چاپ

ایران پرسمان - خراسان / چَن روز پیشا بعد کلی اختلاط با اقدس خانم، ناسَن عینِ ابر باهار زد زیرِ گیریَه، هموجور که آب چِشمُ چالِش با هم قاطی رِفتَه بود، از قدیماش تعریف مِکرد. مُگُف: «یَک شَب که شویِ خدا بیامُرزُم اخماش وا بود، با قِرُ غَمزَه بزش گُفتُم حاج آقا جان، شنیدُم جاپونیا یَک چیزه دُرُس کِردَن که صٌب اَدَم رِه از خواب بیدار مُکُنَه، سِماوَر رَم اَتیش مُکُنَه، ظَرفای دیشّب رَم موشوره و... مِشَه یَک دنَه از اونا برِیِه روز تَوَلُتُم برَم بستِنی؟
شوهَرُم لیکاش تا بناگوشش وا رَفت و گُف: «ها که مِشه عیال جان! فقط اگِر اجازَه بدی برِیه حمایت از اختصاد داخلی یَک دنَه ایرانیِ مَقبولِ شِه برَت بستِنُم که خیلِه کارای دیگَه یَم مُکُنَه!»
مُویِ سَدَیَم باور کِردُم، بعد همی حرفا بود که سَرُم یَک هوو اُوُردَن، کُمکُم که نِمِکرد هیچی، تَزَه بیِس رختایِ او رَم مُو مُشُستُم...