چاپ

ایران پرسمان - اعتماد / « کرونا و کشورهای فقیر » عنوان سرمقاله روزنامه اعتماد نوشته کوروش احمدی است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
امپریال کالج لندن طی گزارشی در 26 مارس هشدار داده است که اگر مداخله‌ای جدی انجام نشود، ویروس کرونا حدود 40 میلیون نفر را در سال میلادی جاری خواهد کشت. بر پایه این گزارش از طریق مداخله سریع و شدید از 7/‌38 میلون مرگ می‌توان جلوگیری کرد و اگر این تدابیر با تاخیر انجام شود، رقم نجات‌یافتگان می‌تواند به 7/‌30 میلیون کاهش یابد. بخش عمده این تلفات ممکن است در کشورهای فقیر رخ دهد. موارد گزارش شده ابتلا در کشورهای جنوب هنوز در مقایسه با کشورهای شمال زیاد نیست. گزارش‌ها از ابتلای چند صد تا چند هزار در اکثر کشورهای آفریقایی، چند هزار ابتلا در هند و پاکستان، کمتر از 20 هزار در برزیل، کمتر از 200 در ونزوئلا و حدود 2000 ابتلا در آرژانتین حکایت دارد. روشن نیست که این ابتلا نسبتا کم تا چه حد واقعی است و تا چه ناشی از ضعف در بیماریابی. هفته قبل یک سکونتگاه غیررسمی در حومه بمبئی نخستین موارد مرگ از کرونا را گزارش کرد. نزدیک به یک میلیارد نفر در چنین سکونتگاه‌هایی در کشورهای مختلف زندگی می‌کنند. کمپ‌های پناهندگی با 8 تا 9 میلیون جمعیت و مناطق درگیر در منازعات مسلحانه را نیز باید به این فهرست افزود. الگوی بیماری در کشورهای فقیر متفاوت خواهد بود. خانواده‌های پرجمعیت‌تر و گاه زیست مشترک سه نسل یک خانواده و تراکم بسیار بالا عملا فاصله‌گذاری اجتماعی را غیرممکن و از نظر اقتصادی بسیار خسارت‌بارتر می‌کند. به‌علاوه، تاثیر سوءتغذیه و بیماری‌هایی مثل مالاریا، ایدز، سل و... در این کشورها بر عملکرد ویروس کرونا هنوز خیلی روشن نیست. مشکل انحراف بودجه از مسائل دیگر و آسیب به دیگر بخش‌ها نیز باید درنظر گرفته شود. در مقابل، نقطه قوت این جوامع این است که جمعیت آنها بسیار جوان‌تر و در نتیجه باید در برابر کرونا بسیار مقاوم‌تر باشد و موارد حاد بیماری در آنها کمتر. ضعف شدید مشکل درمانی در این کشورها مشکل دیگر است. به گزارش سازمان بهداشت جهانی حتی قبل از بحران کرونا نیمی از جمعیت جهان به خدمات درمانی کافی دسترسی نداشته‌اند.
مطابق گزارش امپریال کالج شمار بیماران نیازمند به مداوا 25 برابر شمار تخت‌های مراقبت ویژه در کشورهای فقیر خواهد بود. در حالی که شمار این تخت‌ها در کشورهای شمال تنها 7 برابر کمتر از شمار بیماران حاد است. در حالی که در ایتالیا و اسپانیا 4.1 دکتر برای هر 1000 نفر وجود دارد، شمار پزشکان در زامبیا برای هر 1000 نفر تنها یک‌دهم دکتر در هند 8 دهم و در ایران 1.1 است. همچنین در حالی که شمار تخت ICU در امریکا برای هر یک میلیون نفر 347 تخت است در اوگاندا تنها یک تخت ICU برای یک میلیون نفر وجود دارد. در مالی تنها سه دستگاه تنفس مصنوعی برای هر یک میلیون نفر موجود است. از طرفی، کشورهای ثروتمند نهایتا خواهند توانست با تخصیص میلیاردها و تریلیون‌ها دلار از پس هزینه‌های درمان و تعطیلی کسب و کارها برآیند. اما بخش عمده بشریت که با این بحران مواجه است، توان مشابهی ندارد. به‌علاوه، باتوجه به شرایط اقتصادی، تقاضا برای تولیدات کشورهای فقیر رو به کاهش است و جهانگردی نیز عملا تعطیل شده است. پیش از این، 80 کشور از صندوق بین‌المللی پول درخواست وام اضطراری کرده‌اند. برابر تخمین سازمان خیریه آکسفام 160 میلیارد دلار برای جلوگیری از تلفاتی که امپریال کالج پیش‌بینی کرده در 85 کشور فقیر با جمعیتی برابر سه میلیارد و 700 میلیون لازم است. تامین این پول در این شرایط بحرانی که همه سخت به فکر خود هستند، چطور می‌تواند انجام شود؟ بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول قبلا خواستار لغو یا استمهال بدهی این کشورها شده و به ترتیب 12 و 50 میلیارد به عنوان وام اضطراری برای آنها اعلام کرده‌اند. این تدابیر اگر هم عملی شود بسیار ناچیز است. کشورهای ثروتمند به خاطر خودشان هم که شده باید به کشورهای فقیر کمک کنند، در غیر این صورت این بیماری در بخش عمده‌ای از جهان بومی خواهد شد و از راه‌های مختلف شیوع مجدد خواهد یافت. هیچ‌کس در امان نیست، مگر همه در امان باشند.