چاپ

ایران پرسمان - نشر آثار آیت الله بهجت(قدس سره) / آقا سیّد مرتضى کشمیرى (رحمه اللّه) از کسانى بود که تظاهر به غیبگویى مى نمود.
شخصى مى گفت: پشت سر سیّد مى رفتم، به ذهنم خطور کرد که مگر کسى غیر از امام معصوم (علیه السّلام) هم غیب مى داند؟
در این هنگام، سیّد (رحمه اللّه) برگشت و به من گفت: «نَعَمْ، أَلْمُؤْمِنُونَ یَعْلَمُونَ!» "آرى، مؤمنان هم [علم غیب] مى دانند!"
در فکر فرو رفتم که «نَعَمْ» گفتن ایشان براى چه بود، من که فقط در ذهنم خطور کرده بود! در روایت هم داریم که حضرت امام موسى کاظم (علیه السّلام) علیهِ یکى از امام زاده ها فرمایشاتى فرمودند. راوى مى گوید: در آن مجلس فورا به ذهنم خطور کرد که حضرت ما را به صله و احسان به نزدیکان و خویشاوندان امر مى فرماید، ولى خود درباره ى ارحام خود چنین مى فرماید! تا در دلم چنین خطورى شد، فورا حضرت فرمود: این هم که علیهِ آن امامزاده گفتیم، از بِرّ و احسان ما به اوست تا با اظهار اختلاف میان ما و او، از دشمنان محفوظ بماند.
منبع: مرکز تنظیم و نشر آثار آیت الله بهجت(قدس سره)