چاپ

ایران پرسمان - آرمان ملی / « فراخوان ملی برای مقابله با بحران‌ها » عنوان سخن روز در روزنامه آرمان ملّی به قلم حسین راغفر است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
واقعیت این است که ما خیلی وقت است وارد یک دنیای پر از اشکال مختلف نااطمینانی‌ها شده‌ایم که هر کدام اینها ریسک‌های بزرگی را برای مدیریت جوامع بوجود آورده‌اند. علاوه بر جنگ و آسیب‌های ناشی از مسائل طبیعی مثل زلزله، سیل و بیماری‌های واگیر در اثر این پدیده جهانی شدن هم به این تصویر اضافه شده و از قضا این آخرین مورد، بیش از هر مشکل قبلی پیامدهای خیلی سنگینی می‌تواند برای همه اقتصادها و همه جوامع‌ داشته باشد. به همین دلیل است که مدیریت بحران‌های غیرمنتظره‌ای که همه جوامع امروز در اثر جهانی شدن پیش روی خود دارند تنها با شیوه‌های متداول گذشته امکان پذیر نیست و در این رابطه باید از همه ظرفیت‌های جامعه برای مدیریت آن بهره گرفت و در اینجا مهمترین نقش را خود مردم باید ایفا کنند لازمه این کار این است که مردم به طور متقابل احساس همدلی با حاکمیت داشته باشند و شرط لازم برای این همدلی هم داشتن سهم و یک حرفه از محصول اجتماعی است. در این صورت به نسبتی که مردم در جامعه صاحب مشارکت و سهم متناسب با شرکت شان هستند، نسبت به ارزش‌های آن جامعه وفادار می‌مانند و در مقابل تهدیدها می‌ایستند. چه تهدیدهای خارجی و چه داخلی و چه بحران‌های محیط زیستی و مصائب طبیعی و چه بحران‌های ناشی از بیماری‌های مسری و واگیر مثل آنچه امروز با آن روبه‌رو هستیم. در چنین شرایطی است که می‌توان از مردم به دلیل رشد آگاهی‌هایشان حداکثر مشارکت را برای عفونت زدایی از جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنند داشت. در شرایط کنونی با توجه به اینکه به دلایل متعدد سرمایه اجتماعی در نقطه خیلی نازلی قرار دارد، رویکرد برخورد صادقانه با مردم می‌تواند مشارکت بیشتر آنها را جذب کند. یکی از این اقدامات ایجاد فضاهای قرنطینه‌ای در ورود و خروج از شهرهایی است که آسیب‌های جدی بیماری کرونا در آنها وجود دارد. مثل قم، تهران و مناطقی از شمال کشور و چون دولت ظرفیت لازم برای این کار را ندارد در گام نخست باید از نیروهای مسلح به‌عنوان همکار برای اجرای این کنترل‌ها استفاده کند. حضور نیروهای نظامی و انتظامی در مواجهه با بحران کنونی جدی بودن شرایط کنونی را به ذهن و فکر عموم مردم وارد می‌کند و آنها را نسبت به خطری که در مقابل شان قرار دارد، هوشیارتر می‌کند. اگر خدای ناکرده در اثر بی مبالاتی تصمیم‌گیری، این بیماری گسترش پیدا کرده باشد و در یک مقیاس بسیار فراتر از آنچه رسما اعلام می‌شود، رفته باشد، آن‌وقت کنترل آن توسط نیروهای وزارت بهداشت به تنهایی امکان‌پذیر نخواهد بود و دراینصورت قاعدتا لازم است از همه نیروهای مردمی حتی کمک گرفته شود و با سازماندهی به‌خصوص سازمان‌های مردم نهاد و آموزش‌های کوتاه مدت به آنها برای مواجهه با این مشکل یاری طلبید. بدون مشارکت مردم در حل بحران‌ها و مشکلات هیچ حکومتی نه تنها دولت پرمساله کنونی ما بلکه هیچ دولتی در دنیا قادر به مقابله نخواهد بود. منتها هنوز مردم به این اطمینان نرسیده اند که مقیاس و اندازه و ابعاد این بحران تا چه حد جدی است و در آن صورت اگر به این نقطه واقف شوند، آن‌وقت دولت هم زمینه‌ها را برای سازماندهی گروه‌های مختلف مردم در محلات شهرهای به‌خصوص آسیب دیده می‌تواند سازماندهی کند و از طریق مشارکت نیروهای نظامی و انتظامی و بعد سازماندهی مردم در کنترل این بحران موفق شود. قطعا آسیب‌های چنین بحران‌هایی بسیار فراتر از آن چیزی است که دولت‌ها تصور می‌کنند. با وجودی که هنوز در جهان خیلی این پدیده ظهور جدی نداشته دولت ژاپن یکماه مدارس کشور را تعطیل اعلام می‌کند. خود اعلام یک‌ماه تعطیلی نوعی هشدار و آگاه سازی به جامعه نسبت به عمق و گستردگی بحران است اما در جامعه ما درست برخلاف آن تلاش می‌شود این مساله را در ابعاد خیلی معمولی نشان دهند و این می‌تواند بحران را گسترده و طولانی کند.