چاپ

ایران پرسمان - فرهیختگان / « تحریف طلبان به دنبال انسداد حکمرانی در ایران » عنوان یادداشت روزنامه فرهیختگان به قلم محمد زعیم‌زاده است که می‌توانید آن را در ادامه بخوانید:
از تحلیل‎های براندازها و اپوزیسیون اجاره‏ای که فاکتور بگیریم، سه نگاه در توصیف وضع موجود کشور وجود دارد.
دسته اول می‎گویند وضعیت خوب است و اشکال خیلی مهمی وجود ندارد و اشکالی هم اگر هست ربطی به اوضاع مدیریتی دولت ندارد.
دسته دوم می‎گویند اشکالاتی وجود دارد اما ریشه همه این اشکالات اولا به حوزه سیاست خارجی و خروج آمریکا از برجام و... برمی‎گردد و ثانیا به مسائلی در سیاست داخلی که هر دوی اینها ربطی به دولت روحانی و موتلفانش ندارد. این نگاه که بیشتر در بین اصلاح‏طلبان رادیکال رایج است، می‎گوید بستن با آمریکا و لغو نظارت شورای نگهبان یگانه راه‏حل عبور از شرایط فعلی است و مثلا اگر علی مطهری در انتخابات مجلس تایید صلاحیت می‎شد دلار امروز به‏جای 20 هزار تومان، 200 تومان بود.
دسته سوم گروهی هستند که معتقدند هرچند تحریم و خروج آمریکا از برجام بر اوضاع اقتصادی کشور اثر داشته اما عمده مسائل به ناکارآمدی داخلی و ضعف مدیریتی دولت روحانی بازمی‎گردد، مساله اثربخشی سیاست خارجی بر اقتصاد هم به‏نوعی به سیاستگذاری‏های دولت فعلی مربوط است که همه‎چیز در اقتصاد را به حوزه سیاست خارجی گره زده و در یک فرصت‏سوزی تاریخی هفت سال اقتصاد کشور را معطل نگه داشته و حتی در همان سیاست خارجی هم سال‎ها فرصت استفاده از مواهب نگاه به شرق را از کشور سلب کرده است.
این سه دیدگاه با تفاوت‏هایی که در توصیف وضع موجود دارند، در سناریوسازی برای سیاستگذاری آتی هم تفاوت‏های مهمی را ایجاد می‏کنند. دو نگاه اول را می‏توان به‏نوعی استمرار وضع موجود دانست و نگاه سوم را خوانشی برای تحول و تغییر در چارچوب‎های قانونی.
تحریف توصیف وضع موجود
صاحبان دو نگاه اول که در فضای سیاسی و رسانه‎ای هم طرفدارانی دارند با هر انگیزه‎ای ازجمله ماندن در فضای سیاسی و پرکردن حساب خالی ناشی از قمار روی دولت روحانی، توصیفی از وضعیت ارائه می‎کنند که نه خیلی واقعی است و نه برحسب تجربه این سال‎ها شدنی.
در نگاه آنها توسعه و حتی ادامه حیات یک راه‏حل بیشتر ندارد و آن هم حل مسائل از مسیر سیاست خارجی است، مساله سیاست خارجه هم منحصرا در رابطه با ایالات‏متحده حل‏وفصل می‏شود، این دیدگاه شامل گزاره‏های ساده‎سازانه‏ای از مسائل است که در انتخابات 92 تبلیغ شد و مردم هم آن را انتخاب کردند، این تحریف آشکار در این سال‎ها با گزاره‏هایی هم تبلیغ شد که تجربه نشان داد همگی غیرواقعی بودند.
«مشکل آب‏خوردن هم با توافق حل می‏شود»، «بعد از توافق همه تحریم‏ها بالمره لغو می‏شود»، «برجام یک توافق متوازن است»، «برجام همزمان برای ایران و آمریکا برد-برد بود»، «توافق با حزب دموکرات آمریکا به‎معنای توافق با همه آمریکاست»، «امضای کری تضمین است»، «حتی اگر رئیس‏جمهور بعدی آمریکا هم بخواهد نمی‎تواند از برجام خارج شود»، «دنیا بعد از برجام عاشق کارکردن با ایران شده است» و...
این جملات آشنا که امروز مانند بختک به جان بازار دلار و مسکن و ارز و طلا و... افتاده است نمونه‎های تاریخی و درس‎آموز تحریف هستند.
گزاره‏هایی که عده‏ای شبیه آنها را امروز دوباره در آستانه انتخابات آمریکا تکرار می‏کنند.
چرا وضع موجود را تحریف می‏کنند؟
آیا حامیان ایده اول و دوم نمی‎دانند با وضع فعلی دولت روحانی و شکستن ستون‏فقرات ایده «توسعه تک‏ساحتی سیاست‌خارجی‎محور» نمی‏شود دوباره همین مسیر را پیشنهاد داد و همان حرف‏ها را زد؟ حتما می‏دانند. اما چرا بر این موضع اصرار دارند، پاسخ این است که چاره دیگری ندارند.
صاحبان ایده اول و دوم که با عملکرد دولت روحانی حیثیت اجتماعی آنها ضربه جدی خورده است، امیدوارند بتوانند تصویری از انتخابات آتی آمریکا بسازند که در سیاست داخلی برای خود مزیت‏سازی کنند، البته این تلاش نسبتی با واقعیت ندارد و زمینه تحریف از همین‏جا شکل می‏گیرد. در انتخابات آتی آمریکا اگر ترامپ پیروز شود یعنی همان‏گونه که جواد ظریف می‏گوید و با پایگاه تثبیت‏شده 35درصدی محتمل‏تر از بقیه گزاره‏هاست که تکلیف این رویای اصلاح‏طلبانه روشن است اما آیا درصورت پیروزی بایدن اتفاق خاصی می‏افتد؟
در مانیفست انتخاباتی حزب دموکرات آمریکا که برخی اصلاح‏طلبان برای آن دست‏افشانی می‏کنند درخصوص ایران صریحا تاکید شده آنچه مطلوب کاندیدای پیروز احتمالی این جریان است تغییر و اصلاح برجام و توسعه آن به اعمال محدودیت‏های دفاعی و منطقه‏ای است و نه بازگشت به برجام و لغو تحریم‏ها حتی در حد همان تقریبا هیچ که ولی‎الله سیف می‏گفت.
مانیفست دموکرات‏ها با انتظارات تهران فاصله زیادی دارد و در حالت عادی و غیرانتخاباتی حتی در دولت روحانی هم خیلی طرفدار ندارد.
چرا تجویز اهل تحریف کارگشا نیست؟
حتی از یک نگاه پراگماتیستی و صرفا عملگرایانه هم دمیدن در آتش سوزاننده شرطی‏سازی اقتصاد به رابطه با آمریکا در شرایط فعلی هم غلط است.
اولا: اینکه کدام آدم عاقلی سیاست و اقتصاد و معیشت خود را به متغیری گره می‏زند که هیچ دخل و تصرفی در آن ندارد و شبیه لاتاری است؟
ثانیا: ترامپ نه در این چند ماه منتهی به انتخابات و نه در چهار سال پس از پیروزی احتمالی در انتخابات هیچ تمایلی برای مذاکره واقعی و غیرنمایشی ندارد.
ثالثا: با فرض پیروزی دموکرات‏ها و مبتنی‏بر همان مانیفست که این روزها کتاب بالینی اصلاح‏طلبان است، حد یقف تغییرات اصلاحی در برجام کجاست؟ و به فرض محال تمایل تهران برای عقب‏نشینی از برجام قرار است این سند نیم‏بند به نفع آمریکا تا کجا اصلاح شود؟
رابعا: اساسا چرا باید جریان دموکرات آورده‏هایی را که ترامپ با خروج از برجام کسب کرده است، به‏راحتی به حراج بگذارد؟
فارغ از آنچه آبان‏ماه در آمریکا رقم می‏خورد هر نوع برنامه‏ریزی برای اعمال حکمرانی در ایران چه در این دولت و چه در دولت بعد باید با پیش‎فرض باقی ماندن همین تحریم‏ها باشد، هر نوع سیاست‏ورزی و وعده و وعید سیاسی دادن که این فکت را نادیده بگیرد در حکم تحریف واقعیت صحنه سیاست است.
و هر نوع کنشی که مبتنی‎بر این نگاه‎ها انجام شود صرفا موجب انسداد در داخل خواهد شد، اگر قرار است تغییری در شاخص‏های کارآمدی، عدالت‎طلبی و آزادی‎خواهی در داخل رخ بدهد، پیش‏فرضش این است که گزاره تجویزی تحریف‏طلبان فراموش شود.