چاپ

ایران پرسمان - خراسان / در آیه 15 سوره نور می خوانیم:
إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَ تَقُولُونَ بِأَفْواهِکُمْ ما لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَ تَحْسَبُونَهُ هَیِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللهِ عَظِیمٌ
آن گاه که از زبان یکدیگر(تهمت را) می گرفتید و آن چه را به آن علم نداشتید، دهان به دهان می گفتید واین را ساده وکوچک می پنداشتید، در حالی که آن نزد خدا بزرگ است.
استاد قرائتی در تفسیر این آیه می گوید:
زبان، اندازه اش کوچک، اما جرم و گناه آن بزرگ است. چه بسیارند کافرانی که با گفتن یک جمله(شهادت به یگانگی خداوند) مسلمان و پاک می شوند و مسلمانانی که با گفتن کفر به خدا یا انکار احکام دین، کافر و نجس می شوند. زبان، از یک سو می تواند با راستگویی، ذکر و دعا و نصیحت دیگران، صفا بیافریند و از سوی دیگر قادر است با نیش زدن به این و آن، کدورت ایجاد کند. زبان، کلید عقل، چراغ علم و ساده ترین و ارزان ترین وسیله انتقال علوم و تجربیات است.
پذیرش آن چه بر سرزبان هاست، بدون تحقیق محکوم است.
زیر سؤال بردن آبروی مردم را ساده نگیریم.
نقل تهمت ها و شایعات از گناهان کبیره است.
کوچکی یا بزرگی گناه را خداوند تعیین می کند.