چاپ

ایران پرسمان - ایران / متن پیش رو در ایران منتشر شده و انتشار آن به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست.
فریدون مجلسی/ پازل نقشه راه اقتصاد در سال 1399 را متغیرهای کلان اقتصادی تکمیل می‌کنند. از این رو، اگر قرار باشد حرکت اقتصاد در سال آتی را بررسی کنیم، ابتدا باید به بررسی متغیرها و شاخص‌ها بپردازیم. آن زمان می‌توانیم بگوییم که آیا روند اقتصاد کشور طی این سال مثبت است یا منفی؟ کدام بازارها در 1399 جذاب‌تر هستند و کدام یک با اقبال کمتری مواجه می‌شوند؟ برای بهبود شرایط چه باید کرد؟ «ایران» به پیش‌بینی یا به نوعی پیشگویی وضعیت اقتصاد در 1399 از نگاه 7 اقتصاددان و کارشناس اقتصادی پرداخته است. تحلیل‌های این 7 صاحبنظر اقتصادی کشور تا اندازه‌ای به شما توان و قدرت پیش‌بینی اقتصاد و سرمایه‌گذاری می‌دهد.
اقتصاد می‌تواند همیشه با تدابیری بهتر شود. سال آینده نیز از این اصل مستثنی نیست. فقط باید تصمیم گرفت، سیاستگذاری کرد و آنچه روی کاغذ نوشته شده را به مرحله اجرا گذاشت. تدابیر باید فراتر از موضوعات سلیقه‌ای باشد. باید بر مبنای علوم و تجربیات تنظیم شود. حتی ممکن است برخی از این تدابیر خلاف اصولی باشد که به آنها معتقدیم. اما باید برای بهبود وضع اقتصاد، صنعت و تولید، تجارت خارجی، اشتغال و در نهایت معیشت مردم به آنها متوسل شد.
سال آینده می‌تواند یکی از بهترین سال‌ها برای اقتصاد ایران باشد. پیش‌بینی چندان ممکن نیست اما می‌توان آینده را ترسیم کرد. فقط کافی است که تدابیری اتخاذ شود. تدابیری که به سیاست نیز گره خورده است.
برای مثال، باید مدام بررسی کنیم که انتخاب‌های سیاسی ما چه تأثیری بر اقتصاد و سفره مردم دارد. با بالعکس آن؛ انتخاب‌های اقتصادی ما چقدر به تلطیف فضای سیاسی کشور کمک می‌کند. سال 1399، باید بکوشیم که اقتصاد کشور را وارد عرصه بین‌المللی کنیم. فراموش نکنیم که ایران نیاز به ارتباطات بین‌المللی دارد و نمی‌توانیم دور کشور دیوار بکشیم اما انتظار پیشرفت اقتصادی داشته باشیم.
برخی سعی می‌کنند که کاهش صادرات نفت را موهبتی بدانند، که کمک می‌کند ایران روی پای خود بایستد. اما اگر درست برنامه‌ریزی می‌کردیم و منابع قابل توجه ارزی حاصل از صادرات نفت را به توسعه اختصاص می‌دادیم، آیا نوع و میزان وابستگی ما به نفت متفاوت نبود؟ آیا بزرگترین کالای ارزآور ایران نمی‌توانست تداوم رشد اقتصادی را برای کشور رقم بزند؟ لذا پیش از هر چیز باید نوع نگاه ما به مسائل و برنامه هایمان تغییر کند.
یا در موردی دیگر، وقتی می‌توانیم قدم‌هایی برای افزایش روابط با همسایگانمان برداریم که این مسیر به رشد اقتصاد از طریق افزایش صادرات به بازار همسایگان ختم می‌شود، چرا تعلل می‌کنیم؟ ما می‌توانیم کالاهای مورد نیاز کشورهای دوست و همجوار را تولید و عرضه کنیم. کالاهایی که می‌توانند بازار کشورهای همسایه نظیر عراق، ترکیه و افغانستان و حتی کشورهای عربی را در دست بگیرد. مانند گاز، تولیدات پتروشیمی و فرآورده‌های نفتی از جمله بنزین یا کالاهایی از صنایع انرژی بر از جمله فولاد، مس و سیمان که در تولید آنها دارای مزیت نسبی هستیم.
باید روابط مان را با کشورهای همسایه و منطقه بهبود ببخشیم و از این فرصت برای رشد و توسعه بهره ببریم. این دیپلماسی است که به کمک اقتصاد می‌آید و اشتغال ایجاد می‌کند. ضمن آنکه روابط اقتصادی نیز به بهبود روابط سیاسی کمک خواهد کرد.
اکنون نیز بزرگترین مشتریان ما همسایگان هستند و همچنان ظرفیت دارند. از این روست که معتقدم، اگر طالب توسعه هستیم، باید در 1399 سازگاری با جهان را نه هدف سیاسی، بلکه به نوعی هدف اقتصادی کشور قرار دهیم.