ایران پرسمان-خیلی وقت ها مشکل از مبانی معرفتی است. مثل اینکه فرد متوجه نیست، عدالت از مسیر انقلاب عبور می کند و آدرس های دیگر رهزنی است.
خیلی وقت ها نیز ناشی از کسری اطلاعات است؛ مثل اینکه چالش های فرعی را از محکمات اصلی تمیز نمی دهد.
اما این روزها دوگانه واهی "امید و انتقاد" از ایندو نیست، یا حداقل
متوقف به ایندو نیست؛ مشکل این روزها، بی هنری است و البته این مشکل تاریخی
ماست.
به فلان برادر گفته شد چرا ملت را ناامید می کنید، رفته و دهها جمله از
امام و رهبری و دیگر بزرگان جمع کرده است که بله؛ نقد کردن لازمست و چنان و
چنین.
گوئی یک امید داریم و یک انتقاد. برخی فکر می کنند عده ای باید مشغول
نقد شوند وعده ای هم مشغول امیدآفرینی. به همین اندازه سطحی. تا اسم امید
می آید چنان رگ عدالتخواهی شان برجسته می شود که آی چه نشسته اید که عده ای
می خواهند دهانمان بسته شود.
عجیب است که عده ای هنوز در جمع ایندو در حیرتند. یعنی حرف انقدر پیچیده
است که نقد و امید را باید توامان داشت؟ خیلی سخت است که نقد چالش های
فرعی نباید منجر به ناامیدی از حرکت های اصلی شود؟ خیلی سخت است که نتیجه
نقد باید "ایستادن" باشد نه "نشستن"؟ خیر ساده است.
مشکل از بی هنری است که نمی تواند ایندو را در عمل جمع کند و آدرس غلط می دهد.
برادر عزیز و دغدغه مند که در دلسوزی ات تردید نیست؛ بیان نقد باید به
اصلاح منجر شود. اصلاح تنها وقتی میسر است که امید به اصلاح وجود داشته
باشد. اصلاح امور فرعی باید با مراعات اصول اصلی باشد؛ این گزاره به
روشنایی خورشید است.
یک نقد نداریم و یک امید. نقد درون امید است. نقدی که به امید منجر
نشود، فسادست. فریاد به خودی خود هنر نیست. این انقلاب دادزن کم ندیده است.
امروز به مطالبه گری نیاز داریم که بداند طنین فریادش خرج انقلاب می شود
یا ضدانقلاب.
مطالبه و امید را باید هنرمندانه جمع کرد. هنر بیان و ادبیات عدالت خودش
جزئی از عدالتخواهی است. آدرس غلط ندهیم و مسلمات را به رخ نکشید، کسی
منکر نقد و مطالبه گری نیست.