چاپ

ایران پرسمان - آخرین خبر / من زیاد دچار نومیدی می‌شدم و آنچنان به بی‌حسی روانی و جسمی مبتلا بودم که آبلوموف پیشم آدم سرزنده و بانشاطی به نظر می‌رسید. هیچ چیز برایم شکوهی نداشت و به هرچه نظر می‌کردم در همان نگاه اول، چشمم به معایبش می‌افتاد.
یک بار مرد بزرگی، که گویی به یک نظر درد مرا دریافته بود، به من گفت: "سعی کن چیزی را دوست بداری. فرقی هم نمی‌کند چه چیز. خدا، زن، موسیقی، حتی مشروب یا تریاک. ولی یک چیزی را دوست بدار!"
همنوایی شبانه ارکستر چوب ها
رضا قاسمی