چاپ

ایران پرسمان - فارس / غروب بود که از ره رسید مرگی سرخ
در این زمانه مرگ سفید مرگی سرخ!
در این زمانۀ منع عبور و منع مرور
خوشا گشایش راهی چنین به قلعۀ نور
شکست صولت سرما... مگر بهار شده‌ست؟
که باز دامن البرز لاله‌زار شده‌ست
چه شعله‌ای‌ست چنین پر شرر دماوندا!
چه آتشی‌ست تو را در جگر دماوندا!
چقدر لاله دمیده‌ست... داغ تازۀ کیست؟
گدازه‌های پراکندۀ جنازۀ کیست؟!
چه سرخ می‌شکفد آتش سرازیرت
گدازه‌های تن آرش کمانگیرت
تو کوه نور شدی... تو حرا شدی کم‌کم
دهان گشوده به إقرأ و ربک الأکرم
«احد» شدی تو و رقصید «هند» و عصیانش
که بر کشد جگر حمزه را به دندانش
فغان اگر نرمانیم بدسگالان را
برادران سگ زرد را... شغالان را
به قاتل تو چه پیغامی و چه پسغامی؟!
سخن مباد مگر دشنه‌ای و دشنامی
محمدمهدی سیار