چاپ

ایران پرسمان - دفاع مقدس / خانه شان بزرگ بود. در زیر زمین چاهی داشتند به اسم نخودبریز. همیشه پر بود از نخود. برای اینکه نم بکشند و اماده شوند برای تفت دادن. دوشنبه ها اما داستان فرق می کرد. نخودها را داخل کیسه می ریختند و می چیدند اطراف دیوار. کف چاه را فرش می کردند و می ایستادند تا مهمان ها یکی یکی برسند. نصف راه را از پله های چاه می آمدند پایین و بقیه را با نردبان. بیست، سی نفری می شدند. سید علی اکبر روضه خوان که می رسید، عبا و عمامه اش را از داخل پارچه در می آورد و جلسه روضه شروع می شد. خیال همه راحت بود که هر چه هم صدایشان به گریه برای امام حسین(ع) بالا برود، آژان های حکومت متوجه نمی شوند. جای دنجی داشتند. خیلی ها حسرت مخفیگاه آنها را می خوردند.
محمود قانعی زارع
خاطراتی از زبان شاهدان عینی مقاومت مردم مقابل قانون ممنوعیت روضه و عزاداری در دوره رضاخان است.