بزرگنمايي:

ایران پرسمان - سرمقاله ابتکار/ چاره ‏اندیشی به وقت لازم
سایز متن الف الف
لینک کوتاه در کلیبرد کپی شد! http://akhr.ir/6017282
٦٢
٠
ابتکار / « چاره ‏اندیشی به وقت لازم » عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار نوشته جلال خوش چهره است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
دو جریان؛ توامان، بی‌وقفه و هم‌پوشاننده درحال تخریب فرساینده نظام سیاسی ایران هستند. این دو در داخل و خارج و در یک همسویی نه چندان پنهان، یک هدف را دنبال می‌کنند: آسیب‏ زدن به ‌اعتبار نظام سیاسی‌‌ و افزودن بر حجم هزینه‌های آن به‌رغم تعارضات ظاهری که در شعارهای‏شان وجود دارد.
دولت ترامپ به همراه متحدانش در فرسوده کردن نظام سیاسی ایران از هیچ تلاشی فروگذار نیستند. آنان در این کار نیاز به پنهان‏کاری ندارند. هدف خود را به روشنی اعلام کرده و در این راستا همچنان بر دامنه اقدام‌های خود می‌افزایند. اما اگر بخشی از این عملیات خصلت‌های اقتصادی، سیاسی و نظامی دارد، بخش دیگر به بهره‌برداری از فرصت‌هایی مربوط می‌شود که برخی‌ها در داخل برایش فراهم می‌کنند. این جریان، نقش جاده‏ صاف‌کن را برای ایجاد بحران اعتبار ایفا می‌کند. اینکه آیا چنین رفتاری به عمد انجام می‌شود و یا ناشی از نگاه تنگ و خشک است را باید به قضاوت تاریخ سپرد. با این‌حال‏ نمی‌توان نگاه هشیار به چنین اتفاقاتی نداشت؛ اتفاقاتی که به تقریب و در بزنگاه‌هایی که تصور می‌رود فضای افکار عمومی روبه آرامش دارد، به یکباره آن را دچار هیجان اعتراضی می‌کند. انتشار فیلم آتش ‏زدن کتاب مرجع پزشکی از سوی فردی که تا پیش از این اظهاراتش به طنز در فضای مجازی منتشر می‌شد؛ سخنان غیر‏عقلانی و ماجراجویانه فردی که مهم‏ترین نهاد نظامی- امنیتی کشور را با چالش روبه ‏رو می‌کند؛ حجم سنگین اتهام‌ها و فحاشی‌ها علیه دولت مستقر و انتصاب بدترین عناوین به ‌وزیران آن؛ تبلیغ و تاکید بر یکجانبه‌گرایی و به ‌سخره گرفتن انتخاب مردم در پای صندوق‌های رای؛ ایجاد بحران‌های کاذب در روابط خارجی و... نه‏ تنها به تحکیم نظام سیاسی نمی‌انجامد، بلکه بیش از همه به ایجاد یاس و بی‌اعتمادی در داخل و فرصت‌سازی در بیرون می‌انجامد.
یافتن عوامل مخرب را نه فقط در چشم‌آبی‌ها، بلکه می‌توان در میان طیف‌ها و بازیگرانی یافت که به ظاهر لباس خودی دارند اما در قامت تخریب گر از درون عمل می‌کنند. مشکل آنجاست که مرز خودی و بیگانه در شمایل برخی وفاداری‌هاست که به جای آبادانی، وفاق و جذب، تخم جدایی می‌پاشند. آنان به ‏زعم خود مشغول حذف رقیب از صحنه هستند، اما در واقع بنیان‌ها را نشان کرده‌اند. سرانجام لازم است نظام سیاسی به بازتعریف روشن از آنچه به‏ راستی جریان دارد، پرداخته و سره را از ناسره معلوم کند.
تاریخ قضاوت خواهد کرد، اما مهم این است که در بزنگاه لازم و با هوشمندی درباره جاده ‏صاف‌کن‌ها چاره‏ اندیشی شود.