چاپ

ایران پرسمان - آخرین خبر / هیچکس خانه ویران را دوست ندارند، زیرا که در آن همیشه بیم فرو ریختن است و آدمی نمی تواند که زیر سقف بیم و هراس تاب بیاورد.
از چنین خانه ای یا که باید گریخت یا که باید کاری کرد؛حتی اگر کار آن باشد که سرانگشت هایت را به گچ و سیمان بیالایی و بیهوده تَرَک ها را نوازش کنی.
رفتن و گریختن از چنین خانه ای شاید عاقلانه ترین کار باشد اما جوانمردانه ترین کار نیست.
مقیمانِ ناگزیر این خاک از این خانه ی ویران متنفرند و به نفرت خویش می نازند. اما گریختن از این خانه ممکن نیست زیرا که این خانه روی دوش توست و هر جا که بروی این ویرانه نیز با تو می آید.
می توانی انکار کنی، هم خودت و هم خانه ویرانت را.
می توانی در زمین این و آن خانه کنی و به آبادی های قرضی و عاریتی بنازی.
اما راز مگویی است که کسی را جرأت باز گفتنش نیست؛ اینکه آن دم که مجال انتخاب است در ماندن شرافتی است که در رفتن نیست.
من خانه ی ویران خویش را بر می گزینم هر چند که دیگران خانه ی آباد این و آن را...
عرفان نظرآهاری