چاپ

ایران پرسمان - آخرین خبر / هر دونده‌ای این‌ را می‌داند؛ کیلومترها می‌دوی و می‌دوی، بدون آن‌که واقعاً دلیلش را بدانی. به خودت می‌گویی به‌خاطر هدفی این کار را می‌کنی یا دنبـل جمعیتی هستی؛ اما دلیل حقیقی دویدنِ تو آن است کـه جایگزین آن ـ یعنی ایستادن ـ تو را تا سرحد مرگ می‌ترساند. به‌این‌ترتیب، در آن صبح سال 1962 به خودم گفتم: بگذار همه بگویند که ایده‌ات ابلهانه است… تو ادامه بده. نایست. حتا به ایستادن فکر هم نکن تا این‌که به آن‌جا برسی و فکرت را زیاد مشغول این نکن که "آن‌جا" کجاست. هرچه پیش آمد فقط نایست. این پندی استثنایی، پیش‌گویانه و ضروری بود کـه به‌طور غیرمنتظره‌ای موفق شدم بـه خودم بدهم و از خودم بگیرم. نیم‌قرن بعد از آن‌ روز، اکنون بر این باورم کـه این بهترین و یا شاید تنها پندی است که می‌توانیم و باید به خود و به دیگران بدهیم.
کفش باز
خاطرات بنیان‎گذار نایک
نوشته‎ی فیل نایت