چاپ

ایران پرسمان - دیجیاتو / در آمریکا سرویس‌هایی برای افرادی که قصد خودکشی دارند، وجود دارد که می‌توان با تماس گرفتن یا پیامک زدن با این سرویس‌ها، با کارشناسان و روان‌شناسانی صحبت کنند تا در اسرع وقت از اقدامات آن‌ها جلوگیری شود. یکی از ارائه‌دهندگان این سرویس‌ها اخیرا کلمات کلیدی را منتشر کرده که این افراد استفاده می‌کنند. برخلاف چیزی که ممکن است فکر کنید، این کلمات مستقیما به خودکشی اشاره نمی‌کنند.
نانسی لوبلین (Nancy Lublin) سرویس به نام کرایسیس تکست لاین (Crisis Text line) راه‌اندازی کرده که افرادی با گرایشات خودآسیبی به آن پیام داده و درخواست کمک می‌کنند. این شرکت که از سال 2013 فعالیت خود را آغاز کرده، بیش از 129 میلیون تکست به این افراد داده و از خودکشی‌های بسیاری جلوگیری کرده است. لوبلین می‌گوید:
زمانی که از مردم می‌خواهیم کلماتی با ریسک بالا را پیدا کنند، اکثر به کلماتی مانند «غمگین»، «ناراحت» یا «کمک» فکر می‌کنند. آن‌ها کلماتی را انتخاب می‌کنند که احساسات بد را منتقل می‌کند. اما کلماتی که واقعا باید به دنبال آن‌ها باشید، کلماتی هستند که منجر به این اتفاقات می‌شود.

`ایران

او می‌گوید که بیشترین کلماتی که در بطن آن‌ها نیاز به کمک فوری احساس می‌شود، «ای سی ای»، «ایبوپروفن»، «استامینوفن»، «800 میلی گرم» و در نهایت ایموجی قرص هستند. کلمات فوق این را نشان می‌دهند که شخص، دیگر از مرحله فکر کردن به خودکشی گذشته‌ و اکنون در حال برنامه‌ریزی برای انجام آن است. مهندسین داده این کلمات را به کمک الگوریتم خاص خود پیدا کرده‌اند.
تکنولوژی به کار رفته در این کار به مهندسین داده اجازه می‌دهد که غرایز انسانی که بیشتر روی کلمات «دپرس»، «ناراحت» و حتی «خودکشی» تمرکز می‌کنند، عبور کرده و کلماتی را برگزیند که استفاده از آن‌ها رو به افزایش است. با توجه به لیست به دست آمده، آن‌ها می‌توانند اشخاصی که بیشتر در معرض خطر هستند را به اول صف اولویت‌ها انتقال دهد. مشابه این کار در بیمارستان‌ها رخ می‌دهد و آن‌جا هم افرادی که بیشترین نیاز به رسیدگی فوری دارند را در اولویت قرار می‌دهند.
به کمک این الگوریتم، کارشناسان توانستند 86 درصد از تماس‌ها را مدیریت کنند و تنها در یک درصد مواقع مجبور شدند با مراکز اورژانس برای مداخله فوری تماس بگیرند. جالب اینجاست که پیش از این الگوریتم، اوضاع چندان مساعد نبوده 50 درصد مواقع باید با مراکز اورژانسی تماس گرفته می‌شد تا مداخله فوری صورت گیرد. لوبلین می‌گوید:
داشتن الگوریتمی اینچنینی مرز باریک میان مرگ و زندگی را تعیین می‌کند.