیر این کشور در تهران میهمان بود، ویژگی‌های خاص خود را دارد. این کشور خلیج فارس، چندی پیش از سوی شورای همکاری خلیج فارس در انزوا قرار گرفت. به دنبال این انزوای اقتصادی، ایران و ترکیه نیازهای قطر را تامین کردند و تلاش کردند اجازه ندهند برادر بزرگ‌تر قطر، یعنی عربستان این کشور را به پذیرش دیدگاه‌های خود وادار کند.
اما گذشته از این واقعیت، قطر سعی کرده است نشان دهد سیاست خارجی خاص خود را دارد. به این معنی که علی رغم وجود مرکز فرماندهی نیروهای امریکایی در قطر، این کشور همچنان رابطه خوب خود را با ایران حفظ کرده است. در کنار این، برخورداری از یک دستگاه سخن پراکنی که از اقبال گسترده‌ای در کشورهای عربی برخوردار است، توانسته است جایگاه این کشور را در دیپلماسی عمومی و رسانه‌ای نیز ارتقا دهد. علاوه بر این، قطری‌ها از بنیه مالی خوب خود برای صلح در منطقه بهره برده اند. کمک‌های مالی و حتی سیاسی به گروه‌های مقاومت در منطقه از فلسطین تا سایر گروه‌ها، مؤید این است که این کشور تلاش کرده است همواره نقش ایجاد کننده صلح و کاهنده تنش میان طرف‌های درگیر در خاورمیانه را ایفا کند.
مجموعه این شرایط باعث شده است مقام‌های قطری بر این باور باشند که با تکیه بر سیاست خارجی متعادل خود در منطقه که شامل روابط با بازیگران موثر، از ایران و ترکیه تا امریکا است، می‌‌توانند در این زمان بحرانی پیام آور صلح باشند. به همین منظور آنان کاهش تنش میان ایران و امریکا را به عنوان یکی از راهبردهای خود تعریف کرده اند.
سفرهای مقام‌های پاکستانی به ایران که در ماه‌های اخیر شدت یافته است نیز در همین زمینه قابل فهم است. می‌‌دانیم که نخست وزیر این کشور چندی پیش به ایران آمده بود تا شاید بتواند در کاهش تنش میان ایران و عربستان نقش‌آفرینی کند. این اقدام در این راستا انجام شد که پاکستان نیز با دو طرف ماجرا، یعنی تهران و ریاض رابطه خوبی دارد. این کشور نه تنها با ایران همکاری‌های اقتصادی و سیاسی گسترده ای دارد، از کمک‌های نظامی و اقتصادی عربستان هم بهره می‌‌برد. همچنان که این کشور از گذشته در اردوگاه امریکا قرار داشته و از این کشور کمک‌های نظامی دریافت می کند. از این رو پاکستان هم این انگیزه را دارد تا به عنوان واسطه‌ای میان ایران و کشورهای مخالف ایران وارد عمل شود. باوجود این، شاید این پرسش مطرح شود که در شرایط فزونی گرفتن تنش‌ها میان ایران و امریکا، این سفرها چه دستاورد عملی داشته است؟ نتیجه عملی این سفرها را باید در این واقعیت جست که امریکایی‌ها علی رغم تهدیدات فراوان خود مبنی بر تلافی حمله احتمالی ایران، دست از پا خطا نکردند. به عبارت دیگر، درحالی که ایران توانست با حمله به پایگاهی در عراق یک سیلی به امریکایی‌ها بزند، اما آنان هیچ واکنشی از خود نشان ندادند.نمی‌توان تماس‌های آشکار و پنهان کشورهای منطقه در جلوگیری از بالاگرفتن تنش‌ها را نادیده گرفت. زیرا در صورت بروز یک جنگ فراگیر یا محدود، هم قطری‌ها که در خانه‌های شیشه‌ای به سر می‌‌برند و هم سایر طرف‌ها، متحمل خسارت‌هایی خواهند شد. بنابراین طبیعی است که این کشورها تلاش کنند پیش از آنکه در یک فرآیند غیرقابل کنترل، تر و خشک با هم بسوزند، فیتیله نزاع‌ها را پایین نگه دارند.