چاپ

ایران پرسمان-روز دوشنبه در پی زجرکش شدن یک سیاه‌پوست آمریکایی به دست پلیس شهر «مینیاپولیس»، بار دیگر آتش خشم مردم نسبت به نژادپرستی سیستماتیک و تبعیض نژادی ساختاری در این کشور شعله‌ور شد، با این تفاوت که این بار اعتراضات، به شکل جدی‌تر و هدفمندتر سیاستمداران و تصمیم سازان آمریکایی را هدف قرار داده است.
توحش و سبعیت پلیس آمریکا که جدیدترین پرده از سریال نژادپرستی در این کشور به شمار می‌آید، پس از آن روی داد که جامعه سیاه‌پوستان در جریان شیوع کرونا، به حاشیه رانده‌شده و از اولویت درمان مراکز پزشکی حذف شدند. تراژدی مینه سوتا در واقع، نمادی از پر شدن کاسه صبر اقلیت 13 درصدی جامعه آمریکاست که پس از مبارزه‌ای سخت از بدو تأسیس این کشور، همچنان لنگ استیفای حقوق اولیه خود هستند.
از زمان استقرار حاکمیت فعلی آمریکا توسط «جورج واشنگتن»، اولین رئیس‌جمهور این کشور در سال 1789 تا 6 دهه پیش یعنی به مدت هزار و 729 سال، قانون برده‌داری و تجارت بردگان بدون هیچ پرده‌پوشی در جریان بود.
جنبشی که «مارتین لوتر کینگ»، رهبر جنبش حقوق مدنی آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار برای استیفای حقوق سیاه‌پوستان کلید زد، آن‌ها را از حقوق شهروندی ازجمله حق رأی برخوردار کرد ولی نژادپرستان سفیدپوست همچون فرقه «کوکلوس کلان‌ها»، آن جریان را متوقف نکرده و به اشکال مختلف ادامه دادند. لوترکینگ، یک روز پس از سخنرانی معروفش با عنوان «من رؤیایی در سر دارم» در حضور 250 هزار نفر، ترور شد و کسانی که از این ترور الگو گرفتند، امروز نیز در خیابان‌ها و شهرهای آمریکا سرگرم قتل سیاه‌پوستان هستند.
ظهور غده سرطانی آپارتاید در آمریکا اما با روی کار آمدن ترامپ، سرعت بیشتری به خود گرفت و از واقعه شارلوتزویل در سال 2017 و کشتار مسلمان شهر «کرایست چرچ» نیوزیلند به دست یک سفیدپوست نژادپرست تا قتل ناجوانمردانه سیاه‌پوست آمریکایی در مینیا پولیس، همگی نشان‌دهنده الهام گرفتن جانیان و ناقضان حقوق بشر از مستأجر کاخ سفید است. مجامع به‌اصطلاح حقوق بشری نیز در این مواقع، ترجیح می‌دهند که به دو دلیل، کر و لال شوند و رفتار ضد انسانی پلیس قاتل آمریکایی را به نظاره بنشینند.
اول اینکه فرودست هستند و نمی‌توانند مافوق خود را به‌صورت جدی به چالش بکشند و دوم، به دلیل آنکه نان آن‌ها در دست کاخ سفید است و نگران‌اند که مبادا به عاقبت سازمان بهداشتی جهانی دچار شده و مواجبشان قطع شود. پرداخت بخش قابل‌توجهی از بودجه سازمان‌های بین‌المللی از سوی آمریکا دقیقاً بر همین مبنا صورت می‌گیرد تا چنانچه اعتراض کردند، آن‌ها را با جریمه و عدم پرداخت کمک‌های مالی تهدید و به مجیزگویی وادار کنند.
این در حالی است که آمار و ارقام تبعیض‌های گسترده علیه رنگین‌پوستان به‌ویژه سیاه‌پوستان، گویای لگدمال شدن سیستماتیک حقوق آن‌هاست. از تحصیل، درمان، درآمد و مزایای اجتماعی گرفته تا قتل و کشتار! به شهادت اداره آمار آمریکا، درآمد یک خانوار سیاه‌پوست، 59 درصد کمتر از متوسط درآمد سالانه یک خانواده سفیدپوست است.
بر اساس آمار وزارت کار فدرال، بیش از نیمی از آمریکای‌های آفریقایی‌تبار و سیاه‌پوستان که در سنین میان‌سالی قرار دارند، پیش از شیوع کرونا بیکار بودند چون از توان جسمی کافی برخوردار نیستند و درنتیجه، کارفرمایان به این دسته افراد کار نمی‌دهند! حدود 30 درصد از سیاه‌پوستان نیز زیرخط فقر زندگی می‌کنند که این رقم، سه برابر بیشتر از آمار سفیدپوستان است.
گزارش وزارت دادگستری آمریکا علاوه بر این، حاکی از آن است که بیش از 85 درصد ایست و بازرسی‌های پلیس در مورد سیاه‌پوستان بوده و 86 درصد از موارد بازداشت آن‌ها نیز بدون توجیه قانونی و بدون دلیل صورت گرفته است.
این اقلیت تحت ظلم به دلیل رنگ پوست، سه برابر بیش از سفیدپوستان با اتهاماتی همچون حمل یا استعمال مواد مخدر بازداشت می‌شوند که نشان از گرفتار شدن آن‌ها در ایست و بازرسی‌ها صرفاً به خاطر رنگ چهره‌شان است. از طرفی، بیش از 28 درصد از کل افراد بازداشت‌شده، سیاه‌پوست هستند و نزدیک به پنج درصد از آن‌ها در زندان‌های آمریکا به سر می‌برند، حال‌آنکه این رقم برای سفیدپوستان، نیم درصد است!
ادعای آمریکا در خصوص قرار داشتن در رأس هرم دموکراسی، زمانی جالب‌توجه می‌شود که بدانیم بیش از 2 میلیون آمریکایی آفریقایی‌تبار از حق مشارکت در عرصه سیاست محروم‌اند و دچار محرومیت‌ها و محدودیت‌هایی در رأی‌دهی هستند. به‌بیان‌دیگر، از هر 13 آمریکایی یک نفر به دلایل مختلف از رفتن به‌پای صندوق‌های رأی منع شده است. علاوه بر این، سیاه‌پوستان همچنین با موانعی برای اعاده حقوق خود در مراجع قضایی محروم‌اند و به دلیل اینکه از طی کردن راه‌حل‌های قانونی مأیوسند، بخشی از آن‌ها از شکایت قانونی خود صرف‌نظر می‌کنند.
مردم آمریکا نیز گرایشات نژادپرستانه دارند و پیش از ظهور پدیده شوم ترامپیسم، 51 درصد از آن‌ها به‌صراحت از این گرایش خود سخن می‌گفتند. این رقم اکنون به‌طور حتم بیش از این است و از فعال شدن دوباره گسل‌های برتری نژاد سفید خبر می‌دهد.
از سال 2017 که مقارن با ریاست جمهوری ترامپ بود، از هر سه سیاه‌پوست، یک نفر به دست پلیس کشته‌شده و اعتراضات به کشتارها با سیاست مشت آهنین سرکوب می‌شود.
ترامپ حتی مثل اوباما در جریان قتل «مایکل براون»، نوجوان 18 ساله آمریکایی به دست پلیس نتوانست خوی نژادپرستانه خود را مخفی کند و دست‌کم برای ظاهرسازی، با معترضان و خانواده مقتول همدردی نماید. او همچون گانگسترها و شبیه رفتارش در تحریم و تهدید دیگر کشورها، مردم خشمگین سراسر آمریکا را به بهانه غارت فروشگاه‌ها و اموال عمومی توسط عده‌ای از اوباش، تهدید به شلیک کرد و مقامات پلیس را به دلیل انفعال در برابر آشوب‌ها توبیخ نمود.
دردآور اینکه آمریکا در معیت سازمان‌های بین‌المللی و قوانین به‌اصطلاح مدنی، علی‌الدوام برای دیگر کشورها خط‌ونشان حقوق بشری کشیده و به بهانه‌هایی از این دست، سال‌هاست که شدیدترین تحریم‌ها و وحشیانه‌ترین تجاوزات را علیه سایر ملل در دستور کار خود قرار داده، درحالی‌که حقوق انسان‌ها و اقلیت‌ها در سرزمین مدعی آزادی به بدترین شیوه و هر روز، در حال لگدمال شدن است. به گفته «اندرو کومو»، فرماندار ایالت نیویورک؛ «اتفاقات مینیاپولیس تنها یک اتفاق جداگانه نیست بلکه فصلی از کتاب بی‌عدالتی و نابرابری مداوم در آمریکاست.»