چاپ

ایران پرسمان - ابتکار / « سیاست‌ورزی با غیزانیه در دایره شعار » عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار نوشته ژوبین صفاری است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
غیزانیه حکایت تکراری مردمانی است که زیر پایشان نفت است و نزدیکشان رودی پر آب، اما از هر دوی این ثروت ها بی بهره‌اند. احتمالاً همه می‌دانند 8 سال جنگ و بع از آن بیکاری، فقر و... تنها سهم مردم این منطقه از درآمدهای نفتی خوزستان تا به امروز بوده است. اما ماجرای غیزانیه چه وقت با واکنش و حتی عذرخواهی مسئولان روبه‫رو شد؟ زمانی که کار به اعتراض کشیده شد و حتی پیش از آن اعتراض مسالمت‫آمیز این مردم هم راه به جایی نبرده بود. قطعاً کم نیستند مناطق محرومی در کشور که با انواع مشکلاتی چون مردم غیزانیه دست و پنجه نرم می کنند. مردمی که همواره با صبوری و امید به گشایش در زندگی شان، بارها و در مقاطع مختلف پای صندوق‌های رای رفتند تا شاید رئیس جمهوری، نماینده ای و یا مسئولی فارغ از شعار زدگی و عوام فریبی بتواند مشکلاتشان را حل کند.
واکنش ها اما به موضوع غیزانیه شاید دردآورتر از محرومیت در این منطقه و مناطق مشابه باشد. سیاست زدگی در واکنش‌های نمایندگان تازه وارد و البته مدعی ریاست و یا ابزار قرار دادن یک موضوع برای بهره‫برداری سیاسی همان قدر مایوس کننده است که وعده های بی سرانجام مسئولان برای رسیدگی به وضعیت.
گو اینکه در دایره سیاست‫ورزی کشور همان قدر که در مدیریت ضعف وجود دارد بیشتر از آن در واکنش‫ها اضافه کردن درد مردم تخصص وجود دارد. چنانکه یکی از مسئولان در شبکه اجتماعی خود گفته بود که غیزانیه محصول نگاه آمریکایی در اداره اقتصاد کشور است. گو اینکه در تمام این 4 دهه مسئولان منتخب مردم همه با نگاهی آمریکایی زمام امور را در دست داشته اند و حالا باید کسی از دل مردم و با نگاهی برخاسته از دل شعار منجی این شرایط باشد. این نوع نگاه به موضوعات اینچنینی نشان می‫دهد که هنوز هم مقولات مهم و کلان کشور اسیر نگاه های غیرتخصصی، سیاست‫زده و شعارگونه‫ای است که حتی با تغییر دولت در دایره همین سیاست ورزان فعلی امید چندانی به بهبود شرایط نیست.
ناگفته پیداست که غیزانیه و مناطق محروم فراوان دیگری که باید پیش از هر اعتراضی مورد توجه قرار گیرد محصول یک فرآیند غلط توسعه ای در کشور است که حتماً متغیرهای فراوانی از سیاست خارجی گرفته تا مدل اقتصادی و سیاسی را با خود درگیر می‫کند. قطعاً اقتصاد یک کشور را هم نمی‫توان بدون در‫نظر داشتن همه این جوانب، اصلاح یا جراحی کرد. اما ماجرای غیزانیه و واکنش‫ها به آن نشان داد که همچنان سیاست‫ورزی در ایران اسیر گرداب توهم‫هایی از جنس شعار و فریب و بی‫منطقی است که تنها در آستانه انتخابات های مهم گستره‫ای از اظهار نظرها را در سطح افکار عمومی نشر می‫دهد. غیزانیه و مناطق محروم دیگر احتمالاً با این نوع از سیاست‫زدگی همچنان باید در دایره وعده‫‫های نافرجام به زیست خود ادامه دهد تا روزی که شاید سیاست در ایران به دور از هیجان و با عقلانیت روند توسعه اقتصادی را قدم به قدم پیش ببرد. این همان آرزویی است که نشانه‫ای از آن برای ورود به قرن جدید شمسی هنوز دیده نمی‫شود. آرزویی که اگر محقق شود می‌توان امیدوار بود که مناطق محروم کشور علی‫رغم ثروت های خددادی، از معیشت استاندارد بی‫بهره نباشند. غیزانیه نماد و نشانه‫ای است از عدم توسعه یافتگی سیاسی که ریشه آن در ضعف تئوریک سیاست‫ورزی در کشور است. ضعفی که ای کاش تبعات آن گریبان سپهر اجتماعی کشور را نگیرد.