چاپ

ایران پرسمان - اعتماد / متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.
سینا قنبرپور/ اگر دارید این مطلب را به هر طریقی می‌خوانید، چه نسخه کاغذی چه نسخه اینترنتی، به این معناست که جزو گلادیاتورهایی هستید که از روزهای 1398 تا این لحظه جان به‌در برده‌اند و اگر امروز و فردا را هم به خیر بگذرانید «گیم‌اوور» نشده‌اید و به دور بعد راه یافته‌اید. همان دوری که به شوخی در این مدت برایش به هم پیام دادید ؛‌«دور بعد دور اژدهاست» و همراه پیام‌تان آن فیلم جلوه‌های ویژه را که اژدهای سریال «تاج و تخت» روی برج میلاد می‌نشیند ضمیمه کردید. البته به این شرط که آن «قرص‌هایی که داخل کیک‌ها بود را برداشته باشید چون قرص‌ها مربوط به مرحله عبور از کرونا» بوده‌است. سردبیر ما در «اعتماد» حق داشت در آن ویدیوی یک‌دقیقه‌ای که در باب آثار مثبت شیوع کرونا منتشر کرد گفت: بعضی‌چیزها از بیرون که نگاه می‌کنی مکروه نیستند. طاعون اروپا را به قبل و بعد از طاعون تبدیل کرد و موجب پدید آمدن رویدادی چون رنسانس شد. اینکه امروز همه مقام‌های ایرانی و همه علما مرجعیت علمی را می‌پذیرند و نظر کارشناسان پزشکی را قبول می‌کنند دستاورد بزرگی است» و بعد از این نکته مثبت حاصل از شیوع شرایط کرونایی، افزود: «ما مردم ایران می‌توانیم از مسائل ارتفاع بگیریم و آنها را به گونه دیگری ببینیم. از زاویه دیگری ببینیم. تسخر بزنیم. مسخره کنیم و با آن شوخی کنیم. غم همدیگر را بخوریم و نگران همدیگر باشیم و به این بیندیشیم که من از بی‌نوایی نیم رو زرد/ غم بینوایان رخم زرد کرد». حالا برگردید و دوباره آن تسخرها و طنزهایی را که با کرونا ساختید، مرور کنید. برخی نیاز به آپدیت شدن دارد. تازه‌اش کنید چون قرار است عید امسال شنیدنی باشد و «عیددیدنی» نداشته باشیم. باید غم همدیگر را بخوریم و همدیگر را دریابیم. چه بهتر که سال را با این کار یعنی همراهی هم آغاز کنیم. پس اینجا آنچه را شما گفته بودید و به اصطلاح مثبت 18 سال نبود نگاهی انداختیم شاید نخوانده‌باشیدشان شاید هم برای‌تان تکراری باشد. اگر تکراری بود می‌دانید باید تازه‌اش را گیر بیاورید یا حتی بسازید.
حالا دم عید شده و در حال و هوای کرونایی شهر این پیام را دریافت می‌کنید «از دوستانی که پارسال برام سال خوبی رو آرزو کردن تقاضا می‌کنم امسال دیگه آرزو نکنن».
شاید روزهایی که تحت عنوان 1398 پشت سرگذاشتیم نفس‌های‌مان را به شماره‌انداخت و تا آمدیم از دست آن رها شویم این روزهای 2020 هم به آن اضافه نشد و نفهمیدیم دقیقا 98 خطرناک‌بود یا 2020 اما واقعا می‌توان الان به عقب نگاه کرد و توفانی که پشت سرگذاشته‌ایم، بنگریم. قرار نیست به روزگار لعن و نفرین کنیم که چرا هر فرازی فرودی هم دارد و اگر سختی مسیر صعب‌العبوری را به جان نخریم نمی‌توانیم در مقصد چشم‌اندازی دلپذیر داشته باشیم. قطعا قرار نیست فراموش کنیم که چه تعداد از عزیزان‌مان را در اتفاقاتی از دست دادیم که شاید اگر اشتباه نکرده بودیم از دست نمی‌دادیم‌شان اما مگر ما جای حق نشسته‌ایم که بدانیم چه اتفاقی نباید می‌افتاد؟
به هر حال اگر خواستید یک دعای بهتر برای سال 1399 بسازید و به گونه‌ای آن را ادا کنید که «کرونا» آن را نشنود؛ مبادا بدلش را پیدا کند. اگر در این مدت فیلم «شیوع» را دیده باشید که در سال 2011 داستان تولد بیماری کووید19 را روایت و در آن نشان داده بودند که خفاشی در یک مزرعه نگهداری خوک باعث بروز این ترکیب خ-‌ خ می‌شود این طنز را با بزرگان‌مان از دست ندهید که نوشته‌اند: «کاش حضرت نوح اون دو تا خفاش رو تو کشتی‌ش نبرده بود که امروز گرفتار کرونا بشیم». از خرافه بگذریم ولی واقعا خوک حیوان شلخته و کثیفی است! گویا سال 98 هم سال خوک بوده و حالا که دارد دست از سرمان برمی‌دارد بهتر است به طنزهای موشی که با 1399 به استقبال‌مان می‌آید بیندیشیم.
مثل این طنز که در وصف این روزهای کرونایی و در خانه ماندن آورده شده است:«هنوز سال موش شروع نشده آثارش هویدا شده مثل موش رفتیم توسوراخ هرکس رومی‌بینیم فرارمی‌کنیم هرچی رواحتیاج داشتیم انبار کردیم وهمش داریم می‌خوریم خداکنه زاد وولد هامون مثل موش نباشه». ضمن اینکه تو این روزهایی که مجبوریم در خانه باشیم و به کارهایی که کرده یا نکرده‌ایم فکر کنیم و احیانا حوصله‌مان هم سر می‌رود و دیگر حال فیلم دیدن و سریال دیدن و کتاب خواندن و بازی و چیزهایی از این دست را از دست دادیم باید مراقب باشیم به دام «توهم کرونا» نیفتیم. ما سال‌ها با حضور «خورزوخان» در زندگی‌های‌مان آشنا بودیم. اما الان وقت دل دادن به «خورزوخان»یا «توهم کرونا» نیست. پس این جمله آخر را هم بخوانید و سعی کنید در این مدت بی‌خودی به جان خودتان نیفتید؛ «ینی وجدانی از روزی که کرونا وارد ایران شده یه جاهاییم درد می‌گیره که کرونای بدبخت می‌گه به جان خودم اگه کار من باشه».