چاپ

ایران پرسمان - جام جم / « مرگ نوعدوستی با مرگ یک ‌جوجه » عنوان سرمقاله روزنامه جام جم نوشته دکتر مجید صفاری‌نیا(روان‌شناس اجتماعی) است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
در روزهای گذشته کلیپ‌هایی با مضمون زنده به گور کردن جوجه‌های یکروزه در فضای مجازی دست به دست شد؛ البته معدوم‌سازی مرغ و خروس‌های ناتوان یا جوجه‌های تازه متولدشده به دلایل مختلف در صنعت مرغداری اتفاقی معمول است، اما تصاویر اتفاقاتی از این دست به‌ندرت در رسانه‌ها منتشر می‌شود. کلیپ‌های اخیر نیز یا به دلیل شیطنت برخی کارگران صنف تولید جوجه منتشر شد یا فعالان این صنف با انتشار این کلیپ‌ها قصد داشتند به پایین آمدن قیمت جوجه یکروزه در بازار و جبران نشدن زیان مالی‌شان از سوی دولت اعتراض کنند؛ اعتراضی که البته می‌توانست به شکل بهتری اتفاق بیفتد، زیرا انتشار کلیپ‌هایی از این دست که مصداق بارز حیوان‌آزاری محسوب می‌شود، می‌تواند تاثیرات منفی گوناگونی روی اذهان عمومی مردم بگذارد.
باید توجه داشت امروزه بیشتر مردم به شبکه‌های اجتماعی دسترسی دارند و در این شرایط، بازنشر گسترده تصاویر مربوط به حیوان‌آزاری در این شبکه‌ها باعث عادی شدن مساله خشونت علیه حیوانات در فضای عمومی جامعه و بی‌تفاوتی افراد نسبت به این موضوع می‌شود. تماشای گسترده این صحنه‌ها از سوی آحاد جامعه همچنین می‌تواند قبح حیوان‌آزاری را میان مردم بشکند و احساس همدردی نسبت به حیوانات را در جوامع انسانی از بین ببرد. این اتفاق نیز بدون شک به ترویج پرخاشگری در سطح جامعه منجر خواهد شد و در بلندمدت حتی می‌تواند حس نوعدوستی و همدلی میان انسان‌ها با یکدیگر را نیز کمتر کند.
اما نکته قابل توجه دیگر درباره کلیپ‌های معدوم‌سازی جوجه‌های یکروزه، این است که به هر حال جوجه‌ها اگر در روز اول تولدشان نیز کشته نشوند، بازهم قرار است روزی به مرغ یا خروس تبدیل شوند و به طریق دیگری از بین خواهند رفت؛ بنابراین خود مساله کشتن جوجه‌ها اتفاق قبیحی نیست، اما نوع انجام این کار، یعنی زنده به گور کردن جوجه‌های یکروزه و انتشار گسترده تصاویر آن در فضای مجازی جای تامل بسیاری دارد. اگر هم به ریشه‌های این اتفاق توجه کنیم، احتمالا درخواهیم یافت فعالان صنف تولید جوجه به روش‌های مختلف از دولت تقاضای رفع مشکلاتشان را داشته‌اند و چون صدایشان به جایی نرسیده است، می‌خواستند با انتشار گسترده این کلیپ‌ها توجه عموم مردم را به مشکلات صنفی خود جلب کنند.
با این حال، پخش کلیپ کشتن جوجه‌های یکروزه در شبکه‌های اجتماعی، حتی اگر برای اعتراض صنفی نیز انجام شده باشد، توجیهی ندارد. زیرا اساسا نشر تصاویر آسیب رساندن به حیوانات به هر دلیلی که انجام شده باشد، قابل دفاع نیست و دفاع از این کار در مرحله‌ای بالاتر می‌تواند باعث توجیه اصل مساله حیوان‌آزاری به بهانه‌های مختلف شود؛ بنابراین فعالان این صنف نسبت به هر مساله‌ای هم که اعتراض داشتند، باید به آثار روانی منفی انتشار این کلیپ‌ها توجه و شکل دیگری از اعتراض را برای تحقق مطالبات صنفی خود انتخاب می‌کردند.
از سویی دیگر باید توجه داشت در فرهنگ ایرانی، جوجه به نوعی نماد محبت انسان‌ها به حیوانات محسوب می‌شود. در داستان‌های کودکانه ایرانی نیز جوجه همواره جایگاه ویژه‌ای داشته است و خیلی از افراد در کودکی در خانه‌های خود جوجه نگه داشته‌اند و به همین دلیل، این حیوان با نوستالژی‌های ما پیوند خورده است. از این رو، وقتی مردم می‌بینند صدها هزار جوجه در عرض چند دقیقه زیر خاک می‌روند، قطعا از نظر روحی ضربه می‌خورند. اگر کودکان ما نیز به صورت مکرر تصاویری از این دست ببینند، دیگر حیوان‌دوستی در نسل آینده ما جایگاهی نخواهد داشت؛ مساله‌ای که قطعا آثار تربیتی گوناگونی بر فرزندان می‌گذارد، زیرا اساسا ترویج محبت به حیوانات در میان کودکان، مقدمه تعلیم همدلی میان انسان‌ها به نسل بعدی خواهد بود و اگر ما نسلی را تربیت کنیم که برای حیوانات ارزشی قائل نباشد، در آینده جامعه‌ای خواهیم داشت که افراد آن هیچ مهری به یکدیگر ندارند.